Εδώ και χρόνια γινόμαστε μάρτυρες «ανθρωποθυσιών», στο κυνήγι της ελπίδας. Ελπίδα για επιβίωση, ανθρώπων απ' τα πέρατα της οικουμένης, που ως «οι μύριοι, κατέρχονται» στα γαλανά νερά της Μεσογείου.

Η αποτίμηση του κυνηγιού αυτού, τραγική. Ατυχώς. Παράπλευρες απώλειες. Χιλιάδες ψυχές!!! Μόνο στο νησί μας χάθηκαν πάνω από 100 άνθρωποι το 2013, που πνίγηκαν οι δυστυχείς στα για αιώνες φιλόξενα νερά του Αιγαίου, προσπαθώντας να περάσουν στη Γη της επαγγελίας τους!

Η «κάθοδος των μυρίων» προς τη χώρα μας, αλλά και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, άρχισε αφ' ότου το φαινόμενο της παγκοσμιοποιήσεως οδήγησε χώρες παραγωγής προϊόντων σε Ασία, Αφρική, Λατ. Αμερική να μετατραπούν σε τέτοιες εισαγωγής. Αποτέλεσμα, έτσι χάνονταν θέσεις εργασίας και δημιουργούνταν μεγάλη, παρατεταμένη ανεργία.

Τελικό επακόλουθο, η ανεξέλεγκτη μετακίνηση ολόκληρων πληθυσμών προς όπου υπάρχουν ακόμη θέσεις εργασίας και ανάγκη εργατικών χεριών. Κατά βάση στις χώρες της Ευρώπης, και δη της βορειοδυτικής. Ένας άλλος λόγος είναι οι πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις, όπως δικτατορικά καθεστώτα, βία, (Αφγανιστάν, Πακιστάν κ.ά.), πόλεμος (Συρία κ.ά.) κ.λπ..

Θα μπορούσαν οι ανθρωποθυσίες αυτές να αποφευχθούν; Η απάντηση, ατυχώς σκληρή, είναι ΟΧΙ. Εδώ και χρόνια, διεξάγεται ένα ακήρυκτος πόλεμος. Ως τέτοιος, φυσικά, έχει απώλειες σε ανθρώπους, αναπόφευκτα.

Με την κατά κύματα «εισβολή» παρανόμων/λαθραίων μεταναστών και κάτω από την πίεση των πραγμάτων, η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) προσπάθησε να δημιουργήσει ένα δίκτυο προστασίας της. Θέσπισε το Φεβρουάριο 2003 έναν κανονισμό που διέπει τις σχέσεις των εισερχόμενων λαθρομεταναστών σε μέλος κράτος τής Ε.Ε. με την Ένωση στο σύνολό της, ως προς το ζητούμενο συνήθως απ' αυτούς. Το άσυλο.

Κωδικοποιήθηκε δε, ως «Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ».

Κατ' αυτόν έχει επιβληθεί η αρχή ότι μόνο ένα μέλος χώρα τής Ε.Ε. είναι υπεύθυνο για την εξέταση της αίτησης παροχής ασύλου.

Με άλλα λόγια, στη χώρα τής Ε.Ε. που πρωτοεισέρχεται ένας μετανάστης, μόνο αυτή είναι υπεύθυνη να δώσει άσυλο, κάνοντάς τον νόμιμο κάτοικό της. Εάν ένας λαθρομετανάστης καταφέρει να ταξιδέψει σ' άλλη χώρα τής Ε.Ε., αυτή πρέπει να τον στείλει πίσω στη χώρα που πρωτοεισήλθε.

Ο εν λόγω κανονισμός έχει συνέπειες τόσο στους μετανάστες, όσο και στις χώρες «υποδοχής». Κατά πρώτον, οι μετανάστες δε φθάνουν στη χώρα που επιθυμούν, «κολλώντας» τελικά σε μια χώρα «φυλακή», συνήθως ζώντας σε ακατάλληλες εγκαταστάσεις.

Παράλληλα, τα ανθρώπινα δικαιώματά τους παραβιάζονται, περιμένοντας να τους δοθεί άσυλο ή να επαναπατριστούν.

Οι συνέπειες του «Δουβλίνο ΙΙ» αφορούν λίγες μόνο χώρες, αυτές που είναι οι «πύλες» τής συνήθως ανέλεγκτης μετανάστευσης στην Ε.Ε.. Εκείνες της Ν-ΝΑ Ευρώπης, που μετανάστες κατά κύματα εισέρχονται από Ασία και Αφρική. Το όλο θέμα της λαθρομετανάστευσης έχει οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες στις συγκεκριμένες χώρες τής Ε.Ε..

Σε γενικές γραμμές, αυτό είναι το ξερό «πνεύμα» του κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ». Εξειδικεύοντας, απλά αυτός αφορά την Ισπανία, την Ιταλία και κυρίως την Ελλάδα.

Ουδόλως δε αγγίζει, Ολλανδία, Φινλανδία, Αυστρία και φυσικά τη Γερμανία,. Μάλιστα με την παγίδα που επέβαλαν με το «Δουβλίνο ΙΙ» για το άσυλο κατά τα προαναφερθέντα, αυτές ουδόλως τις αφορά. Ήθελα να ξέρω, οι υπουργοί που τον υπέγραψαν, δεν είδαν την παγίδα αυτή;

Αλλά όταν ο υπογράψας αυτήν Έλληνας υπουργός ήταν ο Μ. Χρυσοχοΐδης (αυτός που το δαμόκλειο νόμο του Μνημονίου δε διάβασε και τον υπερψήφισε, γιατί όπως δήλωσε ήταν απασχολημένος το 2010), με τα θέματα της τρομοκρατίας κ.λπ. που ήταν επιφορτισμένος το 2003, το είχε διαβάσει; Και καλά ο δικός μας. Ο Ιταλός συνάδελφός του;

Ο Ισπανός; Αποτέλεσμα, εμείς οι χώρες του Νότου οφείλουμε να εφαρμόσουμε το «Δουβλίνο ΙΙ».

Αν δε, δε θέλουμε να έχουμε δυσμενείς συνέπειες, απλά πρέπει να φυλάσσουμε καλά τα σύνορα. Μεγαλύτερα του περίπλου της Αφρικής, ~16.000 χιλιόμετρα (!), της Ελλάδος μόνο. Ο θυμόσοφος λαός λέει πολύ παραστατικά σε τέτοιες περιπτώσεις: « Μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι». Η καλή δε φύλαξη, οδηγεί σε Λαμπαντούζες και Φαρμακονήσια!!!

Οποίο το της υποκρισίας μέγεθος από μέρους των κεντρικών χωρών της Ευρώπης! Αστρονομικό. Αφού αυτές που κατά βάση είναι ο τελικός προορισμός μεταναστών, επιβάλλοντας το «Δουβλίνο ΙΙ», οι ίδιες προστατεύονται.

Μεταφέρουν δε το «βάρος» της τραγικής αυτής κατάστασης στις περιφερειακές χώρες τής Ε.Ε., τους πρώτους «σταθμούς» των ξένων. Μεταξύ αυτών, και στη δύσμοιρη χώρα μας. Τούτο, με τη σειρά του σημαίνει ότι το πρόβλημα «λαθρομετανάστες» το διαχειρίζονται αποκλειστικά οι χώρες του Νότου.

Οπωσδήποτε όχι αυτές της βορειοδυτικής Ευρώπης. Έτσι, απαλλάσσονται από το «πρόβλημα» των μεταναστών οι «μεγάλες» δυνάμεις της κεντρικής-δυτικής Ευρώπης.
Κοντολογίς, με το «Δουβλίνο ΙΙ» μάς έπιασαν, τους Νοτιοευρωπαίους, κατά το κοινώς λεγόμενο, κορόιδα.
Η ιστορία διδάσκει.

Ατυχώς εμείς οι Έλληνες την ξεχνούμε. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία που υφίστατο συνεχείς και ισχυρές προσβολές από ξένους, είχε εφεύρει το σύστημα προνομίων, παραχωρήσεων γης κ.ά., και έτσι δημιούργησε τους Διγενήδες και τους Ακρίτες, αυτούς που πάλευαν στα μαρμαρένια αλώνια, φυλάσσοντάς την.

Εμάς, οι «κουτόφραγκοι» μας επέβαλαν να φροντίζουμε τα σύνορά μας που είναι σύνορά τους (άσχετα κι αν αυτό ποτέ δεν το αναγνώρισαν οι Βορειοευρωπαίοι, γιατί προφανώς θα σήμαινε και για αυτούς, κατ' αναλογία, κόστος φύλαξης) χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη.

Απλά μας θέλουν «παραγιούς χωρίς χρονιά»!
Για να αποδειχθεί δε ότι είμαστε καλοί φύλακες των συνόρων (δικών μας και δικών τους), ατυχώς αποτελέσματα όπως της Λαμπεντούζας ή του Φαρμακονησιού θα προκύπτουν όσο θα υπάρχει το «Δουβλίνο ΙΙ». Μόνο όταν τούτο τροποποιηθεί σε βάση ορθολογισμού και ηθικής, απαλειφομένης της νοοτροπίας «τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου» των Βορειοευρωπαίων εταίρων, τότε ίσως το όλο σύστημα εξανθρωπιστεί.

Τότε, αυτά όλα τα δράματα που δυστυχώς αποτιμώνται σε ~75.000 ψυχές πνιγμένων στα νερά της Μεσογείου την τελευταία δεκαετία, ίσως μειωθούν, αν δεν εκλείψουν παντελώς.

Αν δε γίνει αυτό, όσα μέτρα καταστολής, κέντρα υποδοχής (όπως της Μόριας), διαδικασίες ασύλου ή επαναπατρισμού κ.λπ. κι αν υπάρξουν στην Ελλάδα, εκ δευτέρου στην Ιταλία αλλά και Ισπανία, το πρόβλημα δε λύνεται. Θα εξακολουθήσουμε να θρηνούμε καθημερινά θύματα πνιγμού, αθώων.