Όταν διαβάζονται αυτές εδώ οι αράδες, έχουν περάσει δυο εβδομάδες αφ’ ότου έγινε το για πολλά χρόνια ακατόρθωτο στα λεσβιακά ποδοσφαιρικά πράγματα. Η άνοδος ομάδας τους, στην Α΄ Εθνική! Το κατόρθωσε η Αθλητική Ένωση Λεκανοπεδίου Καλλονής (ΑΕΛΚ). Εύγε και μπράβο. Ασφαλώς αξίζουν συγχαρητήρια όλοι oι συντελεστές της επιτυχίας αυτής: ποδοσφαιριστές, προπονητής, φροντιστές, διοικητικοί παράγοντες, πρόεδρος, φίλαθλοι κ.λπ..

Από την Κυριακή 26 Μαΐου ως τώρα, ο Λαός της Λέσβου το ευχαριστήθηκε το πράγμα με «χορούς και πανηγύρια». Για το νησί μας το σημαντικό αυτό γεγονός συνέβη στης φτώχειας τον καιρό. Στον καιρό των φόρων, των χαρατσιών, της αναδουλειάς, της κατήφειας, της καθολικής κατάθλιψης και της εθνικής ταπείνωσης. Ο κόσμος μας με το κατόρθωμα αυτό της ΑΕΛΚ, πήρε λίγη χαρά. Έτσι το γιόρτασε για τα καλά. Μέρες «κράτησαν οι χοροί» στην πρωτεύουσα και στα χωριά. Ίσως το νησί μας που επί δεκαετίες βρίσκεται σε κατάσταση μιζέριας, παρακμής και πληθυσμιακής απίσχνασης, χρειαζόταν μια τέτοια επιτυχία. Τώρα που ο «άρτος» λιγοστεύει, ας έχουμε τουλάχιστον «θέαμα»!

Οι προπάτορες μας, οι εραστές της Δημοκρατίας, δημιουργοί και του αθλητισμού στη λογική «νους υγιής εν σώματι υγιεί», είχαν αναγάγει τον αθλητισμό σε ιδεώδες, με κορυφαία την Ολυμπιακή ιδέα. Θεωρούσαν δε ότι ο αθλητισμός συντείνει στην παντοιοτρόπως καλλιέργεια του ατόμου. Οι Ρωμαίοι απ’ την άλλη μεριά «εφεύραν» το κλασσικό «άρτον και θεάματα». Προσέφεραν οι Αυτοκράτορές τους ψωμί, αλλά και θεάματα στα αμφιθέατρα και τις αρένες στο Λαό, προκειμένου να κρατούν αυτόν μακριά από την όποια ενασχόληση με τα κοινά, ξεχνώντας έγνοιες και βάσανα. Τούτο, έμεινε ως απόφθεγμα στους αιώνες.

Τα θεάματα τα χρησιμοποίησαν απολυταρχικά, δικτατορικά κ.λπ. καθεστώτα, προκειμένου οι καταπιεζόμενες απ’ αυτά λαϊκές μάζες να εκτονώνονται. Τούτο, τον 20 αιώνα, διάφοροι δικτάτορες, κ.λπ., το επεδίωξαν δια του ποδοσφαίρου.

Η Λέσβος δεν έχει μεγάλη παράδοση στον Αθλητισμό. Ομοίως και στο ποδόσφαιρο. Για χρόνια, οι ομάδες της έπαιζαν στο τοπικό πρωτάθλημα. Κάποτε άρχισαν να συμμετέχουν στις μικρές Εθνικές Κατηγορίες έως τη Β΄, με κορυφαίο τον Αιολικό, τη δεκαετία τού ’80, που όμως δεν κατάφερε να ανεβεί στην Α΄.

Ύστερα από τόσα χρόνια, το κατέφερε επιτέλους η ΑΕΛΚ. Τα «παιδία» των Μιχαλάκη και Τεννέ. Με επικεφαλής τον Κώτσιο, το Σιδεράκη, τον Κάντζι, το Μανούσο και τα άλλα «παιδιά».

Οι συντελεστές της μεγάλης αυτής επιτυχίας απόλαυσαν τις μέρες αυτές «μεγαλεία και δόξες», αφού ακόμη και το Π.Σ. με επικεφαλής τον περιφερειάρχη, τους επιδαψίλευσε τιμές κατά συνεδρίασή του. Ομοίως, οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, ο Δήμος και λοιποί ταγοί του τόπου. Τούτο βέβαια γίνεται πάντα στις αθλητικές επιτυχίες ανά την Ελλάδα και διαχρονικά από τους κρατούντες, της κάθε μορφής εξουσίας. Ανεξίτηλη μένει στο μυαλό μου η εικόνα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στη φιέστα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, επιβραβεύοντος και ευλογούντος τους συντελεστές του «εθνικού θριάμβου», όταν η Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2004.

Τα γραφόμενα σήμερα στον «Αιολίας Λόγο» έχουν ίσως ήσσονα αν όχι μηδενική αξία, αφού εν τω μεταξύ, όλα τα της επικαιρότητας σχετικά έχουν γραφεί από κάθε άποψη, χροιά και είδος. Παρ’ όλα αυτά, όταν βλέπεις ένας ολόκληρος λαός, οι Λέσβιοι, ευτυχώντας μέσα στα Μνημονιακά τους δεινά, να έχουν μια ανασύσπαση του πάνω χείλους, έστω στιγμιαίου ελαφρού χαμόγελου, θεωρώ ότι πρέπει να γράψω σχετικά. Εξ άλλου τα καλά στον τόπο μας σπανίζουν και όπως έγραφα στην παρθενική εμφάνιση του «Αι.Λ.», με το που παρουσιάζεται ένα, οφείλεται να προβάλλεται δεόντως.

Μαθητής στο Γυμνάσιο τη δεκαετία τού ’60, θυμάμαι τις «ομηρικές μάχες» των ομάδων Παλλεσβιακός και Άρης που έπαιζαν στο τοπικό πρωτάθλημα. Στο τότε γήπεδο-χωράφι, «Ταρλάς». Πού ακόμα δυνατότητα να παίξουν ομάδες μας σε Εθνική Κατηγορία, έστω στη Γ΄. Παίκτες σύμβολα, ο «Μπαμπάκος» (Σ. Τσολάκης) του Παλλεσβιακού και το «Ν’κουλέλ’ του ουκνό» (Ν. Χατζηλίας) του Άρη. Ερασιτέχνες όλοι τότε. Έπαιζαν για τη «φανέλα». Ακόμη, βρισκόμαστε στη μετεμφυλιακή περίοδο, πράγμα που ατυχώς δεν είχε αφήσει αλώβητο ούτε το ποδόσφαιρο στη Λέσβο. Στο μεν Παλλεσβιακό πρόσκεινταν οι «εθνικώς εμφορούμενοι», στο δε Άρη τα «μιάσματα». Πλέον των δύο αυτών ομάδων, υπήρχαν κι άλλες όπως λ.χ. ο Αχιλλέας (αποτέλεσε τη βάση του Αιολικού), με καλύτερό του παίκτη τον Ψυρούκη.

Το λεσβιακό ποδόσφαιρο δεν έχει να επιδείξει διάσημους παίκτες. Στα δάκτυλα ενός χεριού μετριούνται. Ο Φωτεινός, που έπαιξε στον Παναθηναϊκό κατά το ’55. Μετά, το αέρινο εξτρέμ Χ. Γραμμός, που έπαιζε στον Παναθηναϊκό του Γουέμπλεϊ. Τούτοι υπήρξαν οι διασημότεροι. Άλλοι, ο Κατσαμπής παλιά στον Πανιώνιο και τώρα ο Παυλής στην ΑΕΚ.

Το για χρόνια μακρινό όνειρο της Λέσβου που επέτυχε «προχθές» η ΑΕΛΚ, άλλα νησιά ευτύχησαν παλιότερα. Η Ρόδος με το «Διαγόρα» κατά το ’85. Η Κέρκυρα με την ομώνυμη ομάδα προ ετών. Η Κρήτη με διάφορες ομάδες (ΟΦΗ, Εργοτέλη, Πλατανιά) από χρόνια βρίσκεται στα σαλόνια τής Α΄ Εθνικής.

Και επειδή τίποτε δε γίνεται τυχαία. Μήπως η παρουσία κατάλληλης ηγεσίας ήταν ο καταλύτης της επιτυχίας τής ΑΕΛΚ. Η πιο κάτω δήλωση, τουπροέδρου της, Ν. Μιχαλάκη (πλοίαρχος του Ε.Ν.), ίσως σηματοδοτεί αυτό:

«... Η σημερινή του εικόνα (του ποδοσφαίρου) δε με κάνει υπερήφανο, γι’ αυτό, λοιπόν, αγωνίζομαι και θα αγωνίζομαι μέσα από την ομάδα μας για ένα ποδόσφαιρο μακριά από άκρατο παραγοντισμό, φανατισμό και χουλιγκανισμό. Μακριά από ένα ποδόσφαιρο όπου κυριαρχούν η βαρβαρότητα και η επιθετικότητα. Μακριά από ένα ποδόσφαιρο που μας κάνει πρωταθλητές στη φραστική βία και τον εξευτελισμό…»

Άραγε τα λόγια-«πιστεύω» αυτά του Καπετάνιου, αποτελούν το ποιοτικό δεδομένο υπέρβασηςπου συνετέλεσαν στην επιτυχία της ομάδας; Μακάρι. Ο χρόνος θα το δείξει.

Πάντως προκειμένου να μπορέσει η ομάδα να μακροημερεύσει στην Α΄ Εθνική, πλέον των άλλων, χρειάζεται αναμφισβήτητα το «φτασίδωμα» του Ταρλά σε γήπεδο προδιαγραφών Α΄ Εθνικής. Τούτο απαιτεί λεφτά (ακούστηκε ~1.000.000 ευρώ). Ελπίζω να βρεθούν αυτά από τους τοπικούς μας άρχοντες. Εξ άλλου, αφού τα φώτα της δημοσιότητας θα είναι πάνω στην ΑΕΛΚ και αυτοί εξ αντανακλάσεως κάτι θα ωφεληθούν. «Ψηφαλάκια» είναι αυτά, κατά πώς συνηθίζει να λέει ο φίλος, δήμαρχος Δημ. Βουνάτσος.