Δεκαετία τού ‘60. Η τότε πολιτική κατάσταση της χώρας, αν δεν ήταν χειρότερη, οπωσδήποτε δεν ήταν καλύτερη της σημερινής. Μόλις ~15 χρόνια από τον εμφύλιο και ασφαλώς ο κουρνιαχτός δεν είχε ακόμη κατακαθίσει. Τότε υπήρχε ένας ακόμη παράγοντας αστάθειας: το Παλάτι. Η αυθαιρεσία, ο ετσιθελισμός και η νόθευση της λαϊκής θέλησης ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της Αυλής και της αυλικής εξουσίας. Από την ανακτορική καμαρίλα, η αναδυομένη δυσωδία ήταν αποπνικτική και απ’ αυτήν ο δύσμοιρος λαός μας είχε υποφέρει τον τάραχο της ψυχής του.

Οι του άνακτος συμπεριφορές και οι των αυλικών ενέργειες απέπνεαν την κάθε μορφής αυθαιρεσία. Έτσι, το πολίτευμα της βασιλευομένης Δημοκρατίας νοθευόταν τόσο, που πολλάκις έφθανε στο σημείο της δεσποτείας. Όμως υπήρχαν «βασιλικοί άνδρες» που εύρισκαν δικαιολογίες και λόγια αιτιολόγησης και κυρίως κάλυψης των του άνακτος ατασθαλιών. Ένας τέτοιος αστέρας της τότε Πολιτικής υπήρξε ο περιβόητος βασιλικός άνδρας Παναγ. Πιπινέλλης. Αυτός που προκειμένου να εξιλεώσει το βασιλιά από τέτοιες ενέργειές του, είπε το διαβόητο, που έχει καταγραφεί ως ιστορική του ρήση «δικαίωμα του βασιλέως είναι να διορίζει πρωθυπουργόν, ακόμη και τον κηπουρόν του».

Επιβεβαιώνοντας δε στην πράξη το θέσφατό του αυτό, προσέφερε τις υψηλές υπηρεσίες του ως αυλικός πρωθυπουργός, το θέρος τού 1963, όταν ο Κ. Καραμανλής οδηγήθηκε σε παραίτηση βρεθείς σε αντιπαλότητα με το Παλάτι και κυρίως με τη βασίλισσα. Τα τότε γεγονότα, πυκνά, θλιβερά. Δολοφονίες, πολιτικών όπως του βουλευτή της Αριστεράς Λαμπράκη ή του φοιτητή Πέτρουλα. Σημάδεψαν την εποχή. Τότε που ο πρωθυπουργός Καραμανλής μετά τη δολοφονία Λαμπράκη αναρωτήθηκε «ποιος επιτέλους διοικεί αυτήν τη χώρα;».

Τότε, δύο χρόνια μετά, που ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός τού 53%, ο Γέρος της Δημοκρατίας, Γεώργιος Παπανδρέου, αποκαθηλώθηκε από το θρόνο της λαϊκής ετυμηγορίας με τις αυθαιρεσίες τού τότε βασιλικού μειρακίου, Κωνσταντίνου του Β΄. Αυθαιρεσίες που οδήγησαν στη λαϊκή οργή και στο ξεσήκωμα του δημοκρατικού κόσμου και που είχε το αποτέλεσμα να γίνει θυσία στο δέντρο της Δημοκρατίας το αίμα ενός αγνού, αθώου και αμούστακου παλικαριού, του Σωτήρη Πέτρουλα.

Η αποκαθήλωση του νόμιμου και εχέφρονος γέροντος πρωθυπουργού ολοκληρώθηκε τη βοηθεία των «κηπουρών» του βασιλέως. Αρχικά, του τότε προέδρου της Βουλής Νόβα, μετά του «σοσιαλιστή» Τσιριμώκου και εν τέλει του Στεφ. Στεφανόπουλου, του επονομαζόμενου «Βούδα», το καλοκαίρι τού 1965. Τα επίχειρα αυτών των βασιλικών κηπουρών; Τραγικά: αποστασία, αστάθεια, η επτάχρονη δικτατορία με το Λαό στο «γύψο», η τραγωδία της Κύπρου.

Τα χρόνια περνούν και στην εξουσία έρχεται ένας άλλος Γεώργιος Παπανδρέου. Κρίνοντάς τον ως κυβερνήτη μας δύο σχεδόν χρόνων, φευ! Καταστροφή. Αυτός που από το Καστελλόριζο βγήκε να μας πει με… (ας αποφύγω τον οποιονδήποτε χαρακτηρισμό κ.ά.) ότι μας έβαλε στο Δ.Ν.Τ.. Ο άνθρωπος αυτός, εγγονός του εχέφρονος συνονόματου, του Γέροντος της Δημοκρατίας, με το που αναλαμβάνει την εξουσία, αρχίζει να συμπεριφέρεται ως ο ελέω Θεού… πρωθυπουργός. Ζηλώσας δε τις αλήστου μνήμης βασιλικές εξουσίες που προαναφέρθηκαν, αν και το πολίτευμα της χώρας είναι Προεδρευομένη Δημοκρατία, θέλει να κυβερνήσει όχι με τους από το λαό εκλεγμένους βουλευτές του κόμματός του, αλλά κυρίως με εξωκοινοβουλευτικούς άνδρες. Και φέρει μαζί του κουστωδία… κηπουρών (η του παππού του συμφορά από τους… κηπουρούς, δεν τον δίδαξε, αντίθετα μάλιστα).

Ονόματα ανδρών, αλλά και γυναικών, που δεν τα ήξερε ούτε... η μάνα τους.

Μπιρμπίλη. Αυτή η κυρία, με παρουσιαστικό και εικόνα επαναστατημένου teenager, με τη μαθητική τσάντα στον ώμο, τα τρακτερωτά μποτάκια και… που καταλάμβανε τα υπουργικά έδρανα στη Βουλή υπερασπιζόμενη την πράσινη πολιτική του πρωθυπουργού. Αυτή που ως υπουργός Περιβάλλοντος εφάρμοσε την αντιστοίχως επαγγελθείσα, την των πράσινων… αλόγων.

Ο κ. Δρούτσας, υπουργός των Εξωτερικών. Παρουσιάστηκε ως καθηγητής πανεπιστημίου χωρίς να είναι. Ακόμα κάτοχος διδακτορικού, που δεν είχε. Αυτός του οποίου τα κατορθώματα τα διαλαλεί το λύσιμο χαινόντων προβλημάτων μας. Ως, του Κυπριακού, του ονόματος Μακεδονία και ακόμη πιο επίκαιρα, του ορισμού τής ΑΟΖ της χώρας. Αυτός μάλιστα που είχε το σθένος να καταχερίσει εκλεγμένους βουλευτές όταν οι τελευταίοι έδειξαν τάχα δείγματα απειθαρχίας κατά του πρωθυπουργού-αρχηγού του.

Παμπούκης, ο κ. Fast-track, τoυ οποίου η δεινότητα στη διαπραγμάτευση και προσέλκυση ξένων επενδύσεων ήταν τέτοια, που παρ’ όλο ότι αυτός χάθηκε από καιρό απ’ το πολιτικό προσκήνιο, τα καθημερινά εισρέοντα κεφάλαια στη χώρα… μας έσωσαν!

Να αναφέρω τα ονόματα άλλων κηπουρών του Γεωργίου Β΄ (πρωθυπουργού, εκ Παπανδρέου) χωρίς να αναφέρω τα κατορθώματά τους: Ραγγούσης, Γερουλάνος, Πεταλωτής, Ξυνίδης... Aς μην ξεχνούμε και τον παρ’ ημίν ευδοκιμήσαντα κηπουρό (και όχι μόνο) Ν. Σηφουνάκη, και βέβαια το βαρύ κανόνι, τον «τσάρο» της οικονομίας, Γ. Παπακωνσταντίνου, το με περγαμηνές από διεθνείς φορείς και ινστιτούτα. Αυτός που μεγίστως συνέβαλε με δηλώσεις του τύπου «διεφθαρμένος ο Ελληνικός Λαός» και λυσιτελώς συνέτεινε στο να χωθούμε μια ώρα αρχύτερα, περισσότερο βαθύτερα και το δυνατόν «καλύτερα» χειροπόδαρα δεμένοι στα… μπουντρούμια τού Δ.Ν.Τ., της Ε.Κ. Τράπεζας και της Ε.Ε..

Αυτός ο… αστέρας, που ως διαπρύσιος κήρυκας κατά της φοροδιαφυγής, συγκάλυπτε σκάνδαλο φοροδιαφυγής μελών της οικογένειάς του ως κατέδειξε η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ. Βέβαια η ώρα της κρίσης για αυτόν, έφθασε.

Λέγεται ότι η Ιστορία δεν αντιγράφεται και ότι αν αυτό γίνει, αντιγράφεται ως φάρσα. Πιο φάρσα από το πείραμα του Γ.Α. Παπανδρέου, στου κασίδη το κεφάλι, του τραγικά δύσμοιρου Ελληνικού Λαού, με τους κηπουρούς του, άραγε μπορούσε να υπάρξει;