Το δεκαπενθήμερο που πέρασε υπήρξε πυκνό, θα ’λεγα συμπυκνωμένο πολιτικού χρόνου και σχετικών γεγονότων. Τόσο συμπυκνωμένο, που σε κανονικές συνθήκες θα χρειάζονταν εβδομάδες, μήνες ή ακόμη και χρόνια για να λάβουν χώρα όλα αυτά και εμείς οι Νεοέλληνες να τα βιώσουμε αντίστοιχα.

Όμως με τη δαμόκλειο σπάθη της εξόδου μας από την Ε.Ε. (το διαβόητο Grexit) και κοντολογίς της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας μας επικρεμάμενης της κεφαλής μας, όλα έπρεπε να γίνουν σε χρόνο μηδέν, ει δυνατόν. Απλή καταγραφή των σημαντικότερων εκ των γεγονότων αυτών δεικνύει παραστατικότατα του λόγου το αληθές.

Οιονεί χρεοκοπία (αφού δεν πληρώσαμε στις 30 Ιουνίου το 1,50 δισ. του ΔΝΤ), έξι μέρες έντονης πολιτικής κινητικότητας την εβδομάδα την προ του δημοψηφίσματος, όταν όλοι, η ντόπια και η ευρωπαϊκή ολιγαρχία και κατεστημένο, βυσσοδόμησαν ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως εναντίον της χώρας μας και του λαού μας, κλείσιμο των τραπεζών και περιορισμός αναλήψεων (60 ευρώ την ημέρα) από τα ΑΤΜ, άψογη συμπεριφορά όλων των Ελλήνων, ψυχραιμία και κανένας πανικός, που κάποιοι ασφαλώς και επεδίωξαν, προσέλευση
του λαού μας στην κάλπη με λογική, σύμπνοια και ξεχωριστή ψυχραιμία, ρίχνοντας την ψήφο του χωρίς πουθενά σ’ όλη την επικράτεια να «λύσει μύτη».

Ακολούθησε το βροντώδες και άκρως δημοκρατικό αποτέλεσμα του λαού μας, ΟΧΙ με 61,3% στις επιβουλές των αφεντάδων μας (οικονομικών αυτήν τη φορά), παραίτηση του αρχιτέκτονα της πολιτικής αυτής Γιάν. Βαρουφάκη, που ανάγκασε τους πιστωτές μας να αποδεχθούν επιτέλους ότι το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο και επ’ αυτού να αρχίσει ό,τι με ιδιαίτερη σφοδρότητα οι σκληροί των δανειστών μας, με επικεφαλής τους Γερμανούς, εξοβέλιζαν με κάθε τρόπο επί μήνες, σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, παρουσίαση της προτάσεως μας στο Eurogroup απ’ το νέο υπουργό Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτο και, στη συνέχεια, στη Σύνοδο Κορυφής από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, συζήτηση στη Βουλή την Παρασκευή για να δοθεί εξουσιοδότηση από τα 5/6 (!) των μελών του Κοινοβουλίου στον πρωθυπουργό, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και τον υπουργό Οικονομικών να πάνε να φέρουν επιτέλους τη ζητούμενη συμφωνία, Eurogroup το περασμένο Σαββάτο ατυχώς και πάλι χωρίς αποτέλεσμα, αφού ο «μέγας» Σόιμπλε έβαλε (επέβαλε;) το θέμα που λέγεται αξιοπιστία των Ελλήνων.

Φαίνεται το καθαρά οικονομικό πρόβλημα της υποθέσεως, που ο λαός μας το κάλυψε. Το κάλυψε δίνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ τα «υπόλοιπα της ψυχής του» κατά πώς το σηματοδότησε με το υπερήφανο 61,3% του βροντερού ΟΧΙ και με το 83,3% (251 στου 300) της δύναμης του Κοινοβουλίου του.

Αυτό που δε μπόρεσε να καλύψει είναι φυσικά το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται από το νέο γερμανικό imperium. Αυτό που βλέπει να του το γκρεμίζει ο ελληνικός λαός.

Το να ενδώσει στην ελληνική αντίσταση είναι ως να χάνει αυτό που επί μία πενταετία περίτεχνα ομολογουμένως είχε επιβάλει σ’ όλους τους λαούς της Ευρώπης. Το «τάξη και ηθική» του μεγάλου μας ηθοποιού Ρώμα φαντάζει νηπιαγωγείο μπροστά στο επιβληθέν αυτά όλα τα χρόνια των μνημονίων δόγμα της γερμανικής πειθαρχίας και της ατελεύτητης λιτότητας.

Αυτής που στραγγίζει και ξεζουμίζει τους λαούς της Ευρώπης και θρέφει τη γερμανική αλαζονεία. Αυτή που τους άλλους όλους λαούς τους φορτώνει χρέος, χρέος και πάλι χρέος, φτώχεια, δυστυχία και ατέλειωτη μιζέρια και τη Γερμανία, υπερκέρδη. Τα ελλείμματα όλων των άλλων λαών γίνονται περισσεύματα στους γερμανικούς ισολογισμούς και περαιτέρω ενδυνάμωση του γερμανικού «εγώ» και της παντοδυναμίας του.

Μόνο από την Ελλάδα εκ της οικονομικής κρίσεως οι Γερμανοί έχουν κερδίσει πάνω από 80 δισεκατ ευρώ.
Το τι σημασία έχει για το γερμανικό γίγαντα αν το Grexit για το οποίο εργάζεται θα δημιουργήσει ανισορροπία στην Ευρώπη, στην Αμερική στο κόσμο.

Τι κι αν η γεωπολιτική της χώρας μας υπαγορεύει ότι το Grexit καταστρέφει το status quo της υφηλίου. Και βέβαια όλα αυτά έχουν διαμηνυθεί στην κ. Μέρκελ από όλους τους εχέφρονες του πλανήτη ως τον πρόεδρο Ομπάμα. Θα ανταποκριθεί στη λογική η καγκελάριος ή θα ταυτιστεί με τον παραλογισμό του Σόιμπλε στο να ταπεινώσει τη χώρα μας και έτσι και τη Γαλλία (που στηρίζει τις θέσεις μας) και τον πρόεδρο Ολάντ για να μη διανοηθεί και αυτός να αμφισβητήσει την παντοδυναμία της Γερμανίας; Είναι μεσάνυχτα της Κυριακής και με κομμένη την ανάσα, όπως όλοι οι Έλληνες, παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στη συνάντηση κορυφής των Βρυξελλών με τα απίστευτα που μας ζητήθηκαν απ’ τη φράου Μέρκελ. Το ψυχοβγάλσιμό μας χωρίς τέλος…

Είχα ξεκινήσει το γράψιμο του παρόντος με τίτλο καταφατικό, αφού κατά τα λεγόμενα των πάντων η υπογραφή της σκοπούμενης συμφωνίας ήταν θέμα ωρών. Όμως η εξέλιξη των πραγμάτων με έκανε να τη μετατρέψω σε ερωτηματικό.

Άραγε, όταν ο ποιητής έγραφε το «βλέπω το μέλλον μου θολό, το παρελθόν θλιμμένο», αναλογίζομαι, αντιμετώπιζε κατάσταση χειρότερη από αυτήν που αντιμετωπίζουμε αυτές τις τραγικές ώρες της Πατρίδας όλοι οι Έλληνες;