Σεβόμενος την υπογραφή των υπερτρεισήμισι χιλιάδων Λεσβίων (του νησιού, της παροικίας στην Αθήνα και της μακρινής Αυστραλίας) που συστρατεύθηκαν μαζί μου για το έργο «Λιμάνι του Σιγρίου», ως υποχρέωσή μου θεωρώ τη συνέχιση του πολυετή αγώνα μου για τη δημιουργία της Δυτικής Πύλης του νησιού.

Αυτή που η ελληνική Πολιτεία μάς οφείλει, μεταξύ πολλών άλλων, τον έναν αιώνα ελεύθερου εθνικού μας βίου.

Η δύναμη που έδιναν οι υπογραφές όλων αυτών που απ’ το Φεβρουάριο 2013 και μετά υπέγραψαν τη Διακήρυξη μας (δηλ. τα μέλη της έτσι σχηματισθείσης επιτροπής αγώνα), μπόρεσε να δημιουργήσει μοχλό πίεσης εξαιρετικής αποτελεσματικότητας, καταθέτοντας τες ως αυτές συλλέγονταν, διά 16 επιστολών σχετικού περιεχομένου στον τότε Πρωθυπουργό.

Τούτες λειτουργούσες ως καταλύτης διαδικασιών (μετά και τη σχετική απαραίτητη νομοθετική ρύθμιση που ο τότε Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Ναυτιλίας, π. Πρύτανης και νυν Πρόεδρος της Ρυθμιστικής Αρχής Λιμένων, ΡΑΛ, συμπατριώτης μας Κ. Μουτζούρης επέτυχε), επιταχύνοντας με γοργούς σχετικά ρυθμούς τα εκάστοτε απαιτούμενα, όπως φαίνεται εκ των πολλών ληφθεισών απαντήσεων από διάφορες υπηρεσίες, φορείς κ.λπ.

Τελικά, τέσσερις μόνο (!) μέρες προ της ληκτικής ημερομηνίας (31.12.2013) εντάξεως έργων στο ΕΣΠΑ, είχαμε καταφέρει να το δούμε να εντάσσεται σ’ αυτό -προϋπολογισμού 13.600.000 ευρώ- με υπογραφή του τότε Περιφερειάρχη Βορ. Αιγαίου. Του απευθύναμε τον προσήκοντα χαιρετισμό, όμως γνωρίζοντας καλά το πολυάριθμο των επί μέρους βημάτων, ενεργειών, κ.λπ. μέχρι τούτο να παραδοθεί τελειωμένο, σε 24 μόνο μήνες, του γράφαμε : «… είθε η ενέργειά σας αυτή (ένταξη του στο ΕΣΠΑ), να μην αποδειχθεί τελικά “Δώρο άδωρο”».
Στην πράξη απεδείχθη ατυχώς, “ Δώρο άδωρο”.

Τούτο το πληροφορηθήκαμε δια της απαντήσεως στην τελευταία επιστολή μας προς τον Πρωθυπουργό της 6.11.2014, που πήραμε απ’ το Υπουργείο Ναυτιλίας και Αιγαίου μετά τις βουλευτικές εκλογές. Εκεί, χωρίς περιστροφές αναφερόταν, ότι είναι «αδύνατον το έργο να υλοποιηθεί εντός της τρέχουσας Προγραμματικής Περιόδου (ΕΣΠΑ 2006 -2013)». Τούτο προκύπτει από πολυσέλιδη απάντηση (9.1.2014), της «ΕΓΝΑΤΙΑ ΑΕ», φορέα υλοποίησης του έργου, για τη μελέτη ή/ και κατασκευής).

Μετά τελικά από την απώλεια του νευραλγικής σπουδαιότητας αυτού έργου, υπήρξε άραγε ανάληψη ευθύνης από κάποιον ταγό του τόπου μας; Όχι! Απ’ όλους αυτούς (υπουργούς, βουλευτές, περιφερειάρχες, νομάρχες, δημάρχους, κ.λπ.) κανείς δεν ψέλλισε έστω ένα Ήμαρτον! προς το Λεσβιακό Λαό. Πολύ περισσότερο ουδείς «έτυψε τα στήθη»!

Έτσι σήμερα που ατυχώς το έργο μας απεντάχθηκε απ’ το ΕΣΠΑ, δεν έχουμε άλλο να κάνουμε, παρά νέο ξεκίνημα. «Νέο ξεκίνημα, νέους αγώνες»! Αγώνες, να το εντάξουμε στο υπό έναρξη νέο ΕΣΠΑ (2014-2020).

Έτσι μόνο θα λάβει τελικά, σάρκα και οστά το όνειρο αυτό, γενεών Λεσβίων. Ήδη η νέα Διακήρυξή μας κοινολογήθηκε και άρχισε πάλι η συγκέντρωση υπογραφών.

Πάντως, η περίπτωση του Λιμανιού μας, εντάσσεται άνετα στα ρεκόρ Γκίνες. Παρόμοια έργα στην Ευρώπη, Αμερική κ.λπ. υλοποιούνται μέσα σε 6-8 χρόνια κατά μέγιστο, μετά τη σύλληψη της ιδέας, το σχεδιασμό, τη μελέτη, τις όποιες εγκρίσεις και τέλος την κατασκευή τους.
Για το δικό μας υπήρξε οδύσσεια 18 ολόκληρων χρόνων (οι μελέτες ανατέθηκαν το 1997), που χειρότερα, τελικά ατυχώς δεν κατασκευάζεται!

Να σκεφτεί κανείς ότι ξεκίνησε η προσπάθεια της δημιουργίας του δεύτερου επιβατηγού-εμπορικού λιμανιού της Λέσβου, ώστε να ενταχθεί στο Γ΄ ΚΠΣ και να κατασκευασθεί με κονδύλια αυτού, δηλ. ως 2005.

Το Νοέμβριο 2005, ο τότε Γεν. Γραμματέας της Περιφέρειας κ. Τσίφτης σε έγγραφό μου απαντούσε. «Πρόσφατα εγκρίθηκε η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου και τώρα το Λιμενικό Ταμείο Λέσβου σε συνεργασία με το υπεύθυνο μελετητικό γραφείο θα προχωρήσει στην εκπόνηση της οριστικής μελέτης».

Πράγματι έτσι και έγινε. Όλες οι μελέτες και ό,τι άλλο απαιτείτο τελείωσαν το 2009. Έτσι είχε καταστεί πια «ώριμο» προς ένταξη στο ΕΣΠΑ. Ατυχήσαμε όμως. Η υπόθεσή μας έπεσε σε χέρια αδαών και ασφαλώς ανίκανων. Δε θα ήθελα ποτέ να πιστέψω σπερμολογίες διάφορες.

Ο Ν. Σηφουνάκης, υπουργός ών, πρώτον, «διέγνωσε» ασυμβατότητα μεταξύ θαλάσσιου και χερσαίου χώρου του Λιμανιού και «ανέπεμψε» το φάκελο προς τροποποίηση της μελέτης. Για να δημιουργηθεί λέει μικρότερο κρηπίδωμα (κατά έγγραφο της Περιφέρειας). Τούτο είχε ως συνέπεια να χαθούν τρία χρόνια (!) μέχρι να ολοκληρωθεί η απαιτηθείσα τροποποίηση.

Δεύτερον, το 2010, δια Κυβερνητικής αποφάσεως ενώ ήταν σε υπουργική θέση δεν αντέδρασε, ων βουλευτής Λέσβου, το έργο μας - μαζί με άλλα 5 στο Βορ. Αιγαίο- ανετέθη στην εταιρεία «Εγνατία Οδός ΑΕ», παρά τη μαζική αντίδραση και εξαιρετικά τεκμηριωμένη άρνηση όλου του τεχνικού κόσμου και του Τεχνικού Επιμελητηρίου (Κεντρικού, Βορ. Αιγαίου). Ορίσθηκε αυτή, ως ο φορέας υλοποίησης του έργου μας.

Ως απεδείχθη εκ του τελικού αποτελέσματος, δε διέθετε τη σχετική για λιμάνια τεχνογνωσία και ενώ θα αμειβόταν με 7%! του προϋπολογισμού, (~ 900.000 Ευρώ), οι προσφερθείσες υπηρεσίες της υπήρξαν προβληματικές. Καταδεικνύεται αυτό από διάφορες λεπτομέρειες. Όπως, ότι άφησε να χαθεί πολύτιμος χρόνος σε πολλές περιπτώσεις (λ.χ. πριν την ένταξή του, 4-5 μήνες για να κατατεθεί απαιτούμενη οριζοντιογραφία του Λιμανιού στο Υπουργείο Οικονομικών), αλλά ακόμη και μετά από αυτή τέσσερις επίσης μήνες για τη δημοπράτηση του έργου (Άνοιξη 2014), παρ’ όλη την ιδιαίτερη στενότητα χρόνου.

Στενότητα, αφού ως τη καταληκτική ημερομηνία (31.12.2015) εκταμίευσης κονδυλίων απ’ το ΕΣΠΑ, έμεναν δύο μόνο χρόνια για να έχει ολοκληρωθεί η κατασκευή του μετά την ένταξη του στο ΕΣΠΑ (27.12.2013).

Πίστη μας είναι ότι η νέα αυτή προσπάθειά μας θα ευοδωθεί, με τη βοήθεια βέβαια όλων των Λεσβίων. Έτσι η καμπάνια που ήδη ξεκινήσαμε για τη συγκέντρωση υπογραφών στη νέα μας Διακήρυξη, και από τους πρώτους που την υπέγραψαν είναι ο Πρόεδρος της Ρ.Α. Λιμένων Κ. Μουτζούρης, σηματοδοτώντας με βαρύτητα της υπογραφής του, τη σοβαρότητα του εγχειρήματός μας.

Πιστεύω αλλά και προσβλέπω ότι θα υπάρξει θετική κατάληξη στο τόσο μεγάλης τοπικής (Λέσβο) αλλά και εθνικής σημασίας έργο, αφού έχουν ολοκληρωθεί όλα τα απαιτούμενα στάδια, ως «ωρίμανση» του έργου, δημοπράτηση, γνωμοδότηση ελεγκτικού συνεδρίου. Το μόνο που μένει, είναι η υπογραφή της σύμβασης. Αυτό θα μπορέσει να γίνει μετά από το δικαστικό αγώνα (μεταξύ των μειοδοτησάντων εργολάβων) που πια και ολοκληρώνεται.