«Η φτώχεια φέρνει γρίνια», λέει θυμόσοφα ο λαός μας. Περισσότερη χαρακτηριστική αντιστοίχηση τούτο δε θα μπορούσε να έχει για το άλλοτε κραταιό και επί δεκαετίες επικυρίαρχο της Πολιτικής σκηνής της χώρας μας, ΠΑΣΟΚ. Τούτο βέβαια προφανέστατα μπορεί εύκολα να το εξηγήσει κανείς απ’ το ότι το κόμμα τού 43,9% (εκλογές 2009) μετετράπη σε ένα σχηματισμό καχεκτικό, αναιμικό και άνευρο του 13,2% (εκλογές Μαΐου) και 12,3% (Ιουνίου 2012). Δηλαδή, μέσα σε 2,5 χρόνια επήλθε «εξάχνωση» του Κινήματος (στην ακροστιχίδα του, Κ σημαίνει «Κίνημα»).

Τα αίτια, χίλια. Ένα το κυρίαρχο. Το από το στόμα του μοιραίου Γ.Α. Παπανδρέου λεχθέν στα μπαλκόνια προεκλογικά, «λεφτά υπάρχουν», που εξαλλάχθηκε αυτόματα σε φτώχεια και δυστυχία. Σαν εξαλλαγμένος καρκίνος (Μνημόνια Ι, ΙΙ, μεσοπρόθεσμο, «κούρεμα» κ.λπ.), όλα αυτά τα δεινά εδώ και τρία τώρα χρόνια έχουν λειώσει τον ελληνικό Λαό. Αυτόν που φτώχυνε, που περιθωριοποιήθηκε, γελοιοποιήθηκε διεθνώς, ταπεινώθηκε, κατέστη άνεργος, που βυθίστηκε στην εθνική κατάθλιψη, που..., που…, που έγινε μαζικά αυτόχειρας. Αυτόν που σαν άλλο Προμηθέα η απύθμενη ανεπάρκεια (μόνο;) του Γ.Α. Παπανδρέου τον έχει αλυσοδέσει στον καυκάσιο βράχο «Τρόικα» και οι γύπες δανειστές μας καθημερινά τού κατατρώνε το συκώτι.

Όλες αυτές οι συμφορές έδρασαν ως μολυσματική, λοιμώδης και θανατηφόρος ασθένεια, που ως τιμωρός του ίδιου τού ΠΑΣΟΚ έκαναν να εξαφανιστούν οι οπαδοί του, οι φίλοι του, τα μέλη του, ακόμη και οι πιστότεροι εξ αυτών. Σα να έπεσε το «μαύρο θανατικό», η φοβερή πανώλη που εξαφάνιζε μαζικά ανθρώπους όπου αυτή ενέσκηπτε. Ακόμη και τους μέχρι προ έτους βουλευτές και κυβερνητικούς αξιωματούχους, αλλά και καθημένους σε υπουργικούς θώκους (μεταξύ αυτών και τον προβάλλοντα τότε ως υπαρχηγό τού Ευαγ. Βενιζέλου, τον πολύ κ. Λοβέρδο), έκανε να εγκαταλείψουν τις τάξεις του.

Αυτό που σοβούσε για μήνες τώρα, ήταν τα «του οίκου μας». Μαύρα σύννεφα καταχνιάς, κατάθλιψης και οικονομικής καταστροφής σωρεύονταν όλο αυτό τον καιρό πάνω από την Ιπποκράτους και διαδίδονταν υπό μορφή ακριτομυθιών, διαρροών και φημών. Το πλέον εμφανές, κραυγαλέο και αδιάψευστο δεδομένο ήταν το ότι το πολυπληθές προσωπικό που εργαζόταν στο κόμμα, έμεινε επί μήνες απλήρωτο μετά τις περσινές εκλογές. Και αυτό όχι τυχαία, αλλά γιατί ήταν συνέπεια άμεση του κλεισίματος της στρόφιγγας της χρηματοδότησης του κόμματος από το Δημόσιο Ταμείο, αφού άλλα ήταν τα ποσά που πήγαιναν στα ταμεία του ως κόμματος τού 44% και πολύ, πολύ λιγότερα του 12%.

Βέβαια τα πρώτα ενδεικτικά και χαρακτηριστικά δεδομένα της κακής διαχείρισης ήταν τα της πολυτελούς διαρρυθμίσεως, επιπλώσεως και γενικά διαβιώσεως στο αρχηγείο του κόμματος, στην Ιπποκράτους, που κατεφάνη ευθύς αμέσως μετά την αλλαγή της αρχηγίας του κόμματος, όταν ο Γ.Α. Παπανδρέου αναγκάσθηκε κάτω από την πίεση, γεγονότων, διεθνούς παράγοντα, αλλά και Λαού, να παραδώσει την εξουσία. Ένα και μόνο που ως δεδομένο σηματοδοτούσε ότι στον 5ο όροφο της Ιπποκράτους «έρεε ο Πακτωλός». Τα όργανα γυμναστικής που είχαν αγοραστεί για να αθλείται ο Γ.Α. Παπανδρέου (οπαδός τού «νους υγιής εν σώματι υγιή»· το πιο νους, αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης) κόστιζαν ~135.000 ευρώ (αυτά εκποιήθηκαν στα 15.000 ευρώ για να πληρωθεί κάποιο ενοίκιο ή κάποιος απλήρωτος εργαζόμενος!).

Μάταια η νέα κεφαλή του κόμματος έστελνε κάθε λογής μηνύματα (e-mails, κ.λπ.) προς τα μέλη, τους φίλους κ.λπ. του κόμματος, να δώσουν τις εισφορές, την οικονομική ενίσχυσή και βοήθεια. Με όλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ είχε καταστεί πια μη ελκυστικό. Ουσιαστικά αντιπαθές.

Ο μέγας Εθνάρχης Βενιζέλος όταν νομοθετούσε το 1920, μη βρίσκων καταλληλότερο άλλο, είχε ορίσει ότι ο Διευθύνων μία ανώνυμο εταιρεία πρέπει να διοικεί αυτή «δίκη καλού οικογενειάρχου». Όταν λοιπόν για μια ανώνυμη εταιρεία ο διοικών αυτή θα πρέπει να ενεργεί έτσι, τι θα πρέπει να κάνει αυτός που διοικεί ένα κόμμα και πολύ περισσότερο το ίδιο το Κράτος!

Και φθάσαμε χθες, στην Κεντρική Επιτροπή τού ΠΑΣΟΚ, όπου διά στόματος του Προέδρου Ευαγ. Βενιζέλου ακούστηκαν αλήθειες. Ότι το κόμμα χρωστά 140 εκατ. ευρώ. Ότι κάθε χρόνο το έλλειμμα που προστίθετο στο χρέος του, ήταν 10 εκατ. ευρώ. Δηλαδή σημαίνει ότι ο μοιραίος για το Έθνος Γ.Α. Παπανδρέου, κατέστρεψε και το ΠΑΣΟΚ, αφού τα οκτώ χρόνια της αρχηγίας του το χρέωσε με 80 εκατ. ευρώ.

Για τη Λέσβο υπάρχει ένα άκρως εντυπωσιακό σχετικό παράδειγμα έλλειψης σεβασμού της αξίας του χρήματος. Τα Φώτα τού 2010, ο μεγάλος αρχηγός για να στηρίξει με τον τρόπο του τον εδώ «κηπουρό» του, Ν. Σηφουνάκη, ήρθε μαζί του στη Μυτιλήνη για τον αγιασμό των υδάτων και αυτό το μονοήμερο ταξίδι χρεώθηκε στο δύσμοιρο ΠΑΣΟΚ (κατά πώς γράφηκε ) ~125.000 ευρώ!

Είναι αλήθεια ότι οι θεσμοί και τα πρόσωπα είναι αμφίδρομα συνδεόμενα. Ας λάβουμε ως παράδειγμα το θεσμό που λέγεται «αρχηγός κυβερνητικού κόμματος», απ’ τη μια, και πρόσωπα που κατέλαβαν τη θέση αυτή, απ’ την άλλη. Γίνεται αμέσως κατανοητό αυτό με τα τέσσερα ακόλουθα παραδείγματα. Δύο προς τη θετική κατεύθυνση: Κόμμα Φιλελευθέρων - Ελευθέριος Βενιζέλος και ΠΑΣΟΚ - Ανδρέας Παπανδρέου. Και δύο προς την αρνητική: Ν.Δ. - Κώστας (νεώτερος) Καραμανλής και ΠΑΣΟΚ - Γεώρ. Α. Παπανδρέου.

Με αυτά τα δεδομένα, ένα ερώτημα χρήσει απαντήσεως. Το ΠΑΣΟΚ έχει περιθώρια ανάταξης, αφού απ’ ό,τι φαίνεται πνέει τα λοίσθια, ευρισκόμενο στην γκρίζα περιοχή τού 5 - 7% (τελευταίες δημοσκοπήσεις), πράγμα που σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι το εάν στις επόμενες εκλογές θα ξεπεράσει το όριο του 3% για να εισέλθει στη Βουλή. Η απάντηση η δική μου είναι ατυχώς «όχι». Και αυτό νομοτελειακά. Διότι οι νόμοι της φύσεως, όντες ακατάλυτοι σ’ όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, ισχύουν και στην περίπτωσή μας.

Το ΠΑΣΟΚ ξεπέρασε όχι μόνο το όριο ελαστικότητας, αλλά ατυχώς πια και το όριο θραύσεως των αντοχών της Κοινωνίας. Έτσι οι δεσμοί μεταξύ τους διερράγησαν. Κατέστη φορέας που στερείται πια αξιοπρέπειας. Όταν τα «του οίκου του βγαίνουν στη φόρα» και όζουν, η αξιοπρέπεια του κόμματος (η σπυρί - σπυρί μαζεμένη απ’ το ‘74), ατυχώς χάθηκε για πάντα με τις τραγικές συμπεριφορές, επιλογές και αποφάσεις των ταγών του και δη αυτών του ολέθριου Γ.Α. Ππαπανδρέου.