Σ’ ένα μήνα περίπου θα σταθούμε «ενώπιος ενωπίω» μέσα στο παραβάν και σταθμίζοντας τα πράγματα, θα ψηφίσουμε αυτούς που θα διαχειριστούν τα του οίκου μας, τα της καθημερινότητάς μας, σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Παράλληλα, ξεχωριστά, θα εκλέξουμε τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, των 766 μελών, 21 αντιπροσώπους μας.

Το ίδιο θα γίνει, για να εκπροσωπηθούν Κοινοβουλευτικά, σ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης. Της Ευρώπης των Λαών, όπως προβαλλόταν τότε στην ειδυλλιακή εκείνη περίοδο, όταν οι οραματιστές της ευαγγελίζονταν την ένωσή της λίγο μετά τον όλεθρο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Την Ήπειρο, που η αντιπαλότητα των λαών της, διαχρονικά έφερε μόνο δεινά και που τον 20ό αιώνα δημιούργησε δύο Παγκόσμιους Πολέμους (αμέτρητων καταστροφών, απροσδιόριστων υλικών ζημιών, πολλών εκατομμυρίων θυμάτων - τραυματίες, νεκροί).

Όλα αυτά οδήγησαν πρωτοπόρους σκαπανείς να ονειρευτούν την ενιαία Ευρώπη. Αρχικά τούτο ξεκίνησε δειλά ως Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Γερμανία, Ιταλία), τη δεκαετία τού ’50. Μετά, ως αυξάνονταν τα μέλη, ως Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, σήμερα δε ως Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) των 27 κρατών.

Η ιδέα «Ε.Ε.» άρχισε να καλλιεργείται και προοδευτικά να αποδίδει καρπούς, τότε που ακόμη υπήρχε η ισορροπία του αμοιβαίου τρόμου, των υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Η Ελλάδα ευτύχησε, πιστεύαμε τότε, να γίνει το 10ο μέλος.
Έλεγαν ότι η Ε.Ε. θα γινόταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, με πρότυπο τις ΗΠΑ.

Βέβαια, με την έννοια της κρατικής οντότητας (κατά τα διεθνώς κρατούντα), τούτο σήμαινε κοινή Άμυνα - Σώματα Ασφαλείας, κοινή Εξωτερική Πολιτική, κοινό Νόμισμα. Απ’ όλα αυτά, το μόνο κοινό υπήρξε το νόμισμα.

Έτσι, το δημιουργηθέν υβρίδιο, μη κράτος, μη ομοσπονδία, μη ομογενοποιημένη οντότητα - κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, κ.λπ. -, με μόνο μια νομισματική ένωση, όπου εκόντως ακόντως επιβλήθηκαν οι σκληροί κανόνες της αγοράς. Εκεί που οτιδήποτε το κοινωνικό, προβάλλει ως αντιπαραγωγικό, περιττό, παρασιτικό και ως τέτοιο πρέπει να εκλείψει.

Η προβληθείσα ειδυλλιακή εικόνα της Ενωμένης Ευρώπης ατυχώς ξέφτισε πολύ γρήγορα, μέσα σε 40 - 50 χρόνια. Από Ευρώπη των Λαών, της αδερφοσύνης, της ισότητας, της αλληλεγγύης κατά τις επαγγελίες, κατάντησε ένα μόρφωμα άτυπης δεσποτείας, κατ’ επίφαση δημοκρατίας, όπου τους κανόνες επιβάλλει μόνο το Χρήμα. Όλα τούτα, γιατί οι ισχυροί της, Ολλανδοί, Γερμανοί, Γάλλοι κ.ά., και πιο πολύ απ’ όλους οι Γερμανοί, θέλουν και επιβάλλονται διά αυτού ως τα αφεντικά της Ηπείρου.

Αυτό που δεν κατάφεραν με τη δύναμη των όπλων στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, το έχουν ατυχώς καταφέρει με τη δύναμη του «μαμωνά». Με τα οικονομικά τους πλεονάσματα, δηλαδή τα ελλείμματα των Λαών της Ν. Ευρώπης. Έτσι, η Ε.Ε. μεταμορφώθηκε πια σε μητρόπολη του σκληρού μονεταριστικού, απάνθρωπου και εν πολλοίς κτηνώδους οικονομικού συστήματος.

Αυτού που έχει κάνει Θεό τη δύναμη του Χρήματος, των όποιων οικονομικών δεικτών, αλλά και οικονομικών «μαγκανιών» (όπως τις βιώνουμε στη Μνημονιακή Ελλάδα), που οδηγεί στην απάνθρωπη και θηριώδη λιτότητα. Αυτή, που ζουν οι ευρωπαϊκοί λαοί τα τελευταία 5 - 8 χρόνια. Αυτή που έχει οδηγήσει τον Έλληνα πίσω, σε εποχές γλίσχρες και αλήστου μνήμης, τις μετά τον εμφύλιο, για να μην πω της Γερμανοκατοχής. Αυτή που ακόμη τους «αρχιτέκτονες» του «θαύματος» τούτου κάνουν να τύπτουν με ενοχή τα στήθη.

Ο πολύς Ζ.Κ. Γιουγκέρ (υποψήφιος Πρόεδρος της Commission), μάλιστα φιλέλληνας, προ ημερών περίπου έλεγε: «είναι τραγικό να έχουμε οδηγήσει στην καταστροφή το Ε.Σ. Υγείας της Ελλάδας». Και να ήταν μόνο αυτή η καταστροφή; Με λέξεις βαρύγδουπες: δημοσιονομική προσαρμογή, αναδιοργάνωση, αναδιάρθρωση κ.ά. ηχηρά, για να χρυσώνουν το χάπι στους τάλαινες Έλληνες, έχουμε γίνει τα 4 - 5 χρόνια πειραματόζωα της αντοχής στη λιτότητα, στην πείνα, στη δυστυχία. Στην πλήρη κοινωνική απορρύθμιση.

Όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες «μάθανε μπαρμπέρηδες στου κασίδη το κεφάλι»! Των δύσμοιρων Ελλήνων. Και ας παραδέχονται εκ του αποτελέσματος όλοι τους, με κορυφαία την επικεφαλής τού Δ.Ν.Τ., κ. Λαγκάρντ, ότι έδωσαν στους δύσμοιρους λάθος ρετσέτα.

Εμάς, που η απάνθρωπη λιτότητα έχει οδηγήσει στην ανεργία ~1.500.000 άτομα (στους νέους αυτή φθάνει ~60%!!!), ~200.000 νέοι μας, επιστήμονες κυρίως, παίρνουν των ομματιών τους για άλλη γη, άλλα μέρη προς την επιβίωση, ένας στους επτά Συνέλληνες ζει στην απόλυτη φτώχεια (δηλαδή στην κάθε οικογένεια ένα μέλος δεν μπορεί να αγοράσει ούτε ένα μπουκάλι γάλα την ημέρα), οι αυτοκτονίες καλπάζουν προς τις 5.000 και η σειρά των κάθε λογής αρνητικών δεδομένων σε βάρος μας, ατέλειωτη.

Τούτο, αποτελεί το ζοφερό κάδρο της ελληνικής πραγματικότητας. Μέσα σ’ αυτό το ζόφο, θα πάμε να εκλέξουμε τους αντιπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ατυχώς δε, η ψευτιά και η εξαπάτησή μας καλά κρατεί.

Η Κυβέρνηση διά της δημιουργικής λογιστικής κατάφερε να παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα (είδες ανοχή οι εταίροι μας;!)! Ακόμη πρόσφατα βγήκε στις «αγορές» (δανειστήκαμε 2 δισ. ευρώ, όταν σήμερα χρωστάμε πάνω από 350 δισ.!!!).

Την επαύριο του «επιτεύγματος» αυτού, ήρθε (τυχαίο;!) η φράου Μέρκελ και έδωσε τα εύσημα της προόδου μας (!) στον Πρωθυπουργό και στο δύσμοιρο ΠΑΣΟΚ (αυτό το μικρό κλαδάκι μιας κάποιας «Ελιάς» του 3 - 4%)! Ο εκδότης Γ. Κουρής έγραφε σε ανοικτή επιστολή προς την κ. Μέρκελ, στην ανθελληνική «Bild»:

«Θα ήταν προτιμότερο βέβαια το ταξίδι σας αυτό να το είχατε κάνει μετά τις Ευρωεκλογές, γιατί τώρα πολλοί Έλληνες θα σας κατηγορήσουν ότι ήρθατε για να κάνετε αβάντα στον κ. Σαμαρά και αυτό μπορεί να του στοιχίσει ακριβά, γιατί εδώ ο κόσμος σάς θεωρεί υπεύθυνη για την τραγωδία που βιώνει».

Άσχετα και αν κατά τις δημοσκοπήσεις Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, οι υπηρέτες των μνημονίων, επικυρίαρχοι άλλοτε των πολιτικών μας πραγμάτων με ποσοστά >80%, σήμερα συγκεντρώνουν λιγότερο του 20%, οι νοοτροπίες του παλαιοκομματισμού μπολιασμένες στο «είναι» τους, κάνουν να εξακολουθούν να συμπεριφέρονται όπως τότε. Μνημειώδες, μεταξύ άλλων, το κοινωνικό μέρισμα των 500 ευρώ, προς εξαγορά της ψήφου του Έλληνα, πιστεύοντας αφελώς ότι τούτος εξακολουθεί να έχει κοντή μνήμη.

Τέλος, επειδή μετά τη Συνθήκη της Λισαβόνας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει πάρει τον πραγματικό του ρόλο, της θεσμοθέτησης νόμων (όχι πια ψηφισμάτων) που αφορούν όλους μας, θα πρέπει να προσέλθουμε μαζικά στις κάλπες, εκλέγοντας τους αρίστους. Αυτούς που θα μας εκπροσωπήσουν επαξίως για τη μεγιστοποίηση των όποιων θεσμικά, ευρωπαϊκώς μάς ανήκουν.