Με ρωτούν κάποιοι, πώς σε διάφορα άρθρα μου, αναφέρομαι στο παρελθόν. Απαντώ ότι, ως επί περίπου πενήντα χρόνια ασχολούμενος με θέματα του κοινού καλού, έχω αναμνήσεις από πολλά που κατά περίπτωση συνειρμικά, με γυρίζουν στα παλιά. Προ μηνός, δημοσιοποιήθηκε πως στην περιοχή του Σιγρίου, η ΔΕΗ πρόκειται να εγκαταστήσει Αιολικό Πάρκο ισχύος 2,7 MW. Ψάχνοντας το θέμα, μίλησα τελικά με τους αρμοδίους της «ΔΕΗ Ανανεώσιμες Α.Ε.». Επιβεβαίωσα όντως τα προαναφερθέντα. Συγκεκριμένα ότι τρείς ανεμογεννήτριες των 0,9 MW εκάστη, θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες στη θέση Ακρόχειρας (Υψηλό Μοναστήρι), πεπαλαιωμένες, μη πλέον παραγωγικές εννέα (2,7 MW) ανεμογεννήτριες. Το έργο ολοκληρώνεται το θέρος του 2018.

Χαιρετίζω με ευχαρίστηση, τη νέα αυτή επένδυση (3-4 εκατομμυρίων Ευρώ), που ασφαλώς θα στηρίξει το αυτόνομο σύστημα ηλεκτροπαραγωγής Λέσβου.

Αναλογίζομαι πως, αν προ εικοσιπενταετίας δεν είχαμε παρέμβει και δεν είχαμε κερδίσει (δύο φορές, μάλιστα) στο ΣτΕ, σήμερα και τούτη η επένδυση δεν θα γινόταν, όπως βέβαια και αυτή στην ίδια θέση το ’90, αλλά μετά και εκείνη των ιδιωτών στη Σκαμιούδα Αντίσσης. Δηλαδή απλά δεν θα είχαν εγκατασταθεί στο νησί Ανεμογεννήτριες ισχύος ~15 MW. Έτσι η ηλεκτρενεργειακή κατάσταση του, θα ήταν αφορήτως τραγικότερη της σημερινής.

Απ’ τη δεκαετία του ’80, ων υπεύθυνος για τις ΑΠΕ, στη Μόνιμη Επιτροπή Ενέργειας του ΤΕΕ, γνώριζα ότι η Λέσβος είναι προνομιούχος ως προς την Αιολική Ενέργεια. Ειδικότερα, δυτικά της Άντισσας, όπου επικρατούν Β-ΒΑ άνεμοι, με ταχύτητες πάνω από 9 μ. το δευτερόλεπτο, ιδανικές για ηλεκτροπαραγωγή.

Ήταν το 1992, όταν η ΔΕΗ είχε ολοκληρώσει τα διαδικαστικά εγκατάστασης του πρώτου τότε Αιολικού Πάρκου στο νησί, στο λόφο «Ακρόχειρας». Τούτος είναι στην καρδιά της «απολιθωμένης» περιοχής και έχει απολιθωμένα. Είχαν αρχίσει οι εκσκαφές των βάσεων στηρίξεως των εννιά ανεμογεννητριών και τότε άρχισε ο «κακός χαμός». Ο λόγος; Στην εκσκαφή βρέθηκαν απολιθωμένα. Άρχισαν οι κάποιοι ντόπιοι «κονδυλοφόροι» να γράφουν διάφορα… Τέτοια, που ακόμη και το έγκριτο ΒΗΜΑ Αθηνών, με τη διακεκριμένη δημοσιογράφο Κύρα Αδάμ ασχολήθηκε σχετικά, ρίχνοντας κεραυνούς κατά… Κατά των «κακών», που κατέστρεφαν το απολιθωμένο δάσος. Σε συζήτηση μου μαζί της, όπου πήγα επί τούτου στο ΒΗΜΑ, αυτό που αντιλήφθηκα ήταν ότι της είχε «καρφωθεί στο μυαλό» η λέξη καταστροφή! Καταστροφή του Απολιθωμένου Δάσους! Παραθέτοντάς της όλα τα εκ της εντοπιότητάς μου, των κάθε μορφής σχετικών γνώσεων μου και βεβαίως των εκ της επιστημοσύνης μου επιχειρήματα, προσπάθησα να τη μεταπείσω. Εις μάτην!! Έμεινε παγερά αδιάφορη.

Την αλλοπρόσαλλη αυτή στάση του Τύπου, κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν θέλοντας ως άλλοι Ηρόστρατοι, να «βάλλουν» το όνομά τους στην Ιστορία. Συγκεκριμένα, η Φιλοδασική Εταιρεία Αθηνών, προσφεύγοντας στο ΣτΕ κατά της ΔΕΗ και του έργου.

Γνωρίζοντας, τα θεσμικώς οριζόμενα στο Π.Δ. 443/85 για την προστασία του Απολιθωμένου Δάσους (στη δημιουργία του, συμβάλαμε συντελεστικά ως σχετική επιτροπή), έβλεπα ότι το έργο δεν παραβίαζε τίποτα σχετικό. Παράλληλα έβλεπα πως οι ταγοί του νησιού (νομάρχης, βουλευτές, δήμαρχοι, κ.λπ.) έμεναν αδιάφοροι και αδρανείς, ως να μη τους άγγιζε το θέμα. Έτσι η ΔΕΗ πήγαινε μόνη της στο ΣτΕ, με βαριά κατηγορία. Ουσιαστικά, καταστροφή του Απολιθωμένου Δάσους. Ήξερα ακόμη, ότι αν το ΣτΕ δικαίωνε τη «Φιλοδασική», ο δυναμικός αυτός πόρος μας, Αιολική Ενέργεια, θα «θαβόταν» για πάντα. Θα ήταν, ως η Λέσβος να μη διέθετε το ανεκτίμητο συγκριτικό πλεονέκτημα, την πολύτιμη Αιολική ενέργεια, αφού δεν θα μπορούσε τούτη, ποτέ πια να αξιοποιηθεί.

Έτσι παρενέβην στο ΣτΕ προσωπικά, υπέρ του έργου και της ΔΕΗ. Προκειμένου δε η παρέμβασή μου να αποκτήσει τη βαρύτητα που χρειαζόταν με την παρουσία σ’ αυτή μαζικού, θεσμικού φορέα, επεδίωξα να συστρατευθούν μαζί μου οι ΟΤΑ της περιοχής. Πράγματι με σχετικό κόπο, έπεισα το Δ.Σ. του Δήμου Ερεσού (δήμαρχος Ζ. Καραβασίλη) και τα Κ.Σ. Αντίσσης και Σιγρίου (κοινοτάρχες Κ. Κορδώνης, Κ. Αθανασιάδης αντίστοιχα). Έτσι ο δικηγόρος μας, καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου Ανδρ. Εμμανουήλ οπλισμένος με την απαιτούμενη πληρεξουσιότητα, εκπροσωπών ουσιαστικά τη Δ. Λέσβο αλλά κατ’ επέκταση όλο το νησί, έδωσε τον αγώνα του, νικηφόρα. Τούτο δε, δύο φορές, αφού μετά την ήττα της, η «Φιλοδασική», συνέχισε τον «αγώνα», αυτή τη φορά δια του π. προέδρου του, Κ. Ιωαννίδη. Μετά και τη δεύτερη ήττα της, η «Φιλοδασική» «οχήθηκε απιούσα» και το νησί κέρδισε τη δυνατότητα να εγκαθίστανται Ανεμογεννήτριες, στην προστατευόμενη από το προαναφερθέν Π.Δ. έκταση των 150.000 στρεμ. στη Δ. Λέσβο.

Είναι γνωστό πως, τα πράγματα γίνονται αντιληπτά καλύτερα, με αριθμούς. Λέμε λοιπόν ότι, αυτό που επιτύχαμε με τους προαναφερθέντες αγώνες μας αποτιμούνται σε ανεμογεννήτριες εγκατεστημένης ισχύος ~ 15.000 kW, επενδύσεως των ~20.000.000 Ευρώ, δηλ. όσο το μισό περίπου της επένδυσης του, «οδικός άξονας Καλλονής - Σιγρίου».

Μακάρι αντίστοιχη επιτυχία να είχαμε και σ’ αυτήν της μετεγκατάστασης του εργοστασίου της ΔΕΗ στη θέση Καράβα, όπου είχαμε παρέμβει υπέρ, μαζί με τους τότε Δήμους (Καλλονής, Πλωμαρίου, Πέτρας, Ερεσού - Αντίσσης). Σήμερα θα είχαμε εγκατεστημένο ένα εργοστάσιο του «κουτιού» των 120 MW, επενδύσεως άνω των100.000.000 Ευρώ. Έτσι, δεν θα είχαμε όλα τα ηλεκτρενεργειακά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε για χρόνια τώρα, ως αυτά στον προ ημερών χιονιά. Χάσαμε, για γραφειοκρατικούς λόγους (έλειπε η υπογραφή του υπουργού Γεωργίας στην απόφαση των Περιβαλλοντικών Όρων). Ατυχώς, η ΔΕΗ στη συνέχεια για λόγους, μη ποτέ εξηγηθέντες, δεν συμπλήρωσε τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και δεν επανήλθε. Ουδέποτε, μπόρεσα να καταλάβω γιατί οι διοικούντες το νησί, δεν υπήρξαν επισπεύδοντες ως προς αυτό. Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα, εικοσιπέντε χρόνια αφότου πρωτοεμφανίστηκαν τα ηλεκτρενεργειακά προβλήματά στο νησί, ατυχώς βρισκόμαστε σε κατάσταση χειρότερη από τότε, λόγω της παλαιώσεως των Η/Ζ στου «Καλαμάρη».