Το νησί μας, τα τελευταία 80, 90 χρόνια έχασε πλέον του 40% του πληθυσμού του και ατυχώς εκ των αντικειμενικών δεδομένων δεν υπάρχει η δυνατότητα αναστροφής των πραγμάτων, τουλάχιστο άμεσα. Τούτο είναι απόρροια της υπανάπτυξής του, που ατυχώς έχει καταστεί διαχρονικό δομικό στοιχείο του νησιού. Αυτό δε, αφού ο πρωτογενής τομέας, που επί αιώνες στήριζε τον πληθυσμό της Λέσβου βρίσκεται επί ξυρού ακμής (η γεωργία και η ελαιοκαλλιέργεια, ως εκ της μη ανταγωνιστικότητας των προϊόντων τους, συνεχώς εγκαταλείπονται, και η προβατοτροφία βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης), επίσης βιομηχανία και βιοτεχνία δεν υπάρχει (ότι υπήρχε απ’το 19ο αιώνα, εξαφανίστηκε τον 20ο).  

Ο τριτογενής τομέας -ειδικά ο Τουρισμός-, που θα μπορούσε να φέρει την ανάπτυξη στον τόπο μας (όπως έχει κάνει σε πολλά νησιά του Αρχιπελάγους μας) και που μάλιστα θα έπρεπε να είναι μαζικός και υψηλής εισοδηματικής στάθμης, ατυχώς δεν έχει την απαιτούμενη δυναμική, ως εκ της ελλείψεως στο νησί των απαραιτήτων υποδομών του δημόσιου, αλλά και του ιδιωτικού τομέα. Οι του δημόσιου τομέα υποδομές αποτελούν, ως γνωστό, την ατμάμαξα που έλκει, τις ιδιωτικές επενδύσεις και συναφώς, τις σχετικές υποδομές. Μία βασικής σημασίας δημόσια επένδυση για τη Λέσβο σήμερα, αποτελεί ένα αεροδρόμιο μεγάλης δυναμικότητας και αντιστοίχων προδιαγραφών. 

Δι’αυτού, το νησί θα μπορέσει να καταστεί τουριστικός προορισμός, αφού έτσι θα μπορούν να προσγειώνονται πια και σ’άυτό, Μόϊγκ 747, δυναμικότητας 400-500 ατόμων. Έτσι με αφίξεις της τάξεως των 3.000.000 ετησίως, θα μπορούσαμε να έχουμε ανάπτυξη, αντίστοιχη άλλων μεγάλων νησιών μας, π.χ. τη Ρόδο.  

Σήμερα, τούτο, μ’ένα αεροδρόμιο ως το «Οδυσσέας Ελύτης», λόγω της μικρής δυναμικότητας του και της εξ αντικειμενικών λόγων, μη δυνατότητας μεγεθύνσεως του, είναι ανέφικτο. Αυτοί είναι: Το μικρό μήκος του διαδρόμου προσγειω-απογειώσεων, ο λόφος στην αρχή του διαδρόμου(επί τούτου, κόπηκε η κορυφή του τη δεκαετία του ’80), η άμεση γειτνίαση αυτού καθ’όλο το μήκος του με το παρακείμενο όρος, Αμαλή, η μη δυνατότητα δημιουργίας πλευρικού τροχοδρόμου, η μη δυνατότητα επεκτάσεως του διαδρόμου του στα 3.000 μέτρα (αφού βρίσκεται εντός μικρής πεδινής έκτασης), για να μπορεί να υποδεχθεί τα Μόϊγκ 747 και όμοιά τους, με τα οποία οι tour operators κλείνουν τα μεγάλα τουριστικά τους πακέτα, κ.αλ. 

Το περιορισμένων δυνατοτήτων επαρχιακό αεροδρόμιο μας (~500.000 αφίξεις/χρόνο, το 2007), όσο κι αν η Fraport θελήσει να το αναβαθμίσει, δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει αφίξεις 1.000.000/χρόνο.  

Για να μπορέσει η Λέσβος να γίνει τουριστικός προορισμός ως προαναφέρθηκε, αναγκαία συνθήκη είναι η απόκτηση Διεθνούς αεροδρομίου, κάπου στο «μέσσον» του νησιού. Κατάλληλη περιοχή, κατά πληροφορίες από αρμόδιους καθ’ύλη φορέων, είναι αυτή του ευρύτερου χώρου, του Οροπεδίου του Ταύρου και της Κλοπεδής, όπου έχουν γίνει και διάφορες μετρήσεις κατά το παρελθόν (ανεμολογικές, κ.άλ.).  

Την αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός τέτοιου αεροδρομίου, προέβαλα απ’τη δεκαετία του 2000. Πιστεύω ότι αυτή, κατά τα τελευταία 15 χρόνια έχει καταστεί πρόδηλη, στον κάθε προβληματιζόμενο Λέσβιο.  

Με το παρόν, επαναφέρω την πρόταση μου, να προγραμματισθεί η δημιουργία Διεθνούς αεροδρομίου στη Λέσβο.  

Για τούτο, άμεση προϋπόθεση είναι η πραγματοποίηση των σχετικών μελετών. Έτσι, εκ του ότι «αρχή, το ήμισυ του παντός», απαιτείται, η Πολιτεία να προγραμματίσει και να δρομολογήσει την κατά νόμο διαδικασία υπάρξεως των απαιτουμένων μελετών.  

Έχοντας την εμπειρία άλλων αναπτυξιακών έργων στο νησί (Δρόμος Καλλονής-Πέτρας, Λιμάνι Σιγρίου, Φράγμα Τσικνιά) για να ξεκινήσει η κατασκευή του, θα περάσει χρόνος τουλάχιστο μιάς γενεάς. Τότε, θα έχει ολοκληρωθεί η 40ετής συμφωνία της Fraport και για το «Οδυσσέας Ελύτης» και απρόσκοπτα πιά θα κατασκευαστεί το προτεινόμενο αεροδρόμιο. 

Έγγραφο, με περιεχόμενο τα προαναφερθέντα, υπέβαλα στον Περιφερειάρχη μας κ.Κωστ.Μουτζούρη, προ μηνών. Σε σχετική επαφή μου με την Περιφέρεια, προέκυψε ότι το θεμελιώδες αυτό θέμα, είναι ευθύνη της κεντρικής εξουσίας ειδικότερα της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας(ΥΠΑ).  

Την προαναφερθείσα προβολή έκανα στο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ, στις 29/8/2006(φύλ.14672) με το:«Το Διεθνές Αεροδρόμιο μας στην Κλοπεδή». Σ’αυτό ανέπτυξα διεξοδικά τα σχετικά επιχειρήματα και μεταξύ άλλων ανέφερα, πως η Τουριστική κίνηση στη χώρα το 2005 ήταν ~15.000.000. Δεδομένου ότι το 2019, δηλαδή14 χρόνια μετά, αυτή εκτινάχθηκε στα ~33.000.000, ήτοι αύξηση 220%, το μερίδιο της Λέσβου απ’την εκρηκτική αυτή αύξηση, κυριολεκτικά, ήταν ψιχία. 

Παραστατικά, τούτο δείχνουν οι αριθμοί της επιβατικής κινήσεως στα αεροδρόμια της χώρας, ως δίδονται απ’την ΥΠΑ. Συγκεκριμένα, το 2014 (το διαλέγω επίτηδες, γιατί είναι το πριν απ’την τραγωδία του προσφυγικού/μεταναστευτικού κύματος, που έπληξε Τουριστικά, ανεπανόρθωτα τη Λέσβο), για τα δέκα πρώτα αεροδρόμια: Πρώτο, ήταν, το «Ελ.Βενιζέλος» 15,12εκατ. αφίξεις και δέκατο η Σαντορίνη 0,77εκατομ. Η Ρόδος, τέταρτη 4.55εκατομ., η Ζάκυνθος έβδομη 1,14εκατομ. Το νησί μας, προφανώς κάτω από 0,77εκατομμύρια. Λαμβάνοντας υπ’όψη πως το 2007 ήταν ~0,5εκατ., η αντίστοιχη αύξηση της κίνησης στο δικό μας, ήταν μικρότερη του 50%.  

Παρά τα απογοητευτικά αυτά για τη Λέσβο δεδομένα, οι ταγοί της, τα έβλεπαν ικανοποιητικά. Τούτο καταφαίνεται στο 5ετές στρατηγικό και επιχειρησιακό σχέδιο 2015-2019 του τότε Δήμου Λέσβου, συνταχθέν προφανώς το 2014, όπου στο κεφάλαιο «Αεροπορικές Μεταφορές» αναφέρεται:«Το διεθνές αεροδρόμιο της Μυτιλήνης θεωρείται ότι μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του νησιού, ωστόσο απαιτούνται ο εκσυγχρονισμός και η βελτίωση …>>. 

Όταν η ανάπτυξη του νησιού εξαρτάται πιά και μόνο απ'τον Τουρισμό, που σημαίνει ως προεξηγήθηκε, αφίξεις τουριστών πάνω από 3.500.000/χρόνο, ενώ με τα όποια φτιασιδώματά του «Οδ.Ελύτη», δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει το 1.000.000, πώς είναι δυνατό να λέμε ότι το αεροδρόμιο μας «μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του νησιού»; Τόση πιά κοντόφθαλμη αντίληψη πραγμάτων; 

Στο προαναφερθέν άρθρο μου(2006), κατέληγα: 

<<…Εύχομαι να υπάρξει η κρίσιμη μάζα προβληματιζόμενων Λεσβίων που θα μπορέσει να δρομολογήσει τα απαιτούμενα, ώστε μέσα στον ορίζοντα της επόμενης δεκαπενταετίας να αποκτήσουμε «Το Διεθνές Αεροδρόμιο μας στην Κλοπεδή». Σε αντίθετη περίπτωση, η υπανάπτυξη του τόπου μας θα είναι διαρκής και μόνιμη, πράγμα που σημαίνει την προοδευτική ερήμωση του νησιού μας στον ορίζοντα των επομένων τεσσάρων πέντε γενεών>>. Ατυχώς, ουδέν σχετικό μέχρι τώρα.  

Έτσι το «ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ», είναι επίκαιρο υπέρ το δέον σήμερα. Αν δεν απαιτήσουμε απ’την Πολιτεία να προχωρήσει άμεσα στον προγραμματισμό και μετά στη δημιουργία του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΛΕΣΒΟΥ, στον ορίζοντα κατά μέγιστο μιας γενεάς, τότε το μέλλον του νησιού μας, θα αποδίδεται, παραστατικότατα, απ’το δίστιχο του ποιητή: «Βλέπω το μέλλον μου θολό, το παρελθόν θλιμμένο».