Το θέμα των μαζικών μετακινήσεων προσφύγων προς τη βόρεια και κεντρική Ευρώπη διά των νοτιοευρωπαϊκών χωρών (Ιταλίας, Ελλάδας) κυριάρχησε το τελευταίο δεκαπενθήμερο σε εθνικό, ευρωπαϊκό ως και διεθνές επίπεδο.

Αντίστοιχα ασχολήθηκε και η παγκόσμια ειδησιογραφία. Αυτό συζητήθηκε στην επί τούτου σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες ως και στη Ν. Υόρκη στην ετήσια συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.

Στα fora αυτά, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, αναβαπτισμένος απ’ τη λαϊκή ετυμηγορία της 20ής Σεπτεμβρίου, έθεσε το προσφυγικό με την πρέπουσα παρρησία, αντικειμενικότητα και πειστικότητα, προβάλλοντάς το ως θέμα μεγίστης σημασίας και εξαιρετικής προτεραιότητας όχι μόνο της Ελλάδας αλλά όλης της Ευρώπης.

Το ότι στη σύνοδο των Βρυξελλών, άσχετα απ’ την αντίδραση κάποιων χωρών όπως της Ουγγαρίας, η Ε.Ε. άρχισε να αντιμετωπίζει το θέμα τής εγκατάστασης προσφύγων εντός των ορίων της είναι ένα σωστό βήμα.

Βέβαια, πρέπει να γίνει παραδεκτό ότι η ληφθείσα απόφασή της να εγκατασταθούν αναλογικά σε κάθε χώρα-μέλος της 120.000 πρόσφυγες μόνο είναι σκέτος στρουθοκαμηλισμός, αφού παραγνωρίζεται ή αγνοείται επίτηδες η πραγματικότητα.

Μία πραγματικότητα που φαίνεται απ’ το ότι μόνο στο νησί μας μέσα στο τρέχον εννιάμηνο 2015 πέρασαν 220.000 «ξένοι»! Ο τρομακτικά μεγάλος αυτός αριθμός σε σχέση με το μέγεθος της Λέσβου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση στην παγκόσμια κοινότητα και οπωσδήποτε στην ευρωπαϊκή ως ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό γεγονός. Αυτό, σε συνδυασμό με την κοινωνική ευαισθησία και αλληλεγγύη που επιδεικνύουν ποικιλοτρόπως οι Λέσβιοι προς τους τάλανες αυτούς ανθρώπους.

Η επίσκεψη της περασμένης Τρίτης του καγκελαρίου της Αυστρίας κ. Φάιμαν, γεγονός υψίστης τιμής για το νησί μας, καταδεικνύει εμφαντικά τα προαναφερόμενα. Τον καγκελάριο συνόδεψε ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Ήρθε δε στη Λέσβο ώστε «ιδίοις όμμασι» να εκτιμήσει την κατάσταση, επισκεπτόμενος σημεία πρώτης υποδοχής και ταυτοποίησης των εισερχομένων «ξένων». Οπωσδήποτε, η εδώ παρουσία του από μόνη της καταδεικνύει τη συνειδητοποίηση της ζοφερής πραγματικότητας. Παράλληλα, προβάλει το πρόβλημά μας ως πανευρωπαϊκό και ακόμη διεθνές.

Μία πραγματικότητα που είναι απότοκος της συγκέντρωσης στα παράλια της Μ. Ασίας -όπως λέγεται- πάνω από τριών εκατομμυρίων «ξένων». Στόχος όλων είναι να περάσουν στα νησιά μας, εκείθεν στην ηπειρωτική Ελλάδα και τελικά στη βόρεια Ευρώπη.

Οι ξένοι αυτοί το περισσότερο είναι πρόσφυγες απ’ τη Συρία και λιγότερο απ’ το Αφγανιστάν, το Ιράκ και άλλες εμπόλεμες κυρίως χώρες. Η ρίζα, δηλαδή, του προβλήματος είναι ο πόλεμος. Και δη ο εμφύλιος στη Συρία.

Προτιμά ο δύσμοιρος Σύρος να φύγει απ’ τη χώρα του, να υποστεί όλο τον τάραχο της ψυχής του με ταλαιπωρίες, βάσανα, ταπεινώσεις κ.ά., διακινδυνεύοντας ακόμη και τη ζωή του, προκειμένου να συνεχίσει να έχει το προνόμιο της ζωής.

Να είναι ζωντανός κι όχι να μείνει στη χώρα του και να βρεθεί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη σκοτωμένος από κάποια σφαίρα ή βόμβα ή οποιαδήποτε άλλη παράπλευρη αιτία εκ του εκεί μαινόμενου εδώ και 4-5 χρόνια εμφυλίου.

Έτσι δημιουργούνται οι «προσφυγικές ροές» (ως κατ’ ευφημισμό λέγεται) χιλιάδων ανθρώπων που «ενδυόμενοι το μανδύα» του πρόσφυγα, παίρνουν των ομματιών τους.

Ο εμφύλιος αυτός ξεκίνησε κατά την Αραβική Άνοιξη. Αυτή που εξαφάνισε Καντάφι, Μπεν Αλί, Μουμπάρακ στη Λιβύη, Τυνησία, Αίγυπτο αντίστοιχα κ.ά. Στόχος ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, του οποίου η οικογένεια κυβερνά δικτατορικά τη Συρία επί δεκαετίες.

Ενώ στις άλλες αραβικές χώρες οι ανατροπές των προαναφερθέντων δικτατόρων υπήρξε άμεσος και εντός ελαχίστου χρόνου, στη Συρία τα πράγματα οδηγήθηκαν σε μακρόχρονο αιματηρό εμφύλιο με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα (νεκρούς, τραυματίες) και κάθε λογής άλλες ανυπολόγιστες καταστροφές.

Το πώς ο εμφύλιος κρατά τόσα χρόνια και γιατί δεν ηττάται η μία από τις δύο πλευρές; Υπάρχει απάντηση: Τους μεν αντικαθεστωτικούς στηρίζει η Δύση, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, το δε Άσαντ η Ρωσία.

Οι αντίστοιχοι εξοπλισμοί αναπληρώνονται άμα τη αναλώσει. Έτσι η υπόθεση προχωρά γραμμή κορδόνι από χρόνο σε χρόνο.
Πάντα τούτα ως συνέπεια γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων και συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων στη Μ. Ανατολή.

Όσον δε αφορά το δύσμοιρο λαό της Συρίας, ποιος νοιάζεται!
Ισχύει και στην περίπτωση αυτή εκείνο που πολύ παραστατικά αποδίδεται απ’ το «όταν στο έλος μαλώνουν τα βουβάλια, συνθλίβονται τα βατράχια».

Σε ό,τι τέλος μάς αφορά, αφού ως νησί αλλά και ως χώρα υπήρξαμε οι υποδοχείς των παρενεργειών του συριακού εμφυλίου και τα απόνερα από το προσφυγικό τσουνάμι κόντεψαν να μας πνίξουν, είδαμε επιτέλους τους τρανούς της Ευρώπης να ασχολούνται με το θέμα.

Έπρεπε να «χτυπήσουν την πόρτα» της φράου Μέρκελ κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Σύροι ώστε, συνειδητοποιώντας το μέγεθος του προβλήματος, να αποφασίσει πως κάτι πρέπει να κάνει προκειμένου να σταματήσει το πρόβλημα «πρόσφυγες». «Πρέπει να φυλάξουμε τα σύνορα της Ευρώπης.

Πρέπει τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας να καταστούν απροσπέλαστα» δήλωσε σχετικά.

Ο συριακός εμφύλιος είχε άλλη μία τραγική παράπλευρη πραγματικότητα. Την «άνθηση» του τζιχαντισμού και την προσπάθεια της εγκαθίδρυσης δικής του κρατικής οντότητας. Πέραν των άλλων δεινών, η καταστροφική του δράση επικεντρώνεται αμείλικτα κατά των χριστιανών και κυρίως των ορθοδόξων.

Προκειμένου λοιπόν να προστατέψει τους ομόδοξους της ορθοδόξους και με δικαιολογία αυτό, η Ρωσία άρχισε πολεμική δράση εναντίον των τζιχαντιστών.
Τα τύμπανα ενός γενικού πολέμου άρχισαν να χτυπούν έντονα με την έναρξη αεροπορικών επιδρομών της κατά θέσεών τους στη Συρία και, ακόμη πιο εντυπωσιακά, με χτυπήματα εναντίον τους από το στόλο της στην Κασπία.

Μήπως αυτά τα πρωτόγνωρα γεγονότα είναι η αρχή της λύσης του προβλήματος;

Ή μήπως απαρχή πάλι πολλών δεινών της ανθρωπότητας; Θα επικρατήσει η λογική μεταξύ των μεγάλων και θα σταματήσουν τον πόλεμο στη Συρία ή θα υπάρξει γενίκευσή του;
Ασφαλώς, ευχή όλης της Υφηλίου είναι το πρώτο.