Μέσα στην παραζάλη των καιρών, στον πυρετό της ατελεύτητης και σε εφιάλτη πια μετατρεπομένης διαπραγμάτευσης της χώρας με τους εταίρους-τοκογλύφους της, με τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας επικρεμάμενης της κεφαλής της, το να ακούγεται κάποια πρωτιά (προς θετική κατεύθυνση) της Ελλάδας στην Ευρώπη μοιάζει με κομπρέσα δροσιάς στο μέτωπο ασθενούς σε εμπύρετο παροξυσμό.

Τούτο έγινε αυτές τις μέρες, με την ανακοίνωση των «γαλάζιων σημαιών». Χορηγήθηκαν στη χώρα μας 395 σημαίες, πράγμα που της δίνει την πρώτη θέση στην Ευρώπη και την τρίτη στον κόσμο.

Το γεγονός αυτό, αφ’ ότου το 1987 άρχισε ως θεσμός, έχει αναχθεί σε «εργαλείο» εξαιρετικής σπουδαιότητας, λαμβανομένου υπ’ όψη ότι προβάλλει την όποια χώρα ως εξαιρετικό τουριστικό προορισμό και προάγει αντίστοιχα τον τουρισμό της. Αυτό, αφού τα μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία του εξωτερικού, δίνουν ιδιαίτερη σημασία στη «Γαλάζια Σημαία» όταν επιλέγουν τους προορισμούς που προτείνουν στους πελάτες τους, επιμένοντας στις υψηλής ποιότητας υπηρεσίες που προσφέρονται στην ακτή αλλά και στην προστασία του περιβάλλοντος γενικά.

Για να χορηγηθεί «γαλάζια σημαία» σε μία παραλία, πρέπει να τηρηθούν οι υψηλές θεσμοθετημένες προδιαγραφές.

Πλέον της εξαιρετικής ποιότητας νερών κολύμβησης της περιοχής που πρέπει να διαθέτει αυτή, πρέπει ακόμη να τηρούνται και πολλά άλλα κριτήρια. Μεταξύ άλλων καθαριότητα, οργάνωση, πληροφόρηση, ασφάλεια λουομένων και επισκεπτών, προστασία του φυσικού πλούτου της ακτής και του παράκτιου χώρου και περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση.

Το αν σε μια χώρα, ως η Ελλάδα, με ακτογραμμές που ξεπερνούν αυτές της Αφρικής (~ 16.000 χιλιόμετρα) οι 395 σημαίες είναι ένας ικανοποιητικός αριθμός, δε μπορώ να εκτιμήσω.
Εκείνο όμως που μπορώ να εκτιμήσω είναι ότι μια χώρα με τόσες ακτές, που εξ αντικειμένου δεν έχει πια ρυπαντές εκ βαριάς βιομηχανίας και άλλους επιβαρυντικούς παράγοντες των θαλάσσιων υδάτων, ίσως είναι πολύ λίγες.

Είναι εξ αντικειμένου δεδομένο ότι βιομηχανικές περιοχές, όπως η βόρειος Ιταλία, και πολλές χώρες της δυτικής Ευρώπης ως εκ των αποβλήτων της βαριάς βιομηχανίας τους δε μπορούν να έχουν τη δυνατότητα αντίστοιχης επιλογής.

Για τη χώρα μας, τέτοια φαινόμενα είχαν υπάρξει ως την περίοδο που άρχισε η αποβιομηχάνισή της, σε διάφορες περιοχές όπως στο Θερμαϊκό, στον Παγασητικό, στο Σαρωνικό κ.λπ. Μετά την τραγικά, αλλά αληθινά καταστροφή του βιομηχανικού ιστού της χώρας, τα τελευταία 25-30 χρόνια και το κλείσιμο των κάθε μορφής βιομηχανικών μονάδων εξέλειπαν οι σχετικοί ρυπαντές.

Τούτο σε συνδυασμό προς τα όποια μέτρα περιβαλλοντικής προστασίας από τις αρχές, πολλές άλλοτε «μολυσμένες» περιοχές, σήμερα πια δεν είναι.
Η ρύπανση των θαλασσών ήταν για χρόνια ευθεία συνάρτηση κυρίως της βιομηχανικής ανάπτυξης της όποιας χώρας.

Η βαριά δε βιομηχανία συνέβαλε σχετικά τα μέγιστα.
Ενθυμούμαι ότι σε διάφορες ομιλίες μου ως πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Μεταλλειολόγων, αρχές της δεκαετίας το ’90, έλεγα πως ο κλάδος μας συνέβαλε κατά 14% στο ΑΕΠ της χώρας προ της αποβιομηχάνισης (σήμερα μόλις ξεπερνά 2%). Όντας στη βαριά βιομηχανία η σχετική επιβάρυνση ήταν μεγάλη και εκδηλωνόταν στους κόλπους που προανέφερα, όπου γύρω τους ήταν κυρίως εγκατεστημένες οι βιομηχανίες αυτές. Σε πιο μικρό βαθμό βέβαια επιβάρυνσης συνέβαλαν και άλλοι τομείς της βιομηχανίας.

Σε ό,τι αφορά το νησί μας, σχετική εμπειρία είχαμε εκ του εργοστασίου βυρσοδεψίας στον Κόλπο Γέρας, όπου μετά το κλείσιμό του κατά το ’80, η όποια «μόλυνση» εκ της τότε χρήσεως διαφόρων χημικών κατεργασίας δερμάτων εξέλειπε.

Ακόμη, η επεξεργασία των αστικών λυμάτων με μονάδες βιολογικού καθαρισμού ανά το νησί έχουν συμβάλλει στην καθαρότητα των θαλασσίων υδάτων των ακτών του νησιού μας. Γενικά μπορεί να λεχθεί ότι οι συνθήκες για τη χορήγηση «γαλάζιας σημαίας» - εκτός των όποιων σχετικών υποδομών αλλά και οργάνωσης- για τις τριακόσια τόσα χιλιόμετρα παραλίες μας είναι κατάλληλες. Θέλω να πιστεύω τουλάχιστον αντίστοιχες του Νομού Λασιθίου, που πήρε 44 (!) σημαίες, ή της Χαλκιδικής (39), του Ν. Χανίων (29), της Ρόδου (23). Ακόμη και μικρότερα νησιά, όπως η Κεφαλονιά, πήρε 12, έναντι οκτώ μόνο το δικό μας!

Προσπαθώντας να αναλύσω με τους αριθμούς αυτούς τα σχετικά γεγονότα, για μια ακόμη φορά, ατυχώς, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι έχουμε ένα ακόμη δείκτη που αποδίδει παραστατικά το μέτρο της υπανάπτυξης του τόπου μας.

Εξετάζοντας ακόμη την τοπογραφία τους, προβάλλεται παράπλευρα το φαινόμενο του «Μυτιληνοκεντρισμού», που παρουσιάζεται και εδώ σ’ όλο του το μεγαλείο.
Γιατί; Διότι στη δυτική Λέσβο δε δόθηκε καμία «Γαλάζια Σημαία»!

Πικρή αλήθεια. Όμως αλήθεια. Οι οκτώ βραβευθείσες ακτές του νησιού μας είναι από τη Άναξο και νότια. Από εκεί και δυτικά (Σίγρι, Ερεσό, Μάκαρα, όλο τον Κόλπο Καλλονής ως τα Βατερά), που ούτε λίγο ούτε πολύ πλησιάζει να είναι η μισή περίπου ακτογραμμή του νησιού μας, δε δόθηκε «γαλάζια σημαία»! Δηλαδή η υπανάπτυξη της δυτικής Λέσβου έχει ένα άμεσο μέτρο σχετικής εκτίμησης. Έτσι, το μισό νησί πέπρωται να συνεχίζει στο διηνεκές να είναι υπανάπτυκτο!

Το θέμα «Γαλάζιες σημαίες» το παρακολουθώ χρόνια. Εφέτος για το νησί μας ήταν μόνο οκτώ (από 13 το 2011, 10 πρόπερσι και 9 πέρυσι). Απλά δηλαδή «τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα». Το να πω ότι αυτό είναι αποτέλεσμα και συνάρτηση των σχετικώς πεπραγμένων της «χαμένης τετραετίας Δημαρχίας Βουνάτσου», ίσως και δεν θα πω κάτι το νέο. Τέλος.

Ενώ οι διεργασίες του μυαλού με είχαν οδηγήσει σε σκέψεις μελαγχολίας κατά τα προαναφερθέντα, «ήρθε και έδεσε η υπόθεση» με το πιο κάτω κείμενο, το οποίο είχε την καλοσύνη να στείλει και σε μένα ο φίλος Κ.Ι. Μουτζούρης:
<< ΤΕΤΑΡΤΟΓΕΝΕΣ ΚΑΙΝΟΖΩΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΖΩΙΚΟΣ ΜΕΓΑΑΙΩΝ.

Επηρεασμένος από την προχθεσινή επίσκεψη μου στο εκπληκτικό Απολιθωμένο Δάσος Λέσβου και το άρτια οργανωμένο και λειτουργούν Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Σιγρίου και έχοντας επισκεφθεί σε μία εβδομάδα για επαγγελματικούς, επιστημονικούς λόγους 4 νήσους, θα χαρακτήριζα και τις κατέτασσα, από την άποψη των υποδομών και της τουριστικής κινήσεως ως εξής :

Μύκονος, Πάτμος, Ρόδος : Τεταρτογενές Καινοζωϊκό
Λέσβος : Αρχαϊκός Μεγααιών
Καθ. Κ. Ι. Μουτζούρης>>
Λόγια ξεκάθαρα, ωμά και σταράτα για την κατάντια του νησιού μας. Ο μεγάλος Σωκράτης έλεγε: «Δεν έχουμε ανάγκη τη γνώμη των πολλών, αλλά των ειδημόνων». Πιο ειδήμων από τον π. Πρύτανη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, καθηγητή και νυν Πρόεδρο της Ρυθμιστικής Αρχής Λιμένων, Λέσβιου αλλά κυρίως Λεσβιολάτρη και εκείνου, του Κώστα Ι. Μουτζούρη, υπάρχει άραγε κανείς;

Αρχαϊκός Μεγααιών!! Δηλ. αναγωγή στις  απαρχές του χρόνου,  κατά την παλαιοντολογική κλίμακα.

Αποδίδει κατά τον πλέον παραστατικό τρόπο την κατάσταση της γενέτειρας μας.
Αλίμονο! πόσα εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια χρόνια υστέρησης και όθεν μιζέριας έχει στην πλάτη του, το νησί μας;!