Πάντα υπήρξα διεκδικητικός έως απαιτητικός, ειδικότερα στα αφορώντα το γενικό καλό, σε θέματα που υπαγορεύουν οι νόμοι και η λογική.

Έτσι πολλές φορές τοποθετούμαι κάθετα απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, πράγμα που με δυσκολία ή ακόμη και καθόλου δεν το αποδέχονται τα πρόσωπα-φορείς της δεδομένης εξουσίας. Επίσης αυτός είναι ο λόγος που φίλοι, συναγωνιστές ή και σύντροφοί μου που ανελίχθηκαν σε κάποιο αξίωμα-θώκο εξουσίας, όταν δέχθηκαν αρχικά την όποια διεκδίκηση μου της αρμοδιότητάς τους και στη συνέχεια τη δημοσία (όπως πάντα κάνω) κριτική μου, για την απροθυμία, αδυναμία ή αβελτηρία τους να κάνουν ό,τι έπρεπε, μ’ έβαλαν απέναντί τους και τελικά αποστασιοποιήθηκαν από μένα. Το να πει κάποιος τα πράγματα με το όνομά τους, χρειάζεται σθένος, παρρησία και γνώση...

Έτσι, επειδή η γραφή μου και οι κατά καιρούς σχετικές παρεμβάσεις μου, έχουν κριτικό κατά βάση λόγο, που πολλές φορές φθάνουν ως τη διαμαρτυρία, κάποιοι με έχουν κατατάξει στη χορεία των «καθολικώς διαμαρτυρομένων Ελλήνων» κατά την παροιμιώδη εκείνη φράση του αείμνηστου γέρου της Δημοκρατίας, τότε, κατά της Χούντας.

Φοβούμαι πως αναγνώστες μου, με έχουν ταυτοποιήσει αντίστοιχα. Τούτο, αφού πάντοτε προβάλλω, διεκδικώ και ακόμη στηλιτεύω τα όποια κακώς κείμενα οδηγούν στην οπισθοδρόμηση, καθυστέρηση, καθήλωση και εν τέλει στη μιζέρια το νησί μας.
Σήμερα, με το παρόν κάνω εξαίρεση, αφού προβάλλω θετικά κάτι που συμβαίνει στον τόπο μας, χρόνια τώρα.

Την ύπαρξη και δραστηριότητα των γυναικείων συνεταιρισμών, σε διάφορα χωριά μας.
Η συνεταιριστική ιδέα με γοήτευε πάντα, τόσο σε βάση ιδεολογοπολιτικής συγκροτήσεως και «πιστεύω» μου, όσο και ωφελιμιστικά, αφού ίσως εν πολλοίς το ότι μπόρεσα να «προοδεύσω» στη ζωή μου, το οφείλω και στο συνεταιριστικό εργοστάσιο Αντίσσης. Εκεί που ο ιδρώτας των συγχωρεμένων γονιών μου, μετουσιωνόταν σε λάδι που έμπαινε στα κιούπια της φαμίλιας μας και όχι στα «ταγάρια» των ιδιωτικών λιοτριβιών, κατά πως γινόταν εθιμικά σχεδόν απ’ την Τουρκοκρατία, σ’ όλη την έκταση της Λέσβου.

Τότε, έτυχε να συντρέξουν καταστάσεις, συνθήκες, νομοθέτηση, πρωτίστως η ανάγκη, και οπωσδήποτε και η θέληση και αποφασιστικότητα του κοινωνικού μεταρρυθμιστή της Άντισσας, αείμνηστου Γ. Φωτιάδη για τη δημιουργία του Γεωργοκτηνοτροφικού Συνεταιρισμού Αντίσσης που κατασκεύασε το σύγχρονο λιοτρίβι.

Γενικά, όπως στην Άντισσα, οι αγροτογεωργικοί συνεταιρισμοί προσέφεραν τα μέγιστα στην Ελληνική ύπαιθρο και τους αγρότες μας για μισό και πλέον αιώνα ως τη δεκαετία του ’90. Τότε που η λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης, αυτό το βδελυρό όργανο της Νέας Τάξης πραγμάτων, έτρωσε κατά τρόπο καίριο τον ανθρωποκεντρισμό και κατάφερε να σωριάσει αυτά τα οχυρά προστασίας των συνεταιριστών - αγροτών μας.

Το συνεταιριστικό κίνημα χρεώθηκε με πλείστα όσα, ως κακοδιαχείριση, διαφθορά, αναποτελεσματικότητα, μη ανταγωνιστικότητα πράγμα που ατυχώς τελικά οδήγησε στην απομαζικοποίηση και στην εγκατάλειψή τους.

Αφορμή του παρόντος υπήρξε η σχετική προ ημερών ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, Συνεταιρισμού. Του Αγροτουριστικού Γυναικών Σκαλοχωρίου με φωτογραφίες, με τη λεζάντα «από το σημερινό catering στο πανεπιστήμιο Αιγαίου!».

Οι φωτογραφίες έδειχναν πλούσια εδέσματα, γλυκά, κ.λπ., σε ένα μεγάλο μπουφέ που ετοίμασε ο Συνεταιρισμός αυτός, για κάποια εκδήλωση του Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Σχολίασα: «Θαυμάζω και καλολογώ τον ζωντανό αυτό φορέα που μέσα σε δύσκολους καιρούς μπορεί να υπάρχει σ' ένα χωριό που έχασε τα τελευταία 50-60 χρόνια πάνω από το 50% του πληθυσμού του. Γνωρίζοντας δε από κοντά την επί χρόνια ύπαρξη και δραστηριότητα του Συνεταιρισμού αυτού, την εργατικότητα, το μεράκι και την διάθεση για προσφορά των μελών του αλλά κι απ' την άλλη πλευρά έχοντας προσωπική πείρα της προσφερομένης ποιότητας των παραγομένων προϊόντων του.

είμαι σίγουρος ότι θα μακροημερεύσει αποτελώντας Παράδειγμα προς μίμηση - ελπίδας φύτρα για όλους μας. Τέλος, σε συνδυασμό προς την αναμφισβήτητη προσφορά του -όφελος προς τις Σκαλοχωρίτισσες- μέλη του και τις οικογένειές τους, το ίδιο το Σκαλοχώρι αλλά κυρίως την Συνεταιριστική ιδέα».

Συνέχιζα: «Το ότι η παρουσία του Συνεταιρισμού σας επί τόσα χρόνια, παραγωγικά, ανταγωνιστικά και συλλογικά προσφέρει ζωή στο χωριό όλο, προσφέρει ένα ακόμη μεγίστης σημασίας μήνυμα: Ότι η συνεταιριστική ιδέα ζει!

Μπορεί οι καιροί να επιτάσσουν την ασυδοσία των τάχα νόμων της αγοράς, εσείς όμως στην πράξη αποδεικνύετε ότι η συνεταιριστική ιδέα μπορεί να αποτελεί κάστρο άμυνας και προστασίας των συνεταιριστών στην λαίλαπα του αχόρταγου και αδηφάγου κεφαλαίου και των κάθε λογής κεφαλαιοκρατών. Έτσι συγχαίρω τον Συνεταιρισμό σας, την ηγεσία του και καθεμιά από σας που με ομόνοια, σύμπνοια, συνεννόηση και αγάπη υπάρχετε. Μπράβο σας! Δίνετε εμπράκτως ελπίδα».
Βεβαίως όταν έγραφα αυτά, απευθυνόμουν και στους 14 ίδιους συνεταιρισμούς σ’ όλο το νησί, με καλύτερο (;) τον του Μεσοτόπου.

Ομοίως, των Παρακοίλων κ.ά. Όλοι αυτοί δημιουργήθηκαν τις με σχετικές πολιτικές, τις καλές δεκαετίες, του ΠΑΣΟΚ (’80,’90).

Οι συνεταιρισμοί αυτοί, εκείνο που προσφέρουν πέραν των μελών τους κατά πως προανέφερα, είναι και η στήριξη της ντόπιας γεωργικής παραγωγής, αφού για το έργο τους χρησιμοποιούν τα προϊόντα της Λεσβιακής Γης. Η καλαισθησία, η ποιότητα και το μεράκι των δημιουργών τους ως σφραγίδα αποτυπώνεται σ’ όλα τα διακινούμενα προϊόντα στο νησί, στην Αθήνα, κ.λπ. Στην προσπάθειά τους αυτή ατυχώς είχαν ένα τρομακτικό κτύπημα με το κλείσιμο των Lesvoshop της Ν.Α. Λέσβου, αφού έχασαν ποσά ~150.000 Ευρώ.

Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν. Κι αυτό είναι επιτυχία.
Ο Συνεταιρισμός του Μεσοτόπου που αρχικά ξεκίνησε το 1998 με 25 μέλη, έχει καταφέρει να επιβληθεί στην ντόπια αγορά αλλά και εκτός.

Τέλος μπόρεσε να γίνει και εξαίρετος πρεσβευτής του νησιού μας αφού η παρουσία του με τα εξαιρετικά προϊόντα σε διεθνείς σχετικές εκθέσεις, οδήγησαν να αποσπάσει βραβεία με κορυφαίο αυτό της «Γυναικείας Δημιουργίας» το 2007 στη Γενεύη, από το Παγκόσμιο Ίδρυμα Γυναίκας.

Όλα αυτά, μόνο ως θετικά δεδομένα θα πρέπει να ιδωθούν. Θα πρέπει δε να δώσουμε την όποια εγκαρδίωση απαιτείται στην συνεταιριστική αυτή προσπάθεια. Τούτο γιατί μέσα στην κρίση των καιρών που περνάμε και ίσως συνεχίσουμε για πολύ ακόμα, μπορεί να αποτελέσουν εφαλτήριο αναζωογόνησης των χωριών μας και όλου του νησιού μας.