Η γραφειοκρατία το μόνο που φοβάται είναι τα «χαρτιά». Τα «είπαμε»… «είπατε» κ.λπ. ουδόλως επιδρούν σ’ αυτή. Τα οποιαδήποτε προφορικά δεν τα λαμβάνει καν υπόψη της. Ουδένα αποτέλεσμα. Τα χειρίζεται ως «έπεα πτερόεντα». Τα αγνοεί. Τρέμει όμως στην κυριολεξία το όποιο γραπτό, έγγραφο προερχόμενο απ’ οπουδήποτε. Ενθυμούμαι στα πρώτα βήματα της καριέρας μου προ 40ετίας, να μου λέει γέρων μηχανικός σχετικά: «Ο κάθε γραφειοκράτης είναι ευτυχής όταν στο φάκελο υποθέσεως που χειρίζεται, υπάρχει πάντα πάνω - πάνω, τελευταίο, δικό του απαντητικό έγγραφο, κι ας μη λέει αυτό στην πράξη κάτι το ουσιαστικό.» Αυτό, πράγματι, το βίωσα στην πολυποίκιλη ενασχόλησή μου με τα κοινά από φοιτητής στο μακρινό ‘60, ως τώρα.

Παράδειγμα πρακτικά πλέον χαρακτηριστικό από τους «οδικούς άξονες Καλλονής - Σιγρίου, Καλλονής - Πέτρας» δε θα μπορούσε να υπάρξει. Οκτώβρης τού 1999, ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης σε προεκλογικό μπαλκόνι στην Καλλονή, εξαγγέλλει ταυτόχρονα και τους δύο. Γνωρίζοντας αυτά που εισαγωγικά προανέφερα, όταν είδα με καθυστέρηση τεσσάρων ολοκλήρων χρόνων, το 2003, ότι μαυρογιαλούρειες προσεγγίσεις πολιτικάντηδων, ανορθόδοξοι χειρισμοί και δολιχόδρομες διαδρομές γραφειοκρατίας θα στόμωναν και θα ακύρωναν στην πράξη την πρρωθυπουργική εξαγγελία, σκέφθηκα και δημιούργησα την «Επιτροπή Αγώνα για τον οδικό άξονα Καλλονής - Σιγρίου».

Τη Διακήρυξή της υπέγραψαν τα πλέον προβεβλημένα μέλη των τοπικών κοινωνιών και όχι μόνο, των χωριών τής Β - ΒΔ Λέσβου. Με όπλο αυτή και στήριγμα τις υπογραφές των συναγωνιστών μου, από το 2003 ως σήμερα, βομβάρδισα στην κυριολεξία το τέρας της γραφειοκρατίας. Κι ας βριζόμουν από τους όποιους παραλήπτες των εγγράφων μας.

Αποτέλεσμα. Αυτήν τη στιγμή βρισκόμαστε λίγο πριν απ’ το να πέσει η «πρώτη κασμαδιά» και να αρχίσει το έργο, αφού όλα πια υπάρχουν (μελέτες, λεφτά, εργολάβος του έργου και χρονοδιαγράμματα). Κατ’ αντιδιαστολή για τον άλλο, τον εξίσου νευραλγικό άξονα (Καλλονής - Πέτρας), ακόμη επικαιροποιούν τις μελέτες του. Τούτο δε, επειδή όλα αυτά τα χρόνια αυτός ήταν κρεμασμένος στον «αυτόματο πιλότο», μη υπάρχοντος επισπεύδοντος (μετά το θάνατο του αείμνηστου Σ. Παυλή), κάποιος ή κάποια επιτροπή αγώνα όπως η δική μας για να «σπρώξει» τα πράγματα. Εύχομαι, έστω και εννιάμισι μόνο μήνες προ της ληκτικής προθεσμίας 31/12/2013 τού ΕΣΠΑ, να «προκάμουν» (κατά το μεγάλο Χαρ. Φλωράκη) να τον εντάξουν.

Κατ’ αντιστοιχία ατυχώς στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και ένα άλλο, σωσίβιο, σωτήριο και ανθρωπογενετικό (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός) για τη Δ Λέσβο, αλλά κατ’ επέκταση και όλο το νησί, έργο: Το λιμάνι του Σιγρίου. Μακάρι να «προκάμουμε» να το εντάξουμε στο ΕΣΠΑ. Γράφω δε αυτό, αφού ο γενικός γραμματέας Λιμένων, συμπατριώτης, συναγωνιστής και φίλος Κ. Μουτζούρης, όπως μας έγραφε σχετικά προ ημερών, προσπαθεί να δώσει λύση στα «διαρκώς ανακύπτοντα προβλήματα». Έτσι, για να «προκάμουμε», πρέπει να τελειώσουν τα διαδικαστικά, να λυθούν τα όποια μικρά ή μεγάλα προβλήματα και να ενταχθεί το έργο στο ΕΣΠΑ [ευτυχώς, όπως λένε, είναι εγκεκριμένες πια οι Μελέτες του έργου - Περιβαλλοντική απ’ το 2005, Οριστική (Τεχνική) μετά].

Ύστερα, υπάρχει ακόμα μεγάλος αγώνας δρόμου, αφού θα πρέπει να γίνει η απαραίτητη Διακήρυξη, να τηρηθούν οι κατά την Ε.Ε. προθεσμίες, να γίνει ο απαιτούμενος δημόσιος διαγωνισμός (ενστάσεις;), να προκύψει μειοδότης εργολάβος, να τελειώσουν τα διαδικαστικά (Ελεγκτικό Συμβούλιο, υπογραφές υπουργών κ.λπ.) και τελικά να υπογραφεί σύμβαση Δημοσίου - εργολάβου. Και αυτά, σε εννιάμισι πια μήνες! Γι’ αυτό αναρωτιέμαι, θα «προκάμουμε»;

Πάντως, για να μη φανώ ανακόλουθος ως προς τα στην αρχή γραφόμενά μου, θα πρέπει να πω ότι τη μέθοδο, τη για το δρόμο Καλλονής - Σιγρίου, δεν ακολούθησα για το λιμάνι, γιατί δεν μπορούσα, αλλά και δεν έπρεπε να «κυνηγώ ταυτόχρονα δυο λαγούς». Σεβόμενος τη σχετική συμβουλή του αξέχαστου πατέρα μου, ότι «θα τους έχανα και τους δυο», επέλεξα τον «Καλλονής - Σιγρίου». Άρχισα να ασχολούμαι ξανά με το λιμάνι μόνο μετά την υπογραφή της σύμβασης για το δρόμο μας, το Σεπτέμβριο 2012.

Λέγω δε να ξανασχολούμαι, γιατί στην πράξη, τελευταία μου ενέργεια για το λιμάνι ήταν το χειμώνα τού 2005 (τότε 13 μήνες προ της ληκτικής ημερομηνίας τού Γ΄ ΚΠΣ - 31/12/2006), στέλνοντας στον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή σχετική επιστολή, αφού απάντηση του τότε περιφερειάρχη επί λέξει μάς ανέφερε. «Πρόσφατα εγκρίθηκε η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου και τώρα το Λιμενικό Ταμείο Λέσβου σε συνεργασία με το υπεύθυνο μελετητικό γραφείο θα προχωρήσει στην εκπόνηση της οριστικής μελέτης.» Ουσιαστικά τού ζητούσαμε, παρεμβαίνοντας, να πάρει το θέμα πάνω του και δίδοντας τις σχετικές εντολές να μπορέσει να ενταχθεί το έργο στο Γ΄ ΚΠΣ. Ατυχώς αυτό δεν το έκανε.

Ενώ από το 2006 - 2007 ήταν έτοιμες οι μελέτες, το έργο δεν εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ και φθάσαμε στο τραγικό σημείο, το 2009 (άραγε, γιατί χάθηκαν τόσα χρόνια;) να αρχίσει η αναθεώρηση των μελετών, τη εντολή Ν. Σηφουνάκη, γιατί λέει διέκρινε (!) ότι υπήρχε δυσαρμονία μεγέθους, χερσαίου χώρου με το θαλάσσιο, του ίδιου του λιμανιού! Έτσι, ακόμη το έργο μας δεν έχει ενταχθεί στο ΕΣΠΑ. (Ηρόστρατε, δόξασέ τον!!!)

Μόλις δεκάμισι μήνες προ της 31/12/2013, στην αγωνία μας να χαθούν όλα, αρχίσαμε πάλι να μαζεύουμε υπογραφές (παλιά μου τέχνη, κόσκινο), γνωστοποιώντας το στον πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά με σχετική επιστολή, μέσα Φεβρουαρίου. Τις πρώτες, όπως δεσμευόμασταν σ’ αυτήν, καταθέσαμε μαζί με τη Διακήρυξή μας προ ημερών. «Πακέτα» υπογραφών θα επαναλαμβάνουμε να καταθέτουμε κάθε τόσο. Τούτο δε, στο κατά πώς ο δούλος έκανε, λέγοντας στο Μ. Αλέξανδρο καθημερινά «ενθυμού ότι άνθρωπος ει», αντίστοιχα και οι κάθε τόσο υπογραφές μας θα υπενθυμίζουν στον πρωθυπουργό μας ότι θα πρέπει να παρέμβει προσωπικά, δίδοντας εντολή να λυθούν τα όποια κατά περίπτωση προβλήματα. Μόνο πια έτσι θα «προκάμουμε». Το να λάβει σάρκα και οστά το όνειρο τεσσάρων γενεών Λεσβίων, απ’ την απελευθέρωσή μας προ 100 χρόνων, της δημιουργίας της «Δυτικής Πύλης» του νησιού, μάλλον εξαρτάται αποκλειστικά απ’ τον Αντ. Σαμαρά. Αν αυτός μείνει αδρανής όπως ο προκάτοχός του Κ. Καραμνλής, το 2005, όνειρο ήταν και πάει… το ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΣΙΓΡΙΟΥ.