Στο μπουσούλισμά του, το 2017 ξεπροβοδίζει το γέρικο, δίσεκτο 2016. Δίσεκτο, τύποις αλλά και ουσία, που η ανθρωπότητα βίωσε μόνο δεινά. Φεύγοντας, καταλείπει πόνο. Πολύ! Και αβεβαιότητα. Στην ανασκόπηση των γεγονότων του, ως «εθιμικά» γίνεται, ασφαλώς και θα γραφούν τόμοι επί τόμων.

Προβεβλημένα έντυπα και επιφανείς αναλυτές θα αποτυπώσουν τα διακεκριμένα. Πάντως, όσα συνέβησαν το Δεκέμβρη, αρκούν να καλύψουν ανασκόπηση ενός ολόκληρου χρόνου άλλων εποχών. Γεγονότα αστάθμητα, απρόσμενα, τρομακτικά. Γεγονότα που κατά μέγεθος και ποιότητα, ουδέποτε άλλοτε έχει βιώσει η ανθρωπότητα, τις τελευταίες τρεις γενεές.

Ξεκινούμε απ’ τις ΗΠΑ. Εξελέγη πρόεδρος τους, ο μεγιστάνας Ντόναλντ Τραμπ, σε πείσμα των δημοσκόπων και κόντρα στην «καθεστηκυία τάξη». Ο πρώτος λένε, αντισυστημικός ένοικος του Λευκού Οίκου. Με την προεδρεία του, το τι «τέξεται η επιούσα» όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά για όλη την υφήλιο, αποτελεί αίνιγμα.

Ζητούμενο, τι θα κάνει, πώς θα πορευθεί ο νέος πλανητάρχης. Όταν η νέα πλανηταρχία φαίνεται ότι πορεύεται σε «αχαρτογράφητα ύδατα», τα πάντα τίθενται κάτω απ’ ένα μεγάλο ερωτηματικό. Αβεβαιότητα κυριαρχεί στον πλανήτη. Τα πράγματα είναι ασαφή, αστάθμητα.

Όντας έτσι με την πλανηταρχία, απάντηση ζητείται στο: σταθερότητας σημείο στο δυτικό κόσμο υπάρχει; Φυσικά, οδηγούμαστε στην Ευρώπη. Την Ε.Ε. την κατά το όραμα των ιδρυτών της. Την κραταιά διακρατική οντότητα της Γηραιάς Ηπείρου, που θα λειτουργούσε ως ζώνη διάχυσης και αφομοίωσης αντιθέσεων, αλλά το κυριότερο και ως χώρος συνθέσεως, δημιουργίας και πρωτίστως δημοκρατίας, μεταξύ ΗΠΑ και Ανατολής.

Της Ευρώπης όλων των λαών. Της αλληλεγγύης, του ευρωπαϊκού κεκτημένου (απόγονος του διαφωτισμού) και εν τέλει ευημερίας. Ατυχώς, σήμερα στην περίοδο της ατέλειωτης κρίσεως, τούτη απεδείχθη ελάχιστη, σε σχέση με τις προσδοκίες. «Ελπίδες, φρούδες».

Η Ευρώπη των 28, μετά το βρετανικό δημοψήφισμα και Brexit, είναι κολοβωμένη. Οι βρετανικοί λαοί επέλεξαν να φύγουν απ’ την Ε.Ε.. Έτσι εμπράκτως ακυρούται «το Ευρώπη των Λαών» αφού Άγγλοι, Ουαλοί, Σκωτσέζοι, Β. Ιρλανδοί επέλεξαν την αποχώρηση.

Όσον αφορά όλα τα άλλα που χαϊδεύουν τα αυτιά, με κορυφαίο το κοινοτικό κεκτημένο, αποδεικνύονται κίβδηλα. Εφαρμόζονται κατά το δοκούν. Σιγά-σιγά η Ε.Ε. μετατρέπεται σε μία κλειστοφοβική ένωση, συμπεριφερόμενη όπως η αχιβάδα. Σε κάθε εξωτερικό ερέθισμα, κλείνεται στο κέλυφός της. Φράχτες, σύνορα, φρουροί, έξαρση εθνικισμών, απομονωτισμός, ρατσισμός, φόβος.

Και μέσα σ’ αυτή τη θολούρα, κατά το «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται», η τρομοκρατία θριαμβεύει. Βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος, ευδοκιμεί ακόμη και στα μητροπολιτικά, ως τώρα απρόσβλητα «εδάφη».

Επιβάλλεται απ’ τη Μ. Ανατολή, χτυπώντας εντυπωσιακά κατά καιρούς, Παρίσι, Νίκαια, Βρυξέλλες κ.άλ.. Αυτή τη φορά, μια εβδομάδα προ των Χριστουγέννων, κατάφερε να χτυπήσει στην καρδιά της Ευρώπης, το ίδιο το Βερολίνο.

Ο νεαρός Τυνήσιος μακελάρης εισβάλλοντας με φορτηγό σε χριστουγεννιάτικη αγορά (δώδεκα νεκροί, πολλοί τραυματίες), σηματοδότησε ό,τι επεδίωκαν τα αφεντικά του. Πως το Βερολίνο δεν είναι απόρθητο. Μέγας ο θρίαμβος τους.

Ως προς τους «εντός τους κελύφους» της Ε.Ε., τι γίνεται;; Εδώ ταιριάζει το υπό του Λαζάρου μετά την ανάστασή του, λεχθέν: «Είδα φόβους, είδα τρόμους είδα βάσανα και πόνους». Σε πλήρη εφαρμογή το Pax Germanika. Η Γερμανία και οι δορυφόροι της, επιβάλλουν στους απείθαρχους νότιους, τους κανόνες της. Στους ατίθασους δε Έλληνες η ατέλειωτη τιμωρητική διάθεση, αντιστοιχεί αυτής, δύστροπου δασκάλου προς χωλαίνοντα μαθητή.

Η λεκάνη της Μεσογείου, μήτρα πολιτισμών, αλλά και ζυμώσεων, ερίδων και πολέμων, απ’ το 2010 έζησε και ατυχώς εξακολουθεί να ζει τα επίχειρα της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης». Και αν μεν οι σχεδιάσαντες αυτήν, τελείωσαν εύκολα με τους Μπεν Αλί (Τυνησία), Μουμπάρακ (Αίγυπτος) και Καντάφι (Λιβύη) -αδιάφορα των τελικών εκεί κοινωνικοπολιτικών αποτελεσμάτων- εκεί που δεν τα κατάφεραν, ήταν με τον Άσαντ της Συρίας.

Τούτο, όχι τυχαία. Έλαχε να έχει στήριγμα, τη «Ρωσική αρκούδα». Οι παραδοσιακές σχέσεις του πατέρα Άσαντ με το τότε σοβιετικό καθεστώς, είχαν δημιουργήσει και βάσεις ελλιμενισμού του σοβιετικού στόλου στη Λαττάκεια. Ασφαλώς, των «αρχιτεκτόνων» της Αραβικής Άνοιξης ο παράγων αυτός/λεπτομέρεια αγνοήθηκε ή υποβαθμίσθηκε: Αποτέλεσμα, με τη φανερή στήριξη του Πούτιν (χρειάζεται, τις προαναφερθείσες βάσεις), ο γιος Άσαντ άντεξε έξι ολόκληρα χρόνια «εμφύλιου πολέμου»! Με την προχθεσινή δε συμφωνία Πούτιν - Ερντογάν και την υπογραφείσα εκεχειρία (η παντελής απουσία Δυτικών, τι προοιωνίζει;;;!) από 29 Δεκεμβρίου σταμάτησε επί τέλους ο πόλεμος. Αυτός, των 350.000 νεκρών, των αναρίθμητων τραυματιών, των 5.000.000 προσφύγων (Τουρκία, Ιορδανία, Δυτ. Ευρώπη), των αστρονομικά ανυπολόγιστων καταστροφών. Συρία, χώρα διαλυμένη στα εξ ων συνετέθη. Είθε, να κρατήσει η εκεχειρία.

Η Τουρκία μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου, βρίσκεται σε κατάσταση «κινούμενης άμμου». Πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις -Άγκυρα, Ντιγιαμπακίρ, Πόλη ξημερώματα πρωτοχρονιάς- προσδίδουν χαρακτηριστικά παραλυσίας του κράτους. Τούτο περίτρανα έδειξε η εν ψυχρώ δολοφονία του Ρώσου πρέσβη από φανατικό εθνικιστή αστυνομικό της φρουράς του Ερντογάν και μάλιστα on camera, προ ημερών. Εγκλημάτησε, εκδικούμενος όπως φώναζε (πριν τον σκοτώσουν), επειδή οι δυνάμεις του Άσαντ ανακατέλαβαν το Χαλέπι.

Τώρα, στα καθ’ ημάς, στην καθημαγμένη ελληνική κοινωνία την όπως κατήντησαν, τα σαράντα τελευταία χρόνια οι κυβερνώντες αυτή. Διεθνές κλωτσοσκούφι. Χωρίς υπόληψη, χωρίς εθνική υπερηφάνεια. Το μόνο που προβάλλει στον ορίζοντα του 2017 για τους Έλληνες, είναι ζόφος, μιζέρια, αβεβαιότητα.

Τα ανερμάτιστα καμώματα του πολιτικού προσωπικού των εναλλασσομένων στην εξουσία κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) αποδόμησαν την ελληνική κοινωνία. Κατάφεραν τέλος, το ασύλληπτο. Να στραγγίξει η μεσαία τάξη, η ραχοκοκαλιά του έθνους. Από 50% που ήταν προ κρίσεως, σήμερα συρρικνώθηκε στο 20% μόνο!!

Αν υπήρχε μπροστά του κάποια θετική προοπτική, ίσως ο δύσμοιρος Έλληνας να είχε το κουράγιο να αντέξει ακόμα. Αλλά όταν επτά ολόκληρα χρόνια ως έθνος, υφιστάμεθα ατέλειωτα το μαρτύριο του αλυσοδεμένου στον Καύκασο Προμηθέα, τι ανάκαρα μένουν άραγε ακόμη στους Νεοέλληνες;;

Άραγε, τι θα μπορούσαμε να ελπίζουμε για το 2017; Θεωρώ πως η από τον ποιητή «προφητεία» «βλέπω το μέλλον μου θολό, το παρελθόν θλιμμένο», ατυχώς προλέγει τα μελλούμενα.