Η ανθρώπινη τραγωδία έχει κορύφωση, στον απόλυτο βαθμό της, το θάνατο. Όταν δε τούτος γίνεται μαζικά και άδικα, τότε ο πόνος που σταλάζει στην καρδιά των ζώντων, είναι πόνος ψυχής. Οδύνη. Οδυρμός. Αυτό ατυχώς εδώ και λίγα χρόνια ζούμε στο νησί μας βλέποντας τραγωδίες απώλειας ζωής πολλών δύστυχων συνανθρώπων, λαθρομεταναστών που προσπαθούν να περάσουν το θαλάσσιο δίαυλο το μεταξύ Λέσβου και Μυτιληναίων Αιγιαλού απ’ τα απέναντι παράλια. Οι δύστυχοι αυτοί στοιβαγμένοι από σύγχρονους Τούρκους δουλεμπόρους μέσα σε μικρά φουσκωτά ή σε σαπιοκάραβα, σκαριά θανάτου, κάνουν αυτό το «salto mortale», αλλά πολλές φορές τούς προλαβαίνει ο θάνατος.

Ανθρώπινες υπάρξεις απ’ τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, με σάρκα, με μυαλό, με ψυχή σαν κι εμάς, αλλά κουβαλώντας μαζί τους μεγάλη δυστυχία (ασφαλώς μεγαλύτερη της δικής μας) όμως και με τεράστιο ακόμη φορτίο στους ώμους τους, την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή έρχονται στα μέρη μας. Ελπίδα που οι δυστυχείς εναποθέτουν στα χέρια κτηνανθρώπων Τούρκων διακινητών. «Ανθρώπων» διακινούντων επί χρήμασι το εμπόρευμα: ανθρώπινες υπάρξεις. Τούτο δε εκ του εύκολου πλουτισμού, αφού για κάθε κεφάλι που διακινούν, εισπράττουν 2.000, 3000 δολλάρια ή και περισσότερα.

Η εναπόθεση της ελπίδας τους φαίνεται ότι λειτουργεί ως ρώσικη ρουλέτα, κρίνοντας από τα συχνά, τραγικά, οδυνηρά και πολλές φορές ζωώδους εκτάσεως δυστυχώς αποτελέσματα. Όταν η θαλάμη της τύχης είναι άδεια, το κάνει ο Θεός και αποβιβάζονται ζώντες αυτοί οι δύσμοιροι σε κάποια ακτή του νησιού μας. Αν όχι, δυστυχώς εκβράζονται ως πτώματα. Το φαινόμενο αυτό έχει γίνει τόσο σύνηθες που το σύνδρομο του μιθριδατισμού κοντεύει να μας κάνει πια από αδιάφορους έως, πολύ φοβούμαι, απάνθρωπους. Προ μηνών τα πτώματα που μας άφησε ως επισκεπτήριο ο Τούρκος διακινητής, στη Θερμή. Παλιότερα στη Σκαμνιά.

Την τελευταία εβδομάδα του Μαρτίου δυστυχώς γίναμε μάρτυρες εκβράσεως πτωμάτων στην Ερεσό, στο Ταβάρι και στον Άγιο Φωκά. Και μεταξύ αυτών, πτώματα γυναικών, αλλά και δυστυχία σκέτη ακόμη και παιδιών. Ήταν οι δύσμοιροι Σύροι που κυνηγημένοι από τον εδώ και δύο χρόνια εμφύλιο στην πατρίδα τους, πήγαν να σωθούν εκπατριζόμενοι και φθάνοντας στα νερά του Αιγαίου δυστυχώς έχασαν τη ζωή τους, πνιγόμενοι σ’ αυτά.

Ευτύχημα που άλλοι 33 παράνομοι μετανάστες, αρχές του μήνα, μας ήρθαν σώοι. Χθες ακόμη, η σύντονη προσπάθεια του Λιμενικού είχε το αποτέλεσμα να συλληφθεί ο 21χρονος διακινητής, με «κέρδος» μας την είσοδο στη χώρα άλλων 44 λαθρομεταναστών.

Το κύμα των λαθρομεταναστών βεβαίως δεν είναι φαινόμενο που βλέπουμε μόνο στο νησί μας, αλλά σ’ όλα τα νησιά μας, πέραν και του χερσαίου χώρου στη Θράκη. Εις μάτην το Λιμενικό μας προσπαθεί να φυλάξει τα θαλάσσια σύνορά μας. Πώς όμως θα μπορούσαν να φυλαχθούν αυτά που ξεπερνούν τα 16.000 χιλιόμετρα (πιο πολλά κι απ’ τον περίπλου της Αφρικής). Έτσι, όλοι αυτοί οι δυστυχείς λαθρομετανάστες, κίτρινοι, κιτρινόμαυροι, μαύροι, ερυθρόδερμοι που έρχονται στον επίγειο παράδεισό τους, τη Γη της Επαγγελίας τους, την Ευρώπη, με φετφά (λέγε με Συνθήκη «Δουβλίνο ΙΙ») είναι «παρκαρισμένοι» μόνιμα στο «οικόπεδο» που λέγεται Ελλάδα. Έτσι, όλοι αυτοί οι τάλανες που περνούν τα σύνορά μας, προσπαθούν στη συνέχεια να περάσουν παντοιοτρόπως στην Ευρώπη (Ιταλία, Γερμανία κ.λπ.).

Αν καταφέρουν να περάσουν σώοι και συλληφθούν εκεί, τους γυρίζουν στη χώρα μας, αφού βάσει τής «Δουβλίνο ΙΙ» πρέπει να γυρίσουν πίσω στη χώρα της τελευταίας προέλευσής τους, δηλαδή την Ελλάδα. Γιατί δεν τους στέλνουμε κι εμείς στη χώρα απ’ όπου μας ήρθαν; Στη γείτονα και «φίλη» Τουρκία; Εδώ είναι το « κουμπί της Αλεξίας». Η πάντα μεσοβέζικη, παρελκυστική, ασυνεπής και «πονηρή» διπλωματία της Τουρκίας βρίσκει τρόπο να ξεγλιστρά. Και οι συνέταιροί μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση τι κάνουν; Ουδόλως ενδιαφέρονται απ’ ό,τι φαίνεται τα 10 - 15 τώρα χρόνια, που η χώρα μας έχει δεχθεί ~2.000.000 παράνομους «επισκέπτες».

Αυτοί, με επικεφαλής τους Γερμανούς το μόνο που ξέρουν, είναι να μας κουνούν το δάκτυλο και να μας θυμίζουν ως τοκογλύφοι ότι πρέπει να τους πληρώσουμε τα δανεικά. Τούτο μάλιστα χρυσώνοντάς μας το χάπι, το λένε σωτηρία μας με όλα αυτά τα «μαντζούνια» που εφαρμόζουν στου κασίδη το κεφάλι, το δικό μας, δίνοντας τους βαρύγδουπους τίτλους ως δημοσιονομική προσαρμογή, εξυγίανση οικονομικών, οικονομική πειθαρχία, μεταρρυθμίσεις, ανταγωνιστικότητα κ.λπ..

Κατά σατανικό τρόπο μάς έβαλαν στο Ευρώ προς 10 χρόνια, όπως και άλλους υπερήφανους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου, χωρίς προηγουμένως να σχεδιασθεί και να υπάρξει η οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης.

Παράλληλα, χωρίς να προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, όπου θα υπήρχε κοινή εξωτερική πολιτική και οι απαιτούμενες κοινές δομές διοίκησης και ακόμη κοινά Σώματα Ασφαλείας (Στρατός, Αστυνομία κ.λπ.), πράγμα που θα σήμαινε ότι θα είχαμε την έννοια της οντότητας Κράτους, όπως αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Χωρίς όλα αυτά τα θεμελιώδη, τα σύνορά μας δεν έγιναν και δε θεωρήθηκαν ποτέ σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βάσει αυτού του δεδομένου, τα «αφεντικά μας» οι Γερμανοί και οι συν αυτοίς, ολίγο τούς ενδιαφέρει το εάν τα σύνορα μιας επαρχίας τού imperium τους, εκεί κάτω στο Νότο, είναι τρύπια. Κατ’ αυτούς, τούτο είναι καθήκον των εκεί ιθαγενών, Ελλήνων, να τα φυλάξουν με δική τους φροντίδα και δικές τους δαπάνες..

Με τα σύνορα της χώρας μας να μην έχουν ανακηρυχθεί σύνορα της Ευρώπης, τη φύλαξη που επιβάλλεται για την ανάσχεση εκατομμυρίων «εισβολέων», προβληματική και χωρίς τη δυνατότητα να απελαθούν οι στη χώρα μας φθάνοντες δυστυχείς αυτοί λαθρομετανάστες, η Ελλάδα έχει καταντήσει μία αποθήκη ψυχών.

Και αν μεν είναι ψυχές ζώντων, τότε τουλάχιστον τα ανθρωπιστικώς οφειλόμενα γίνονται στο μέτρο του δυνατού κατά πώς ο Ξένιος Ζευς επιτάσσει. Τραγικό είναι όταν αυτές είναι ψυχές που οδεύουν προς την Αχερουσία Λίμνη, ανθρώπινων υπάρξεων που η ελπίδα τις έφερε στις Αιολίας τις ακρογιαλιές.

Το να φθάσουμε κάποτε να απολαύσουμε σε ισότιμη βάση με τους βόρειους εταίρους μας ό,τι αυτοί απολαμβάνουν, είναι μια ευχή μάλλον ανεκπλήρωτη με αυτής της μορφής τις δομές, τις νοοτροπίες και τους ετσιθελισμούς της Γερμανίας εντός της Ε.Ε.. Έτσι φοβούμαι ότι θα συνεχίζεται ατυχώς, οι ακρογιαλιές του Ομήρου της Αιολίας μας να γίνονται μακάβριοι υποδοχείς ελπίδων… σκορπισμένων στα νερά του Αιγαίου.