Οι διακηρύξεις των Χριστιανών, όταν η θρησκεία τους ήταν διωκόμενη, περί ισότητας των φύλων και των φυλών, αποδείχτηκαν στην πράξη- όταν η χριστιανική θρησκεία αναγνωρίστηκε τον 4^Ο μ.Χ. αιώνα ως επίσημη θρησκεία του Ρωμαϊκού Κράτους- ότι αφορούσαν μόνον, τους …φίλους ομόθρησκους, δηλαδή, όσους είχαν ασπασθεί ή θα ασπάζονταν τον Χριστιανισμό∙ ενώ, αντιθέτως, για τους αλλόθρησκους, τους οπαδούς της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, τους ειδωλολάτρες, «εθνικούς», «παγανιστές» ή Έλληνες, όπως τους αποκαλούσαν ( η ονομασία Έλληνες είχε χάσει από το 212 π.Χ. την εθνική της σημασία και σήμαινε, τώρα, τους οπαδούς της θρησκείας του Δωδεκαθέου) επιφύλαξαν την ίδια μεταχείριση που είχαν υποστεί οι ίδιοι την περίοδο των μεγάλων « Διωγμών», επί Νέρωνος, Δομιτιανού και Διοκλητιανού: Ο «νεοφώτιστος» όχλος, έχοντας επικεφαλής φανατικούς μοναχούς, με την προτροπή, συνήθως, Επισκόπων, επιδόθηκαν με μανία στο έργο της εξαφάνισης του αρχαίου πολιτισμού, καταστρέφοντας ό,τι θύμιζε την «ειδωλολατρική» θρησκεία, όπου, κατά την αντίληψή τους, ενδημούσε το πνεύμα του Σατανά! Έτσι κατεδαφίστηκαν τα θαυμάσια καλλιτεχνικά αριστουργήματα των ναών, κατακρεουργήθηκαν απείρου κάλλους αγάλματα, έκλεισαν Φιλοσοφικές σχολές, κάηκαν βιβλιοθήκες και απαγορεύτηκαν αθλητικοί αγώνες!

Και έτσι, το «αγαπάτε και τους εχθρούς υμών» μετατράπηκε σε «εξολοθρέψατε», όχι μόνον «τους εχθρούς υμών», αλλά και πάντα όστις επιμένει να υπηρετεί τις αρχαίες Επιστήμες!

Η πιο γνωστή, ιστορικά, «Μάρτυρας» αυτής της…«αγάπης» του φανατισμένου όχλου των Χριστιανών της Αλεξάνδρειας και του…Αγίου Επισκόπου της, η μεγάλη, Ελληνίδα Νεοπλατωνική Φιλόσοφος ΥΠΑΤΙΑ, Αστρονόμος, Μαθηματικόςκαι Διευθύντρια της Νεοπλατωνικής Σχολής Αλεξανδρείας, η οποία βρήκε οικτρό θάνατο- από διαμελισμό- διότι… «ήθελε, λέει, να είναι ελεύθερη» και επέμενε να «αγαπά» τις επιστήμες!

Από … « αγάπη» και σεβασμό, στην διακηρυγμένη «ισότητα των φύλων και των φυλών» και οι Ιεραπόστολοι για τον εκχριστιανισμό των Ιθαγενών, οι οποίοι συνόδεψαν τους κατακτητές («Κονκισταδόρες») του «Νέου Κόσμου», που κατέστρεψαν τον πολιτισμό των «Ίνκας»,των «Μάγιας» και των «Αζτέκων» και οι οποίοι, ηθελημένα ή αθέλητα, συνέργησαν στην εδραίωση της «Αποικιοκρατίας», στον κόσμο, εις βάρος των λεγόμενων «υπανάπτυκτων ιθαγενών»!

Και παραλείποντας τον θλιβερό Μεσαίωνα της «Ιερής Εξέτασης», τις «Σταυροφορίες» και τους καταστροφικούς θρησκευτικούς πολέμους, με τα φρικώδη εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που έγιναν- τάχα μου- «για του Χριστού την πίστη την Αγία» (!) (καθώς και τα αντίστοιχα και εξίσου φρικώδη εγκλήματα, στο όνομα του Αλλάχ και του Μωάμεθ), επανερχόμαστε στην διακήρυξη του Απόστολου Παύλου, για την ισότητα των γυναικών με τους άνδρες « ουκ ένι άρσεν ή θήλυ»!

Πόσο ελεύθερη και ίση με τον άνδρα ήταν η γυναίκα στο μετά Χριστόν, Ρωμαϊκό Κράτος και ειδικότερα, στο Χριστιανικό Βυζάντιο, την Κωνσταντινούπολη του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, όπου η Χριστιανική Εκκλησία ευλογούσε στέφοντας τους αυτοκράτορες;

Στην πραγματικότητα, συνεχίστηκε- αδιατάρακτα- το καθεστώς της « ανδροκρατίας» και της στέρησης των γυναικών από κάθε πολιτικό και νομικό δικαίωμα*, που ίσχυε και στην προχριστιανική Ρώμη και, μάλιστα, με «ταξικά χαρακτηριστικά» ανισότητας και μεταξύ των ίδιων των γυναικών, όπου οι γυναίκες της ανώτερης τάξης των Πατρικίων και της αυτοκρατορικής οικογένειας είχαν περισσότερες ευκαιρίες να αποκτήσουν ανώτερη μόρφωση και να επηρεάσουν, ως σύζυγοι, τις αποφάσεις των ασκούντων την εξουσία.

Έντονη, επίσης, ήταν η διαφορά, ανάμεσα στην αριστοκρατία και στις πλούσιες «Αρχόντισσες», που διέθεταν υπηρέτες και υπηρέτριες, είχαν συνοδούς στις εξόδους τους από τον οίκον τους (κυρίως για τον εκκλησιασμό τους) και οι οποίες διακρίνονταν για την πολυτελή ενδυμασία τους και τα πολύτιμα κοσμήματά τους∙ σε αντίθεση με τις πτωχές γυναίκες της κατώτερης τάξης που ασκούσαν, για τον βιοπορισμό τους κάποιο επάγγελμα, ως πωλήτριες, υπηρέτριες «δούλες», σε σπίτια, καπηλειά ή σε δημόσια λουτρά, ως θεατρίνες, χορεύτριες, αυλητρίδες και ιερόδουλες ή κατέφευγαν στα μοναστήρια, για να γίνουν καλόγριες.

*( Κάποιες αλλαγές στα δικαιώματα των γυναικών, αναφορικά με την ιδιοκτησία, έγιναν από τους Ισαύρους αυτοκράτορες, 8^ο αι. μ.Χ., και κυρίως τον 11^ο και 12^ο αι., οπότε δόθηκε το δικαίωμα στις γυναίκες να είναι κάτοχοι περιουσίας).

Και η επίσημη Εκκλησία συνέχισε να ευλογεί τον γάμον ανδρών και γυναικών εντελλόμενη την… «μετά φόβου» συμμόρφωση των γυναικών προς την θέληση του άνδρα- συζύγου τους: « η δε γυνή ίνα φοβείται τον άνδρα».*( κατά την ερμηνεία των λειτουργούντων το «Ιερό Μυστήριο του Γάμου», ο «φόβος» στην παραπάνω φράση του Απόστολου Παύλου, σημαίνει, απλώς, τον οφειλόμενο, αμοιβαίο…«σεβασμό» της γυναίκας προς τον άνδρα της!).

Μετά από αιώνες δουλείας, υπό το ανδροκρατούμενο καθεστώς, και του εγκλεισμού τους, ως «οικόσιτων», των γυναικών, και μετά τις μεγάλες επαναστάσεις που συντάραξαν τον κόσμο και κλόνισαν τα αυταρχικά και τυραννικά καθεστώτα, τον 19^Ο και 20^ο αιώνα, ξεκίνησε και αναπτύχθηκε το κίνημα των γυναικών, το λεγόμενο «Φεμινιστικό κίνημα», που αναφέρεται σε μια σειρά κοινωνικών κινημάτων και πολιτικών δράσεων, μέσω των οποίων οι γυναίκες διεκδίκησαν από το ανδροκρατούμενο πολιτικοκοινωνικό καθεστώς την εξίσωση των γυναικών με τους άνδρες, ως προς τα νομικά και πολιτικά δικαιώματά τους (π.χ. το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι) και συνεχίζουν να διεκδικούν την πλήρη εφαρμογή στην πράξη των παραπάνω δικαιωμάτων (π.χ. ίση αμοιβή στην εργασία), καθώς και την πραγματοποίηση ριζικών και φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων σε ζητήματα που αφορούν το γυναικείο φύλο, όπως είναι η προστασία της μητρότητας (άδεια της μητέρας ή και του πατέρα), η ποσόστωση στην πολιτική εκπροσώπηση των γυναικών, η απελευθέρωσή τους σε σχέση με τα αναπαραγωγικά δικαιώματα (αμβλώσεις), η προστασία τους σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης και σεξουαλικής βίας, καθώς και της εμπορίας και εκμετάλλευσης των γυναικών και ανήλικων κοριτσιών ( Trafficking).

Οι διεκδικήσεις του γυναικείου κινήματος, στην σύγχρονη εποχή, έχουν επεκταθεί και ποικίλλουν μεταξύ των εθνών και των κοινοτήτων, όπως είναι π.χ., η κατάργηση των νόμων που απαγορεύουν, γενικά, τις αμβλώσεις, τα δικαιώματα των γυναικών στην μόρφωση, σε κάποιες ισλαμικές χώρες, καθώς και η κατάργηση του νόμου της «Σαρία», που επιβάλλει, μεταξύ πολλών άλλων, και την υποχρεωτική κάλυψη του σώματος και του προσώπου των γυναικών του μουσουλμανικού κόσμου («μπούρκα») (στην Τουρκία η «Σαρία» έχει καταργηθεί από το 1926), καθώς και ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων των γυναικών (κλειτοριδοεκτομή), σε χώρες της Αφρικής, Ασίας και Λατινικής Αμερικής.

Και ο αγώνας των γυναικών συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσο θα υπάρχουν στον κόσμο μας φαινόμενα απάνθρωπης συμπεριφοράς των ανδροκρατούμενων και ανελεύθερων καθεστώτων∙ πρέπει, όμως, εδώ, να επισημάνουμε τον κίνδυνο που διατρέχει το κίνημα των γυναικών - εκτός από τον εκφυλισμό, που υφίστανται, με την πάροδο του χρόνου, όλα τα κοινωνικοπολιτικά κινήματα- και τον κίνδυνο, αντί μέσα από την κατάκτηση της πραγματικής «ΙΣΟΤΗΤΑΣ» το γυναικείο φύλο να αναδείξει τα ιδιαίτερα ηθικοπνευματικά στοιχεία που το χαρακτηρίζουν, να καταλήξει στην απλή «ΕΞΙΣΩΣΗ» με το ανδρικό φύλο αντιγράφοντας και επαναλαμβάνοντας τα εξωτερικά, …«αρρενωπά» χαρακτηριστικά ορισμένων συνηθειών και αρνητικών συμπεριφορών του ανδρικού φύλου.

Και ο νοών και η νοούσα νοείτω!