Η 31/12/2013 είναι η ληκτική ημερομηνία τού ΕΣΠΑ. Δηλαδή στις ερχόμενες 84 μέρες, όποια έργα υπάρξουν συμβασιοποιημένα με εργολάβο, αυτά και θα υλοποιηθούν με κονδύλια του.

Σ’ αυτήν τη λογική στην προχθεσινή πολλοστή επιστολή μου για το «Λιμάνι του Σιγρίου» προς τον πρωθυπουργό κ. Σαμαρά, έγραφα «Η των αρχαίων ρήση “προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται” δεν θα μπορούσε να έχει πιστότερη αντιστοίχηση από την περίπτωση, έργο “Λιμάνι του Σιγρίου”».

Για το πολύπαθο αυτό Λιμάνι, που οι μελέτες ξεκίνησαν το 1997, δηλαδή προ 16 ολόκληρων χρόνων, μέσα στις υπόλοιπες 84 μέρες θα κριθούν τα σχετικώς «υπάρξαντα» στα 16 χρόνια (5.840 μέρες). Δηλαδή θα κριθεί το εάν τα «δι’ αυτό γενόμενα» (!) στις 5.840 μέρες, είχαν κάποια αξία ή απλά έγιναν για να τηρηθούν προσχήματα, υποσχέσεις «μπαλκονιών», δηλώσεις ή και μαυρογιαλούρειες δεσμεύσεις. Πιο λιανά, μέσα στις 84 μέρες θα πρέπει ουσιαστικά να γίνουν όσα δεν έγιναν τις 5.840 μέρες, των χαμένων 16 χρόνων! Κατά την «Εγνατία Α.Ε.» (σύμβουλο του έργου) αυτά είναι «ένταξη, δημοπράτηση, γνωμοδότηση Ελεγκτικού Συνεδρίου, υπογραφή σύμβασης».

Άραγε θα αξιωθούμε στις 31.12.2013 να έχουμε εργολάβο με υπογεγραμμένη σύμβαση για τη ΔΥΤΙΚΗ ΠΥΛΗ της Λέσβου; Το μόνο που μπορώ να πω, είναι: Είθε!
Αν δεν κατασκευαστεί αυτό (με κονδύλια ΕΣΠΑ), έχοντας κατά νου το τι, στη φροντίδα της για τη Λέσβο, η Πολιτεία τής προσέφερε τα 100 χρόνια ελευθέρου εθνικού βίου, το σίγουρο είναι πως η δημιουργία επιβατικού/εμπορικού λιμανιού Σιγρίου ατυχώς μετατίθεται στις… ελληνικές καλένδες. Δηλαδή στο ποτέ.

Για το Λιμάνι Σιγρίου, απ’ την ανάθεση της μελέτης «φαγώθηκαν» 16 ολόκληρα χρόνια! Για ένα άλλο επίσης νευραλγικής σημασίας έργο, ο «οδικός άξονας Καλλονής - Πέτρας» που εξαγγέλθηκε το 1999, «φαγώθηκαν» 10 ολόκληρα χρόνια για να τελειώσουν οι μελέτες του (τελείωσαν άραγε;), όταν σύμφωνα με τη σύμβαση ανάθεσής τους το 2003, έπρεπε να είχαν παραδοθεί την Άνοιξη του 2005! (Ευτυχώς που για τον «Καλλονής - Σιγρίου», η Επιτροπή Αγώνα επέτυχε οι μελέτες του να έχουν τελειώσει το 2011, πράγμα που έκανε μπορετό να ενταχθεί αυτός τότε στο ΕΣΠΑ και σήμερα πια να έχει αρχίσει η κατασκευή του.)

Πάντως, κάνοντας απολογισμό στο τι η Πολιτεία έχει «ωφελήσει» το νησί μας σε αναπτυξιακά έργα τον ένα αιώνα ελεύθερου εθνικού βίου, μία λέξη μόνο αρκεί: Ψιχία. Ουσιαστικά, μόνο το Λιμάνι της Μυτιλήνης, πίσω το ’50.

Κατά τα άλλα, το οδικό δίκτυο είναι το ίδιο αυτό που μας άφησε ο Αβδούλ Χαμίτ ο Αιμοσταγής. Το αεροδρόμιο στην Κράτηγο, είναι αυτό που κατασκεύασαν οι Ναζί εκ των ενόντων, για τις πολεμικές τους ανάγκες.

Το εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής στου «Καλαμάρη» με πανσπερμία άκρως πεπαλαιωμένων μηχανών προσπαθεί να ανταποκριθεί, ανεπιτυχώς βέβαια, στις ανάγκες μας, για δεκαετίες, ταλαιπωρώντας μας λόγω «ενεργειακής πενίας». Το φράγμα του Τσικνιά που πολλές φορές εξαγγέλθηκε, ποτέ δεν υλοποιήθηκε. Για πολλά άλλα θα μπορούσαν να γραφούν αντίστοιχα.

Κοντολογίς, μόνο από τα 4 Κ.Π.Σ. (86,5 δισ. ευρώ), κατ’ αναλογία του πληθυσμού μας, θα έπρεπε να έχουν «έρθει» στο νησί μας ~1 δισ. ευρώ για αναπτυξιακά έργα κλίμακος, που τόσο χρειαζόμαστε. Είναι προφανές ότι στο 1 αυτό δισ. ευρώ, το εκ των ευρωπαϊκών πόρων, θα πρέπει να προσθέσουμε και όλα όσα θα έπρεπε να προκύψουν εκ των ετήσιων δημοσίων επενδύσεων.

Έτσι συγκεντρώνεται ένα ποσό ~1,5 δισ. ευρώ. Με τούτο, το υπανάπτυκτο, από μιζέρια επί έτη μαστιζόμενο και συνεχώς ερημούμενο νησί μας θα μπορούσε να μετατραπεί σ’ έναν άλλο τόπο, συγκρινόμενο από απόψεως υποδομών αυτού της γειτονικής Δωδεκανήσου. Τότε ο πληθυσμός μας δε θα είχε μειωθεί κατά ~12% την περίοδο των τελευταίων 40 χρόνων, αλλά αντιθέτως θα είχε αυξηθεί σημαντικά, όπως συνέβη με τη Δωδεκάνησο (έστω κι αν όχι κατά το ~54% αυτής!).

Επειδή η πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος, βλέποντας αυτό τον πενιχρό απολογισμό για το νησί μας ως προς τα αναπτυξιακά έργα σε συνδυασμό με τη μείωση και παράλληλα τη γήρανση του πληθυσμού του, οι κατά καιρούς εκλεγμένοι ταγοί μας από τη μεταπολίτευση και μετά, τι κάνουν αντιστοιχίζοντας τον προσωπικό τους απολογισμό; «Τύπτουν το στήθος» άραγε από ενοχή, στεναχώρια, ή έστω από συστολή; Όλοι αυτοί, που η ψήφος μας τους έδωσε την εντολή να διαχειριστούν την τύχη μας.

Οι 20 κοινοβουλευτικοί μας, όλων των κομμάτων (μετά τη χούντα) και κυρίως οι 14 των κυβερνητικών κομμάτων (9 Ν.Δ., 5 ΠΑΣΟΚ), εκ των οποίων, κάποιοι εξελέγησαν βουλευτές 4 φορές, ένας 6 και ένας άλλος 9! Ομοίως, οι εκλεγμένοι τρεις νομάρχες, ο ένας περιφερειάρχης, και τα αντίστοιχα Ν.Σ. και Π.Σ., όπως τέλος η πλειάδα των εκλεγμένων δημάρχων μας (οι προ και μετά «Καποδίστρια» και ο ένας καλλικρατικός). Άραγε ποια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» θα μπορούσε να εξαγνίσει όλους αυτούς από την αναποτελεσματικότητά τους. Μια αναποτελεσματικότητα που αποτιμάται εύκολα. Το σύνολο των μεγάλων αναπτυξιακών έργων που έγιναν στο νησί μας από τη μεταπολίτευση και μετά, δεν υπερβαίνουν τα 150 εκατ. ευρώ, (συμπεριλαμβανομένων των 44,50 εκατ. ευρώ του «Καλλονής - Σιγρίου»).

Και επειδή οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια, ωμά και αφτιασίδωτα, μπορεί να φαντασθεί κανείς τι θα μπορούσε να είχε γίνει στη Λέσβο, σε έργα υποδομής, αν οι ταγοί μας είχαν στοχεύσει και το επεδίωκαν να έχει έρθει στο νησί ο πακτωλός αυτός του ~1,5 δισ. ευρώ;

Για να γίνει αντιληπτό, τα τρεχόντως έργα αιχμής, «Λιμάνι του Σιγρίου» και «Οδικός Άξονας Καλλονής - Πέτρας», θα ήθελαν μόνο ~28,5 εκατ. ευρώ (13,6 εκατ. το πρώτο και ~15 εκατ. ευρώ το δεύτερο)! Τα έργα αυτά, από ό,τι φαίνεται, ατυχώς μάλλον «χάνουν το τραίνο» τού ΕΣΠΑ.

Ολοκληρώνοντας το παρόν, ομολογώ δεν ξέρω πώς να κλείσω. Ο κάθε αναγνώστης μου ας βάλει μόνος τον επίλογο που εκείνος νομίζει ότι θα του ταίριαζε. Πάντως προσωπικά, σκεφτόμενος αυτά τα στενάχωρα, αισθάνομαι η μελαγχολία να έχει καταπλακώσει όλο μου το «είναι».