Ο δρόμος συνέχιζε έξω από την πόλη, σαν το σώμα του φιδιού, ατέλειωτος, προκλητικός, από τη μια ο κόλπος της Γέρας, πάντα γαλήνιος, από την απέναντι πλευρά φύση που οργιάζει. Μουντός ουρανός, γεμάτος σύννεφα, κάποια στιγμή έβρεξε ορμητικά, ύστερα σταμάτησε. Ένας δυνατός ήλιος διαδέχτηκε τη νεροποντή, για να παραχωρήσει τη σειρά του σε μολυβένια σύννεφα, τεμπέλικα και μάλλον απρόθυμα να αδειάσουν το φορτίο τους στο αυτοκίνητο που έδιωχνε σιγά - σιγά από πάνω του τη σκόνη της πόλης.

Ύστερα από δώδεκα χρόνια αποχής, ήρθε η ώρα για το Πάσχα της επιστροφής στην Πέτρα. Προσπαθώντας να υπολογίσω τις εναλλαγές στη διάθεση του καιρού, όσο η απόσταση που με χώριζε από τον τελικό προορισμό μίκραινε, σκεφτόμουν μια βασική αρχή της ζωής: Να είσαι εκεί από όπου δεν μπορείς να λείπεις. Και μια δεύτερη που τη συμπλήρωνε: Να ξέρεις πού πηγαίνεις, χωρίς να μπορείς να απαριθμήσεις το γιατί με ξεκάθαρους συλλογισμούς. Απλώς να υποκύπτεις στο αυτονόητο.

Η ξαφνική κόρνα ενός φορτηγού που άναψε φλας για προσπέραση, με τρόμαξε και με υποχρέωσε απότομα να ευθυγραμμιστώ με τις ιδιοτροπίες της κεντρικής αρτηρίας. Ο ξανθός Απρίλης, μάγκας βαρύς και ντερτιλής, έκλεινε πονηρά το μάτι. Λίγες ώρες πριν μια μεγάλη αλλαγή ήταν πραγματικότητα. Πολύπλοκη. Προχωρώντας προς την κεντρική εξώπορτα του σχολείου που αποχαιρετούσα, το μάτι λοξοδρόμησε στην ταμπέλα της εισόδου. Η «Σοφία» περνούσε σε άλλα χέρια με συνοπτικές διαδικασίες. «Αλλά θα είναι η Σοφία» βρήκα μια πρόχειρη δικαιολογία και πάτησα το γκάζι με προορισμό το λιμάνι του Πειραιά.

Ένα ελαφρό αεράκι έμπαινε από το παράθυρο. Η ζωή γεμάτη υποσχέσεις, χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Αναπόδραστο μόνον το ημερολόγιο και η αντίστροφη μέτρηση ως τη λήξη της κανονικής άδειας, που λήφθηκε ανορθόδοξα ανήμερα της πρώτης μέρας ανάληψης της νέας υπηρεσίας. «Μάγεμα η φύσις κι όνειρο» που λέει κι ο ποιητής στον αντίποδα εγκυκλίων, προγραμματισμών, συσκέψεων και αποφάσεων ενόψει των φετινών πανελλαδικών που πλησιάζουν. Η μαγεία της Πέτρας που είχα ανάγκη να ξαναθυμηθώ. Η μεταφυσική του θαύματος. «Όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί να γίνει». Δεν πιστεύω σε συνομωσίες. «Βλέπουμε τη μοίρα μας σαν ένα δίχτυ, στο οποίο μας πιάνουν οι θεοί. Προσπαθούμε να το τρυπήσουμε». Καλύτερα τώρα.

Η σιδερένια πόρτα στο σπίτι απέναντι από τον Άη Νικόλα άνοιξε βαριά. Λίγο απρόθυμα. Ένα κύμα κλεισούρας μπερδεύτηκε με τη μυρωδιά των αναμνήσεων με κατεύθυνση τη σκάλα που οδηγεί στον δεύτερο όροφο. Το σπασμένο τζάμι και το ανοιχτό παράθυρο στον φωταγωγό ήταν το πρόσχημα. «Να έχουν μπει φίδια μέσα να δεις». Έβλεπα. Με τα μάτια στο παρελθόν και με προοπτική στο μέλλον «Αυτό εδώ θα φύγει» άκουσα τη φωνή μου να περιγράφει στον υπεύθυνο του συνεργείου. Αν μπορούσε να το ακούσει ο παλιός νοικοκύρης του σπιτιού, θα ήταν δυσαρεστημένος. Το «αυτό» το είχε σχεδιάσει φοιτητής. «Αυτό θα φύγει» είπα ξανά, για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία. Στον δρόμο για την έξοδο αποφάσισα ότι η μοίρα ενός παλιού βάζου της γιαγιάς ήταν η αστυφιλία. Όμοια με του σκρίνιου, των γλυκοδοχείων μιας φωτογραφίας της και των κεραμικών της μάνας μου. Βγήκα σαν τον κλέφτη και έκανα μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο ως το Χαμάμ στην Εφταλού, πριν δύσει ο ήλιος.

Το ξημέρωμα με βρήκε να προσπαθώ να κάνω αναστροφή σε ένα τρίστρατο του χωριού, μεθυσμένη από τις αλλαγές της μέρας και τα αρώματα των δέντρων από τους γειτονικούς κήπους. Από παιδί αγαπούσα τη νύχτα. Έβρισκα τραγικό το ξημέρωμα. Εξακολουθούσα να το βρίσκω. Η πρώτη νύχτα της Πέτρας. Με τον φλοίσβο να φτάνει στ’ αυτιά σου και την απόλυτη ηρεμία του τοπίου να σε πείθει ότι δεν θα ξημερώσει. Δεν το λέω εγώ, ο ποιητής: «Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει». Ευτυχώς που υπάρχει η Ανάσταση. Βολικά ορισμένη στο τέλος της εβδομάδας. Καλή Ανάσταση λοιπόν!