Ένα καλό έχει η τηλεόραση: τις ξένες ταινίες που προβάλλονται από τα κανάλια τις πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες και σε βοηθούν να κλείσεις τα ματάκια σου γλυκά, ξεχνώντας προβλήματα και εκκρεμότητες της καθημερινής επικαιρότητας. Εδώ και σχεδόν έναν μήνα οι ταινίες έδωσαν τη θέση τους στις διακαναλικές συνεντεύξεις των κομμάτων. Πρόκειται μάλλον για τον ελάχιστο τηλεοπτικό χρόνο που υποχρεούνται τα μέσα ενημέρωσης να διαθέσουν στους υποψήφιους ευρωβουλευτές όλων των πολιτικών παρατάξεων μόνον που η ώρα προβολής είναι η πιο ακατάλληλη. Τόσο για εκείνους που αγωνιούν να προβάλλουν το πρόγραμμά τους και να κερδίσουν σε δημοφιλία όσο και για το νυσταγμένο τους κοινό που αδημονεί να συναντηθεί με διάσημους αστέρες του κινηματογράφου αντί για επίδοξους πολιτευτές.

Είναι πραγματικά ένα εντελώς ακατάλληλο θέαμα αυτές οι διακαναλικές: οι πιο πολλοί υποψήφιοι δεν έχουν καμία τύχη στη μικρή οθόνη. Είναι ντυμένοι απολύτως αντιτηλεοπτικά, είναι κουρασμένοι, χρησιμοποιούν ξύλινο λόγο, κοινοτυπίες, δεν έχουν όραμα, πρόγραμμα, στερούνται γοητείας - οι περισσότεροι τουλάχιστον. Στριφογυρίζοντας στα σεντόνια προσπαθώ να ξεφύγω από στριγκές φωνές, από τον θυμό, ψεύτικο ή ειλικρινή, από επαναλήψεις, καταγγελίες, από την άγνοια και την πλήρη ανεπάρκεια για ευρωπαϊκή καριέρα των περισσότερων. «Θα κάνουμε», «θα ψηφίσουμε», «θα αλλάξουμε». Ομφαλοσκοπικές παράτες, όταν το ζητούμενο είναι η κοινοτική συνεργασία. Μερικές φορές αναγνωρίζω γνωστούς μου: συνταξιούχους καθηγητές, ενεργούς δικηγόρους, ψυχιάτρους, πολλούς ψυχιάτρους, δημοσιογράφους και καλλιτέχνες. Μα τώρα σοβαρά; Δουλειά δεν έχει η κάθε καλή κυρία, πληροφόρηση πλημμελέστατη, ικανότητες αμφίβολες, εμπειρία μηδενική, και να την η ταυτότητα του Σωτήρα του λαού, με όλα τα γνωρίσματα της ζωντανής δημαγωγίας μπροστά στα κουρασμένα μου βλέφαρα! Όχι και στον ύπνο μου! Όχι στα όνειρά μου! Άλλο είναι να ταξιδεύει ο κόμης Δράκουλας του Κόπολα να συναντήσει την αγαπημένη του μέσα στον χρόνο, για να ρουφούν το αίμα των ανυποψίαστων στην αιωνιότητα, άλλο να ονειρεύεται ένας που δεν τον ξέρει ούτε ο περιπτεράς της γειτονιάς του να μετακομίσει σε ακριβό προάστιο, καταβροχθίζοντας παχουλά ευρωπαϊκά επιμίσθια! Και εν πάση περιπτώσει καταλαβαίνω ξαφνικά γιατί δεν ανανεώνεται η πολιτική σκηνή! Ποιοι να την ανανεώσουν; Οι επίδοξοι ευαγγελιστές του τίποτα; Μερικές φορές συναντώ και κάποιους με ιδεαλισμό. Που χάνονται μέσα στην τροπική καταιγίδα της ώρας και της τρικυμίας εν κρανίω. Εύλογα θα αναλογιστείτε: «Δεν συναντάς ανάλογα παραδείγματα στην επίσημη πολιτική σκηνή; Δεν υπάρχουν χαλκοίηχώντες ανάμεσα στους «επιτυχημένους» πολιτικούς»; Ασυζητητί! Όμως δεν τους ψηφίζω. Και το κυριότερο: Δεν προσπαθούν να κακοποιήσουν τον ύπνο μου! Δεν με ζαλίζουν. Μου αφήνουν το περιθώριο να τους κλείσω έξω από τη ζωή μου.

Φέτος ψήφισα με επιστολική ψήφο. Για να έχω την εμπειρία της διαδικασίας. Που ήταν υπέροχη: Μου τα έφεραν στην πόρτα. Ψηφοδέλτια, φακέλους, υποψήφιους όλα. Πάνω σε ένα βιβλιαράκι οι μεταμεσονύχτιοι δράκουλες της μικρής οθόνης είναι μικρά σημαδάκια στο χαρτί, εντελώς ανώδυνα και ασήμαντα. Ψηφίζεις ήσυχα από τον καναπέ και περιμένεις τον κούριερ να επιδώσεις τον φάκελο, με μία αγωνία μήπως δεν έρθει την ώρα που έχει οριστεί. Έχω ψηφίσει εδώ και είκοσι μέρες. Έχω καθαρίσει. Όσα ακούω και βλέπω δεν με αφορούν. Εκτός και αν πρόκειται για τον κόμη Δράκουλα που θυσιάζει την αιωνιότητα για τη γυναίκα που αγαπά για μια αιωνιότητα. Ακόμη και τα τέρατα αγαπούν, όταν αγαπούν ως την αιωνιότητα! Ή εκτός και αν πρόκειται για τον Νονό! Θρυλικές ατάκες και ΚόζαΝόστρα πολύ πιο σικάτη και καλλιτεχνική από την επίδοξη εγχώρια της πολιτικής μας σκηνής που εποφθαλμιά το αίμα του μέσου ανυποψίαστου ευρωπαίου. Τους ακούω να φωνάζουν «όχι δεν θα πας, όχι με την ψήφο μου τουλάχιστον» λέω. Αλλάζω πλευρό. Χαμογελώ γλυκά και ο ύπνος έρχεται πιστός στο ραντεβού μας. Κόμματα που δεν ήξερα, άνθρωποι που δεν ονειρεύτηκα να γνωρίσω, κοινοτυπίες και φιλοδοξίες, χωρίς υπόβαθρο.

Εκατομμύρια Ευρωπαίοι δικαιούνται να ψηφίσουν αύριο. Γίνε ένας από αυτούς. Δημοκρατία λέγεται! Καλή ψήφο!