Την επαύριο των διαδικασιών του συνεδρίου του «ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής» (20-22 Μαΐου 2022), τηλεφωνηθήκαμε με φίλο Θεσσαλονικιό, συνάδελφο και πρώην συναγωνιστή στο τότε original ΠΑΣΟΚ. Κάποια στιγμή με ερώτησε: «σε ποιο απ’τα δύο συνέδρια έλαβες μέρος;». Εννοώντας, αυτά των, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, που έγιναν με διαφορά μιάς εβδομάδας. Έμεινε αποσβολωμένος, κατάλαβα, όταν άκουσε την απάντησή μου: «Σε κανένα». «Εσύ; Δεν είναι δυνατό! » αντιλόγησε και συμπλήρωσε «Γιατί;». «Απλά, γιατί φίλε μου, είμαι πιά ανέστιος. Ανέστιος εδώ και 15 χρόνια. Τότε που υπέγραψα την τελευταία μου λευκή επιταγή στον κομματικό μου φορέα».

Αναλογίζομαι, θα μπορούσε ποτέ να υπάρξω αδρανής σε κάποια κομματική διαδικασία, τότε που «ψυχή τε και σώματι» πίστευα στο Κίνημα; Στο ΠΑΣΟΚ που δόθηκα, αγάπησα και πάλεψα σ’όλα τα χρόνια της ωριμότητας μου. Ήμουν 33 χρονών όταν εντάχθηκα σ’αυτό. Εκεί ανδρώθηκα έχοντας ως καθοδηγητική μου ρότα, τα νάματα της πηγής, της με το όνομα “3^η του Σεπτέμβρη”. Το ευαγγέλιο του σοσιαλιστικού Κινήματος. Του Κινήματος που καλύπτοντας την αντίστοιχη ιστορική αναγκαιότητα, δημιούργησε ο μεγάλος Ανδρέας Παπανδρέου. Το τρίπτυχο του κυρίαρχου ιδεολογικού υποβάθρου της 3^ης του Σεπτέμβρη «εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση» ήταν αυτό που μαγνήτιζε τον μισό Ελληνικό λαό. Το ίδιο κι εμένα. Κορωνίδα δε, της ιδεολογίας του, υπήρξε το «εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Στα 65 μου, δυστυχώς αυτό το ΠΑΣΟΚ που λάτρεψα και υπηρέτησα, εγκατέλειψε το μισό Ελληνικό λαό. Φυσικά κι εμένα. Αυτού, που με την ψήφο του, έξι φορές, εξέλεξε το Κίνημα, Κυβέρνηση της χώρας.

Τότε, που το Κίνημα μετά τον πειραματισμό του με τον εκσυγχρονισμό βγήκε στρεβλωμένο, αφού η σοσιαλιστική του υπόσταση είχε βαθειά λαβωθεί. Έτσι το ΠΑΣΟΚ έπαψε πια να είναι Κίνημα και έγινε απλό κόμμα. Ένα αστικό κόμμα με τελείως νέο προσανατολισμό. Αυτόν, των επιταγών του νεοφιλευθερισμού. Ένα ΠΑΣΟΚ, με το κοινωνικό του πρόσωπο στραπατσαρισμένο αν όχι πιά πλήρως εξαφανισμένο. Τότε ακριβώς άρχισε η ώσμωση ιδεών και πρακτικών (σκάνδαλα, Siemens, υποβρυχίων που έγερναν, Novartis κ.αλ.) με τον ταξικό του αντίπαλο, την Ν.Δ. Τότε που η 3^η του Σεπτέμβρη, απλά, απέκτησε μουσειακό χαρακτήρα. Τότε που το ιδεολογικό τρίπτυχο της 3^ης του Σεπτέμβρη, αυτό που συνεπήρε, συνήρπασε και συνήγειρε τον Ελληνικό λαό και έδωσε σαρωτικές νίκες στο Κίνημα, φέρνοντας όπως βαυκαλιζόμασταν τον λαό στην εξουσία, ξεθώριασε, ξέφτισε και τελικά ξεχάστηκε. Και έφτασε η στιγμή που η αρχικά, ώσμωση ιδεών και πρακτικών με την ΝΔ, έγινε ταύτιση. Τότε που τα δύο αυτά κόμματα, προκειμένου να καλύψουν τα εγκληματικά τους κυβερνητικά επίχειρα, όταν το καθένα ήταν Κυβέρνηση, τα από το 1990 έως το 2010, έγιναν κυβερνητικοί εταίροι κι έβαλαν τη χώρα στα δόκανα των μνημονίων.

Επειδή οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια, αρκεί να δούμε πως εξελίχθηκε το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης. Το 1988 ήταν ~62% του ΑΕΠ της χώρας, το 1994 έφτασε στο ~100%, μετά στο ~107% το 2001, και το 2010 στο ~135% -σε απόλυτους αριθμούς τα ~310 δισεκατομμύρια Ευρώ-. (Το 2009 το δημοσιονομικό έλλειμμα είχε ξεπεράσει το 15% και σε απόλυτους αριθμούς τα ~36 δισεκατομμύρια Ευρω!). Με αυτά τα τραγικά αποτελέσματα του 2009, το ιδιαίτερα μεγάλο έλλειμμα και το εξαιρετικά μεγάλο χρέος, έναντι των αντιστοίχων ποσοστών που είχαν ορίσει οι τρανοί της Ε.Ε., αναπόφευκτο ήταν να συρθεί η χώρα στην ταπείνωση. Αυτή, που μας επέβαλαν οι «εταίροι» μας στην Ε.Ε. και στην Ο.Ν.Ε. Οι δανειστές μας, η διαβόητη Τρόϊκα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) υποχρέωσαν την Ελλάδα να υπογράψει, ταπεινωτικά μνημόνια. Τρία τον αριθμό. Ο λόγος, ότι το χρέος ~135% δεν ήταν βιώσιμο (μοιρολατρικά το αποδέχθηκε ο λαός, αφού ως μόνιμη επωδό, η Τρόϊκα, αδιάλειπτα του ‘‘βομβάρδιζε’’ μ’αυτό, το μυαλό). Με τα μνημόνια, η Τρόϊκα, μας ζητούσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, το αίμα μας. Το αίμα των Ελλήνων. Τούτο, για να σωθούν οι Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες (ως έχει επιβεβαιωθεί επίσημα πιά) που είχαν σωρεύσει στα θησαυροφυλάκια τους εκατομμύρια ελληνικά ομόλογα. Χαρτιά δηλαδή μηδενικής αξίας, κατηγορίας «σκουπίδια». Απ’το ακριτικό Καστελόριζο την Άνοιξη του 2010 ο Πρωθυπουργός Γ.Α.Παπανδρέου(ΠΑΣΟΚ), μας ανακοίνωσε ότι κατάφερε να μας ρίξει στα βρόγχια των μνημονίων. Ακολούθησαν οι ατέλειωτες τραγωδίες του Ελληνικού λαού. Η Ελλάδα των μνημονίων, του εθνικού εξευτελισμού, της μάστιγας της φτώχειας και της ατέλειωτης δυστυχίας των Ελλήνων. Επόμενο ήταν μετά το πρώτο ξάφνιασμα του, ο τάλας Ελληνικός λαός, να αντιδράσει. Αντίδραση, που αλαφιασμένος από αγωνία, αγανακτισμένος και οργισμένος, σαν σε ξέσπασμα θύελλας, συνέτριψε τα δύο αυτά κόμματα. Τη Ν.Δ., την ταπείνωσε στο ~19%.Το ΠΑΣΟΚ, το συνέθλιψε στο ~5%. Τα κόμματα αυτά εξουσίας, τους μετά την μεταπολίτευση πυλώνες του δικομματισμού, που στις δόξες τους, συγκέντρωναν πλέον του 80%.

Και παρ’ όλες τις θυσίες του λαού κατά την μνημονιακή περίοδο, το χρέος μας έφτασε στο 207%, σε απόλυτους αριθμούς ~395 δισ.Ευρώ(3^ο τρίμηνο2021).

Σε πρόσφατη συνέντευξη του π.Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Β.Βενιζέλου (Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Σαμαρά), ακούστηκε η ωμή αλήθεια, σχετικά με την καταστροφή του λαού μας.

<< …Είναι πολύ δυσάρεστο να κόβεις από τον κόσμο 65 δισεκατομμύρια λόγω μνημονίων, αυτό κάναμε εμείς για να σωθεί η χώρα...>>

Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού μέσα στο ζόφο που μας επιβλήθηκε απ’την Τρόϊκα, η φτωχοποίηση του λαού ήταν απότοκος της κατά 25% εσωτερικής υποτίμησης. Η μεσαία τάξη στην ουσία εξαφανίστηκε. Έπαψε να υπάρχει. Εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο. Οι αυτοκτονίες έφτασαν σε ασύλληπτα επίπεδα. Η ανεργία έφθασε σε ιστορικά, μετά την μεταπολίτευση, ύψη του ~25%. Τούτο, χτύπησε την νεολαία μας και κυρίως τους νέους επιστήμονες που κατά χιλιάδες εγκατέλειψαν την πατρίδα για την Εσπερία. Υπολογίζεται ότι η φυγή αυτή, ξεπέρασε τις 400.000 επιστήμονες. Εθνική, αφαίμαξη. Πάθη του λαού μας, γενικά, ‘‘ων ουκ έστι αριθμός’’. Περασμένα ναι, αλλά ξεχασμένα όχι!

Η μνήμη του Ελληνικού λαού ατυχώς είναι κοντή. Έτσι θα μπορούσε να ξεχάσει και τούτη την εθνική τραγωδία. Όμως, όταν παρ’όλη την οικονομική του καταστροφή, το χρέος μας σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερο από τότε που μπήκαμε στα μνημόνια(2010) κατά ~50% του ΑΕΠ και σε απόλυτους αριθμούς περισσότερο κατά ~85 δισ.Ευρώ. Μπορεί άραγε, τούτη η τραγωδία να ξεχαστεί;

Και ερωτάται.Το 135% ήταν μη βιώσιμο. Το 207%, είναι;

Όταν στην Ε.Ε. είμαστε πρωταθλητές χρέους, (μεγαλύτερο αυτών της Ιταλίας, Ισπανίας, Γαλλίας κ.αλ.) πώς θα μπορούσε να υπάρξει στη χώρα μας ανεξάρτητη εθνική πολιτική; λαϊκή κυριαρχία; και κοινωνική απελευθέρωση; Δηλ. τα θεμέλια της σοσιαλιστικής πολιτικής του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, είναι δυναμιτισμένα από το δυσθεώρητο αυτό χρέος.

Με δεδομένο αυτά, εκείνο που προσωπικά πιστεύω είναι ότι σήμερα η όποια διακυβέρνηση και προσπάθεια εφαρμογής σοσιαλιστικής πολιτικής, είναι ουτοπία σκέτη. Στην πράξη, μία ‘‘άεργος ισχύς’’. Τούτο γιατί σοσιαλισμός, χωρίς πόρους, δεν γίνεται. Στη λογική αυτή, προτιμώ να παραμένω κομματικά ανέστιος, παρά να κωπηλατώ απροσανατόλιστα, χωρίς πυξίδα και εν τέλει χωρίς αποτέλεσμα. Σε τελική ανάλυση, ας μη ξεχνούμε, η πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος.