Πριν από μερικές εβδομάδες είχε γενέθλια. Δεν θα ήθελε να σας πω ηλικία. Θα είχε πατήσει τα ενενήντα πάντως (το είπα και ξελάφρωσα). Παιδί, έφηβη, όσο ζούσε, της ξέφευγα. Ήταν η αγωνία μου να μη με ελέγχει. Να αποφασίζω εγώ για μένα. Δεν ήταν ότι δεν της ζητούσα συμβουλές. Ειδικά σε θέματα ερωτικής φύσεως κατεξοχήν. Συγκρουσιακή σχέση αναντίρρητα, ειλικρινέστατη πάντως! Τη θυμάμαι να κάνει θόρυβο στον νεροχύτη. Πήγαινα τότε από πίσω κουλουριαζόμουν στην καρέκλα της κουζίνας, άρχιζα τις διηγήσεις και τα ερωτήματα. Γύριζε να με κοιτάξει μόνον στην αρχή. Ποτέ δεν κατάλαβα αν μου χαμογελούσε ή αν με ειρωνευόταν. Ίσως και να ήθελε να μη βγάζω άκρη. Δεν ψάρωνα. Ποτέ δεν ψάρωνα. Κάθε φορά που τέλειωνε η περιγραφή, το πρόβλημα ήταν διαγνωσμένο, όπως πάντα μαζί με τη λύση του. Δεν γύριζε να με δει, ούτε σταματούσε ό, τι έκανε. Με εκτελούσε με λίγες λέξεις: «Υπάρχει κάτι που λέγεται αξιοπρέπεια». Λες και δεν το ήξερα. Ή «Καθένας μπορεί να σε πουλήσει και να σε προδώσει. Πόσο θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να σε επηρεάσει αυτό, πόσο θα το πάρεις μέσα σου, αυτό είναι δικό σου πρόβλημα». Μαχαιριά στην αυτοπεποίθηση! Η ερωτευμένη απελπισθείσα ήταν άγνωστη έννοια για την κυρία που καθάριζε ψάρια και τραβούσε με δύναμη τα σβάραχνα (τα σπλάχνα τους) με το μαχαίρι.

Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι ερωτευόμαστε με μέτρο και ορθή λογική: αυτό που πρέπει, όσο πρέπει και επειδή αξίζει. Φροντίζουμε τον εαυτό μας, τον έχουμε σε προτεραιότητα, τον αγαπάμε, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας πληγώσει. Συναισθήματα αναπτύσσουμε για όποιον μας αξίζει και μόνον. Με τις πράξεις του εννοείται. Αν μπορούσε, θα διοργάνωνε έναν από τους αγώνες διεκδίκησης του επίμαχου θηλυκού, μια γκιόστρα αναγεννησιακή τουλάχιστον, στην οποία οι ιππότες να κονταροχτυπιόντουσαν για την καρδιά κάθε διαθέσιμης θηλυκής.

Δεν είχα ιδέα αν τα εννοούσε, αν ήθελε να τονώσει την αυτοπεποίθηση που με όσα έλεγε τελικά κουρέλιαζε ή αν απλά ήταν η άμυνά της σε έναν κόσμο, στον οποίο χρειάζεται πάντα να παλέψεις για το αυτονόητο, άρα και για ό, τι αγαπάς. Λύση στο πρόβλημα δεν έδινε. Πίστευε στην εκδοχή του γόρδιου δεσμού. Υπάρχει κόμπος, τον κόβεις με μαχαίρι. Δραστική λύση αλλά βίαιη. Δεν είμαι σίγουρη γιατί της μιλούσα. Πάντως σε κάθε περίπτωση συζητούσα όσα με απασχολούσαν με την παρέα μου, για να καταστρώσουμε σχέδιο δράσης.

Τελευταία με πιάνω να αποζητώ την κουβέντα μαζί της. Ίσως και μόνον για να της μιλήσω. Να την πετύχω στον καναπέ να βλέπει ειδήσεις, να χαμηλώσει τον ήχο, για να ακούσει εμένα. Ήταν μεγάλη παραχώρηση και είχα το αποκλειστικό προνόμιο. Δοκίμασα σε μια βόλτα με το αυτοκίνητο ως το Σούνιο προχτές να της διηγηθώ τις τελευταίες εξελίξεις στα προσωπικά μου. Της άρεσαν : Και η αυτοκινητάδα και η μουσική.

Νομίζω ότι από την αρχή της αφήγησης μου έβαλε τις φωνές. «Μαμά, θα σέβεσαι τις επιλογές μου» την έβαλα στη θέση της. Συνήθως καθόταν στη θέση του συνοδηγού. Χτες εκεί ήταν ριγμένο το παλτό μου. «Τι να κάνω; Να ξεχάσω την ιστορία; Όχι μανούλα μου, δεν θα τη ξεχάσω, επειδή το θες εσύ. Τι θα πει δεν είναι σωστό; Σωστό για ποιον; Από πότε η κοινωνία είχε δίκιο και δεν το ήξερα; Τι εννοείς, μαμά είναι παγίδα; Τι θα πάθω δηλαδή;» Δεν βγάζαμε άκρη. Δυνάμωνα τη μουσική, αν θυμόμουν ότι το τραγούδι της άρεσε. Τη χαμήλωνα ή άλλαζα σταθμό σε διαφορετική περίπτωση. Παίζαμε ένα παιχνίδι, όταν την πήγαινα βόλτα. Το περιεχόμενο του κάθε τραγουδιού που τυχαία ακούγαμε θεωρούσαμε ότι ήταν η απάντηση στο πρόβλημα που μας απασχολούσε.

Το άφησα έτσι, ώσπου το μπλε της νύχτας με βρήκε να παρκάρω έξω από το σπίτι. Το κινητό χτυπούσ. Ευχαριστώ για τη βόλτα και για τον εξάψαλμο, μανούλα.