Φόροι, φόροι, φόροι… Περικοπές, περικοπές, περικοπές. Η συνταγή της δημοσιονομικής προσαρμογής (έτσι λένε τώρα την ανάλγητη λιτότητα) των Μυστών των μνημονίων και της αδιέξοδης, τραγικής πολιτικής, έχουν οδηγήσει το Λαό μας στην πλήρη φτωχοποίηση. Παράλληλα, το δίκτυ της κοινωνικής προστασίας του Έλληνα ατυχώς έχει καταστεί πια πολλαπλώς διάτρητο, αν όχι ανύπαρκτο. Το βλέπουμε αυτό άμεσα και στο νησί, στην καθημερινότητά μας. Με την κατάσταση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου η έλλειψη λ.χ. πετρελαίου έχει ακινητοποιήσει τα απορριμματοφόρα και μας πνίγουν τα σκουπίδια, ή στην Παιδεία με τις περικοπές δασκάλων και νηπιαγωγών απογυμνώνοντας τα σχολεία μας, ή στη Δημόσια Ασφάλεια, που η αδυναμία της Πολιτείας να φυλαχθούν τα σύνορά μας έχει κάνει καθημερινή την «αποβίβαση» από την Τουρκία νέων «επισκεπτών», ή…, ή… Αλίμονο, έτσι με τη χωρίς πια ανάσχεση της ελευθέρας πτώσεως της οικονομίας μας, το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, άλλους σχετικούς δείκτες εξαιρετικά δυσμενείς, σε λίγο οι δεκαετίες των ’50 - ’60 θα φαντάζουν στα μάτια μας Παράδεισος. Η Κόλαση προβάλλει μπροστά μας βδελυρή, αποκρουστική και αδυσώπητη σ’ όλους τους τομείς της ζωής μας. Ένας τομέας που συθέμελα κλονίζεται και με επιταχυνόμενους ρυθμούς αποδομείται, είναι δυστυχώς το σύστημα Υγείας. Από κάθε γωνιά της χώρας καθημερινά ακούγονται οι τριγμοί της αποδόμησης του. Για το νησί μας πολλά σχετικά λέγονται. Το τελευταίο 15νθήμερο τρία γεγονότα με έκαναν να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της επισυμβαίνουσας αποδόμησης. Το πρώτο, τραγικά προσωπικό, εκ της αναπάντεχης απώλειας αγαπημένου μου. Το δεύτερο, απάνθρωπο, εκ τραγικών λαθών δυστύχημα στο χειρουργείο του Βοστανείου, που οδήγησε στην παράλυση το δύσμοιρο 17χρονο Γρηγόρη. Το τρίτο, εθνικό, εκ της «γύμνιας» των υποδομών μας Υγείας, που πρόδηλα κατεφάνη με το νεότευκτο Νοσηλευτικό Ίδρυμα στο Αδραμύττι, απέναντι. Η αναπάντεχη απώλεια του μοναδικού και μικρότερου αδελφού μου, που τον διεκόμισα σε κακή κατάσταση στο Νοσοκομείο και εκεί μέσα σε λιγότερο από 18 ώρες ατυχώς κατέληξε, μ’ έκανε να ζήσω βαθιά στο πετσί μου τα προλεχθέντα. Επί επτάωρο περίπου κρατήθηκε εκτός θαλάμου κανονικής νοσηλείας και, το χειρότερο, η κρισιμότητα της καταστάσεώς του δεν αξιολογήθηκε σωστά. Οι θεράποντες γιατροί την αντιμετώπισαν επί πολλοίς. Δεν τον έβαλαν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (χρειαζόταν, όπως μου λένε τώρα ειδικοί). Αποτέλεσμα, η ανεπίστρεπτη δυστυχώς «φυγή» του, στα επέκεινα.

Το δεύτερο, με την εκ των λαθών στο Νοσοκομείο (όποια είναι αυτά) καθήλωση σε αναπηρική καρέκλα ενός παιδιού που ακόμη καλά - καλά δεν είχε νιώσει τη ζωή, είναι συγκλονιστικό όπως και να ειδωθεί αυτό.

Τέλος, το σε εθνικό επίπεδο τρίτο δεδομένο προέκυψε από το Νοσοκομείο του Αδραμυττίου και το σχετικό marketing (μοίρασμα φυλλαδίων κ.λπ.) στη Μυτιλήνη και τη στη συνέχεια «τζάμπα» μετάβαση εκεί 150 Λεσβίων «εκδρομέων». Τους ξενάγησαν στις εγκαταστάσεις του και τους προέβαλαν, το φτηνό (;) τιμοκατάλογο των υπηρεσιών του. Διά στόματος, τέλος, εμβριθώς σκεπτομένου συμπατριώτη μας γέροντος ακούστηκε στην τηλεόραση η όλη αλήθεια του πράγματος: «Ας μας κάναν κι εμάς ένα τέτοιο νοσοκομείο στη Μυτιλήνη να γιατρευόμαστε εδώ, για να μην παγαίνουμε απέναντι.»

Η βαρύτητα του γεγονότος έκανε να συζητηθεί αυτό στο Κοινοβούλιό μας, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε μετά σχετική αναφορά αρχηγού κόμματος. Στη συνέχεια ασχολήθηκε ο Τύπος, πήρε θέση ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών και τέλος προβλήθηκε σε αθηναϊκό σταθμό τηλεόρασης. Αυτά όλα δείχνουν την αντίστοιχη γύμνια μας ως Κράτους, εδώ στο ευαίσθητο μεταίχμιο των συνόρων Ανατολής - Δύσης. Παράλληλα δείχνουν αυτό που επί χρόνια με κάθε ευκαιρία βροντοφωνάζω. Το της έλλειψης φροντίδας της Πολιτείας προς τη Λέσβο (πέραν των αναπτυξιακών έργων υποδομής), ακόμη και στο νευραλγικό τομέα της Υγείας, δηλαδή σε τελική ανάλυση της ίδιας της Ζωής μας.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, παρ’ όλο που τότε ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ είχα επιτακτικά ζητήσει σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας του κόμματος, ρωτώντας σχετικά: «Γιατί δε γίνεται και στην Περιφέρειά μας (Β. Αιγαίου) περιφερειακό νοσοκομείο;» Τούτο δε όχι τυχαία, επειδή έτσι μου ήρθε στο κεφάλι, αλλά διότι εντασσόταν στα πλαίσια της σχετικής πολιτικής του Κινήματος και της αντίστοιχης κυβερνητικής του στόχευσης. Στη δεκαετία τού ’80, στη βάση της σχετικής κυβερνητικής πολιτικής ως προς την πρωτοβάθμια περίθαλψη-υγεία, δημιουργήθηκαν υπερδιακόσια κέντρα υγείας ανά την Επικράτεια. Στη δεύτερη περίοδο της παντοδυναμίας τού ΠΑΣΟΚ, μετά το ’93, για την τριτοβάθμια βαθμίδα του τομέα «Υγεία» προγραμματίστηκαν να γίνουν τα περιφερειακά νοσοκομεία. Τότε που θεμελιώθηκαν και λειτούργησαν τα: Περιφερειακό της Λάρισας, το 1999. Ένα σύγχρονο και πολλαπλώς άρτια εξοπλισμένο μοσοκομείο, σε οικόπεδο 150 στρεμ., με κτίσματα 89.000 τ.μ. και 643 κλίνες· Πανεπιστημιακό Γενικό Αλεξανδρούπολης, το σε απόσταση 6 χλμ. από το κέντρο της, που λειτούργησε το 2002, σε οικόπεδο 200 στρεμ. με κτίσματα 93.544 τ.μ. και 671 κλίνες· αντίστοιχα, στην Κρήτη το ΠΕ.ΠΑ.Γ.Ν.Η., στην Πάτρα, το του Ρίου και άλλα, σε υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας.

Στο «γιατί» το δικό μου, οι όποιες απαντήσεις ήταν αόριστες, φληναφηματικού χαρακτήρα και «αμπελοφιλοσοφικής» προσεγγίσεως. Αφού δε τότε είχαμε Λέσβιο Υπουργό στο καθ’ ύλην Υπουργείο και αυτός δεν το σχεδίαζε, δεν το διεκδικούσε και δεν το επέβαλλε όπως θα μπορούσε αν το ήθελε, αναλογιζόμουν ότι θα υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος. Ατυχώς, δεν κεφαλαιοποιήσαμε ούτε το γεγονός της νησιωτικότητας, διεκδικώντας ένα τέτοιο νοσηλευτικό ίδρυμα. Έτσι, ενώ μας ανήκε, δεν αποκτήσαμε ποτέ στη Μυτιλήνη. Μπαλώματα επί μπαλωμάτων στο Βοστάνειο (υπεραιωνόβιο πια), που ασφαλώς και δε θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν ένα νεόκτιστο Περιφερειακό Γενικό Νοσοκομείο, εκτός της πόλεως, σε οικόπεδο και υποδομές αντίστοιχες των προαναφερθεισών.

Τα προλεχθέντα σηματοδοτούν πόσο πολύ χαμηλά έπεσε πια το επίπεδο της ίδιας μας της ζωής. Άραγε η υποβάθμιση και η απαξίωσή της κατά πώς το βιώνουμε στο νησί, έχει αναστροφή; Ακόμη, φταίμε ως Λέσβιοι; Μήπως είμαστε τόσο ανίκανοι να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει; Ή μήπως είμαστε τόσο «ωχαδερφιστές», που δε νοιαζόμαστε ακόμη και για την ίδια μας τη ζωή; Υπάρχει άραγε κάτι χειρότερο; Πολύ φοβούμαι ότι η εξοικείωση με τα «πράματα», μας έχει οδηγήσει στην πλήρη παθητικοποίηση. Τούτο δε, είναι το χείριστο.