Η θεσμοθέτηση-εφαρμογή της «καλλικρατείου» διαρθρωτικής (τρομάρα τους) αλλαγής, εξ ενός των «κηπουρών» τού ΓΑΠαπανδρέου (μέγα δημάρχου απ’ την Παροναξία, Γ. Ραγκούση), ταλαιπωρεί τον τάλανα Ελληνικό Λαό.

Τούτο, μαζί με τα πολλά άλλα «κατορθώματα» της κυβέρνησης, που λες, και υπερβατικές δυνάμεις, προγραμμάτισαν το 2009 να πέσουν στην κεφαλή του Νεοέλληνα όλες «οι του Φαραώ πληγές». Αλλαγή είπαν. Το διαρθρωτική άραγε που το είδαν; Αποδιάρθρωση, αντίθετα! Ξεχαρβάλωμα! Για να παταχθεί η διαφθορά στους ΟΤΑ, είπαν. Κι ας είναι δεδομένο ότι στο χρέος της Πολιτείας (αυτό που μας οδήγησε στον πάτο… του κακού της σκάλας), το μερίδιο της Τ.Α. δεν ξεπερνούσε το 2%. Ξεχαρβάλωμα, ως εκ του αποτελέσματος. Αν στην ηπειρωτική χώρα υπάρχουν κάποια αποτελέσματα με τη συνένωση γειτονικών δήμων (π.χ. στην Αττική, Αργυρούπολη με Ελληνικό), στην ύπαιθρο και ειδικότερα στα νησιά, με τον αυθαίρετο και παράλογο ορισμό «κάθε νησί, ένας δήμος» (εκτός Κρήτης, εκεί βλέπεις δεν τους «έπαιρνε»), το αποτέλεσμα είναι δημιουργήματα-τέρατα. Ειδικότερα στο νησί μας, με το Δήμο Λέσβου, έχουμε ένα δημιούργημα «Φράνκενστάιν». Το να επιχειρηματολογήσω σχετικώς είναι ως να «κομίζω γλαύκας ες Αθήνας». Έκτακτη κατάσταση. Είναι ο χαρακτηρισμός που προσιδίαζε στα των πραγμάτων του Δήμου μας.

Και ενώ ως έκτακτη κατάσταση θα έπρεπε να χειρισθεί αντίστοιχα ως κρίση, μάλιστα μεγίστη (σε συνδυασμό προς τα της χώρας δεινά εκ των μνημονίων) ατυχώς η υπό το Δ. Βουνάτσο δημοτική αρχή υπολείφτηκε των εκ των περιστάσεων απαιτουμένων. Η διαχείριση κρίσεων χρειάζεται πλάνο, κατεύθυνση, αφοσίωση και στιβαρότητα χειρισμών. Μέσα σε δύο χρόνια, αυτό που προέκυψε ήταν ότι η «δημαρχία Βουνάτσου» υπήρξε ελλειμματική. Τούτο δεν είναι τυχαίο αιτιατό. Έχει αίτιο. Λέγεται ετερογένεια. Ή, πιο σωστά, έλλειψη ομοιογένειας.Το εκ των εκλογών 2010 σώμα πλειοψηφίας ενείχε αυτό το χαρακτηριστικό. Σώμα ετερογενές. Ένα σύμφυρμα, ετερόκλητων παραγόντων, στελεχών και προσωπικοτήτων της πολιτικής σκηνής της Λέσβου, υπό τη σκέπη της παράταξης του Δ. Βουνάτσου, «Λαϊκή Ενότητα».

Προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξηγήσεως, τιμώ έναν έκαστο εξ αυτών, ως άτομα. Ως σύνολο, όμως, μπορώ; Το μόνο στοιχείο συγκόλλησης υπήρξε κατά κύριο λόγο η προς τις παλιές τους κομματικές εστίες και ρίζες αντίθεση, αντιπαράθεση και εν τέλει απέχθεια. Η απέχθεια προς την παλαιοκομματική νοοτροπία των κομμάτων εξουσίας, που με τις κάθε λογής τοπαρχίες, στεγανά και αυθαιρεσίες, είχαν δημιουργήσει πολώσεις και αδιέξοδα. Σημάδι του ξεφτίσματος της μεταπολίτευσης και στη Λέσβο. Για τον κομματικό χώρο στον οποίο μυήθηκα, ανδρώθηκα και έδωσα την τότε νεανική μου ικμάδα, μαχόμενος για 40 περίπου χρόνια, τοπάρχης ορίσθηκε ο μη Λέσβιος Ν. Σηφουνάκης. Αυτό τα λέει όλα. Η Ν.Δ. είχε τοπαρχίες, επίσης.

Έτσι, στην εμπλουτισθείσα κατά τα πιο πάνω «Λαϊκή Ενότητα» ενυπήρχε εγγενώς το στοιχείο του «φυγόκεντρου». Το «κεντρομόλο» ιδεατό, ίσως μόνο ως ευχή (γιατί πίστη αποκλείεται), υπήρχε στο μυαλό του δημάρχου. Του φίλου μου Δ. Βουνάτσου. Τον τίμησα, κοσμώντας με την παρουσία μου το ψηφοδέλτιό του, χωρίς κανένα όρο ή συναλλαγή, στις νομαρχιακές εκλογές τού 2006. Αποτέλεσα δε γι’ αυτόν την έξωθεν καλή μαρτυρία (κατά πώς το επεδείκνυε), τότε που το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ τον «στόλιζε» με του κόσμου τα πλουμιά.

Η αυτοκτονική αυτή πράξη μου, όπως χαρακτηρίσθηκε, αλλά οπωσδήποτε γενναία, δεν ήταν τυχαία. Είχα προβλέψει ότι με αυτό το ΠΑΣΟΚ με αρχηγό ένα ΓΑΠαπανδρέου και εξαπτέρυγα διάφορους ανά την επικράτεια τύπους, ως το «δικό μας» Ν. Σηφουνάκη, οδηγούμασταν στο αδιέξοδο. Τρία μόλις χρόνια χρειάστηκε για να αποδειχθεί αυτό και τώρα, έξι χρόνια μετά, το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, πνέον τα λοίσθια, εκμετρά τα του βίου του. (Ευτύχησα ομολογώ, στις εκλογές τού 2010 να αφαιρεθώ από το ψηφοδέλτιο, αφού ο κ. Δήμαρχος με έκοψε τη παρεμβάσει φίλου μου, «αδελφού» - βλέπεις, οι αδελφικοί φίλοι σε τέτοιες στιγμές φαίνονται! Ευκαιρίας δοθείσης, ευχαριστώ ως πράττω και τους δύο δημοσίως, για τη σ’ εμένα παρασχεθείσα ύψιστη αυτή υπηρεσία.)

Σκέφθηκε λοιπόν ο κ. Δημάρχος πως το ότι η «παράταξη» πήρε την εξουσία δεν αρκούσε. Η διοίκηση του Δήμου-τέρατος ήταν εγγενώς προβληματική. Έτσι ως νοήμων και έξυπνος άνθρωπος, βγήκε απ’ αρχής και καταράστηκε τον «Καλλικράτη», ονοματίζοντάς τον ευσχήμως «Κακοκράτη». Ήταν ένα πολύ έξυπνο άλλοθι. Άλλοθι που θα μπορούσε να καλύψει σε μεγάλο βαθμό ανεπάρκειες, αβελτηρίες και ανικανότητες. Όμως δεν υπήρξε ικανό να «θεραπεύσει πάσα νόσο και μ…». Και οι μήνες περνούσαν. Η εντροπία του συστήματος αύξανε. Παρ’ όλες τις ενδιάμεσες μικροεκκενώσεις (αποχώρηση συμβούλων κ.ά.), το σύστημα συμπληρώνοντας δύο χρόνια εξουσίας βρέθηκε πια σε κατάσταση αναντίστρεπτη. Εξ ου, η έκρηξη.

Με αφορμή το της αύξησης των ανταποδοτικών τελών και της αδυναμίας του κ. Δημάρχου να πείσει ακόμη και άμεσα δικούς του (τον εξ απορρήτων χρόνια συνεργάτη του, τον κουμπάρο του), υπέστη ήττα, δεινή. (Πάντως, κ. Δήμαρχε, με εξώδικα δε διοικούνται πολιτικοί-αυτοδιοικητικοί σχηματισμοί!) Με τη διαγραφή των τεσσάρων μη ψηφισάντων τα ανταποδοτικά τέλη, αυτομάτως υπήρξε απώλεια της πλειοψηφίας. Τούτο επιβεβαιώθηκε στην έκτακτη συνεδρίαση της 21/12/2012 για τις καταστροφές εκ της θεομηνίας στο οδικό μας δίκτυο, όταν η εισήγηση του κ. Δημάρχου στην ουσία απερρίφθη. Και φθάνουμε στις 6/1/2013, που και στις τρεις ψηφοφορίες απερρίφθη η πρότασή του για το νέο πρόεδρο του Δ.Σ., αφού επί 44, οι 23 έριξαν λευκό. Τραγικό Βατερλώ του κ. Δημάρχου.

Όλα αυτά, για να επιβεβαιωθεί η των αιώνων λαϊκή σοφία και το σχετικώς λεγόμενο «ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα». Όσον αφορά το κλήμα… Θεός να βάλει το χέρι του.

* Στην Κρήτη έτσι λέγεται το συμπαθές τετράποδο.