Όλη η υφήλιος επί μήνες τώρα ασχολείται με τη Λέσβο και η επικαιρότητα όλων των διεθνών ΜΜΕ έχει εστιασθεί σ’ αυτήν. Στους ανθρώπους της. Η φιλαλληλία, η διάθεση προσφοράς και γενικά ο αλτρουισμός των Λεσβίων προς τους «ξένους» μας, που καθημερινά αποβιβάζονται στο νησί πια κατά χιλιάδες, μόνο θαυμασμό στους ανά τη Γη ανθρωπιστές προκαλεί.

Ο αριθμός των 300.000 ταλαίπωρων προσφύγων, που πέρασαν στη νησί στο τελευταίο δεκάμηνο, παραστατικότατα απεικονίζει το μέγεθος και τη βαρύτητα του προβλήματος. Τούτο, σε συνδυασμό με τις εκατόμβες αθώων ψυχών που πνίγονται καθημερινά στα νερά του Αιγαίου, στα 10 χιλιόμετρα θάλασσας, αυτά που ο πρόεδρος της Κομισιόν Γιούγκερ θέλει να φυλάσσουν από κοινού Ελλάδα και Τουρκία!

Ακόμη, όταν μέσα στο μήνα το τραγικών διαστάσεων αυτό πρόβλημα έκανε να επισκεφθούν το νησί παράγοντες της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, όπως ο καγκελάριος της Αυστρίας Φάϊμαν, ο ύπατος αρμοστής προσφύγων του ΟΗΕ Αν. Γκουτέρες, ο επίτροπος μετανάστευσης της Κομισιόν Δ. Αβραμόπουλος, εκπρόσωποι διαφόρων Ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων και προ ημερών ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μ. Σούλτς. Και φυσικά ο Πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας δύο φορές, συνοδεύων κατά το πρωτόκολλο τον πρώτο και τον τελευταίο από τους προαναφερθέντες.
Φαίνεται ότι το έχει η μοίρα το ελεύθερο τμήμα της Αιολίας να γίνεται χώρος υποδοχής, περίθαλψης, απάγκιου ανθρώπων, που φθάνουν στις αμμουδιές του Ομήρου απ’ το υπόδουλο τμήμα της. Από απέναντι, κυρίως, το Μυτιληναίων αιγιαλό.

Τον τελευταίο αιώνα, τούτο έγινε δύο φορές. Στις αρχές του 20ού, δέχθηκε κύματα προσφύγων εκατοντάδων χιλιάδων ομοεθνών και ομοθρήσκων μας, όταν από επιλογές αφρόνων ολόκληρος ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας ξεριζώθηκε από τις προαιώνιές του εστίες.

Οι Λέσβιοι τότε, παρ’ όλη τη δική τους φτώχεια και την ένδεια, από το υστέρημά τους και με το περίσσευμα της ψυχής τους, έντυσαν, παπούτσωσαν, τάισαν, περιέθαλψαν και γενικά φρόντισαν τους πρόσφυγες.
Σήμερα, εκατό κοντά χρόνια μετά, συμβαίνει το ίδιο ακριβώς. Τσουνάμι ολόκληρο, Σύριοι κυρίως πρόσφυγες, δηλ. τώρα αλλοεθνείς και αλλόθρησκοι. Παρ’ όλα αυτά, οι Λέσβιοι στέκονται πάλι γενναιόφρονα. Στέκονται αλτρουιστικά. Ανθρώπινα.

Ο ερχομός στη Λέσβο αλλά και στα άλλα νησιά μας εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων διέγειρε στο μέγιστο τη DNAϊκή μας καταβολή, πράγμα που πιστεύω πως έκανε τον Ξένιο Δία να είναι υπερήφανος για όλους τους νησιώτες και ασφαλώς τους Λέσβιους.

Ο ύμνος στην ανθρωπιά των σοφών προπατόρων μας «ως χαρίεν ει, ει άνθρωπος ει!» ταιριάζει γάντι στους σύγχρονους απόγονους τους, στο νησί του Πιττακού, της Σαπφούς, του Τερπάνδρου κ.ά.
Μάλιστα η αντίθεση των πραγμάτων των σχετικώς λαμβανόντων χώρα εκατέρωθεν των συνόρων δείχνει το μεγαλείο της ράτσας μας. Το μεγαλείο των Λεσβίων.

Απ’ την πλευρά των Τούρκων, ακταιωροί «βομβαρδίζουν» με μάνικες νερού βάρκες γεμάτες ανθρώπους προς τα χωρικά μας ύδατα, ενώ από μας ακταιωροί και βάρκες προσπαθούν μέσα σε λυσσομανούντα κύματα να σώσουν και τον τελευταίο δύσμοιρο, πνιγόμενο ναυαγό.

Εκείθεν των συνόρων επικρατεί η σκοπιμότητα, η απανθρωπιά, η αδιαφορία για το πνιγμό ανθρώπων, το κέρδος επί αίματος αθώων, γενικά ο αμοραλισμός, ενώ στη δική μας, η ανιδιοτέλεια, ο αλτρουισμός, η ανθρωπιά, το μέλημα και η φροντίδα για να μη χαθεί ανθρώπινη ψυχή.

Πέραν των ενστόλων, και οι απλοί Λέσβιοι πολίτες δίνουν τον εαυτό τους στη θάλασσα αλλά και στη στεριά, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά για τη σωτηρία ανθρώπων.

Ο ψαράς απ’ τη Σκαμιά, που βγήκε καταμεσής στο πέλαγος με 6-7 μποφόρ για να σώσει δεκάδες, ο καπετάνιος τράτας στην Παναγιούδα, που σταματά το ψάρεμα και τρέχει εκεί που πνίγονται 50, 60 άνθρωποι, σώζοντάς τους. Τούτο μάλιστα δυο φορές σε λίγες μέρες.

Οι βαρκάρηδες του Μολύβου, της Κλειούς και όλων των παράλιων χωριών μας, που τρέχουν ακόμα και μεσάνυχτα για να αποτρέψουν τον πνιγμό αθώων. Ο «βατσιμάνης» άνδρας του Μολύβου, που με τα κιάλια του παρακολουθεί το πέλαγος νυχθημερόν μη τυχόν και δει «άνθρωπο στη θάλασσα» για να δώσει σύνθημα κινητοποίησης. Ακόμη, όλοι εκείνοι που διεξάγουν επιτυχώς έργο επιμελητείας για τη σίτιση, την ένδυση κ.λπ. Η προσφορά όλων, τεράστια.
Τούτη απέκτησε και «σήμα κατατεθέν» σε παγκόσμιο επίπεδο. Τη φωτογραφία με τις τρεις γιαγιάδες (γόνοι προσφύγων κι οι ίδιες) της Σκαμιάς που ταΐζουν βρέφος προσφυγοπούλας. Η προβολή της, σε φόντο, στο βήμα ομιλίας του Πρωθυπουργού μας και του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» στην εκδήλωση της αναχώρησης 30 προσφύγων προς Λουξεμβούργο έκανε το γύρο του κόσμου.
Ακόμη, αντίστοιχη απήχηση είχε η φωνή του γέροντος ψαρά: «Τα μουρέλια μωρέ να σώσουμι, τα μουρέλια που πνιγόντι»!!

Πνίγονται ασταμάτητα! Αβάσταχτος ο πόνος στην καρδιά. Εκατόμβη ατελείωτη, οι απώλειες στα μανιασμένα κύματα του Αιγαίου ψυχών αθώων, που, αναζητώντας τον Παράδεισό τους κάπου στην Κεντρ. Ευρώπη, καταλήγουν στην Αχερουσία Λίμνη. Εκατόμβη, που εκτός των άλλων, έχει μία ακόμη τραγική πραγματικότητα, στ’ αλήθεια μακάβρια. Αυτή που κάνει τον ίδιο το Μητροπολίτη Μυτιλήνης κ. Ιάκωβο να δηλώνει ότι τα κοιμητήριά μας δε διαθέτουν πια σπιθαμή ελεύθερη για την ταφή δύσμοιρων!

Κατ’ αντιδιαστολή, τέλος, μέγιστη ευτυχία η σωτηρία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων με την αγαστή συνεργασία Λιμενικού και απλών ψαράδων που μέσα στα λυσσομανούντα κύματα μετατρέπουν τα πλεούμενά τους σε σωσίβια σωτηρίας. Το έργο τους ολοκληρώνεται στη στεριά μ’ αυτό των ανθρώπων, συλλόγων, σωματείων, κοινοτήτων και οπωσδήποτε του Δήμου μας. Δηλ. όλων των κατοίκων της γενέθλιάς μας νήσου.

Αυτοί όλοι, με το τιτάνιο έργο που προσφέρουν αφιλοκερδώς στους δύσκολους αυτούς καιρούς που περνούμε ως έθνος, κάνουν τα πνευμόνια μας να φουσκώνουν. Να ανασαίνουμε βαθιά. Να αισθανόμαστε υπερήφανοι. Υπερήφανοι ως Έλληνες. Υπερήφανοι ως Λέσβιοι.

Όταν τον πόλεμο στη Συρία θελήσουν οι τρανοί του κόσμου να τελειώσει, πιστεύω ότι θα αποδοθεί στο νησί μας «ο της δικαιοσύνης στέφανος».