Η 30ή/10/2012, άλλη μια μέρα της καθημερινότητάς μας και της μουντής πραγματικότητάς μας, της κατήφειας, της κατάθλιψης των νεοελλήνων και της εθνικής μας ταπείνωσής. Η περιπλάνησή μου στα πελάγη των ηλεκτρονικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης έριξε τη ματιά μου σ’ ένα φάρο που με ξάφνιασε. Με ξάφνιασε ευχάριστα. Μια δέσμη φωτός απ’ το φάρο αυτό, στιγμιαία ως οπτικό μεταίσθημα κατέγραψε κάτι στο πίσω μέρος του ματιού μου.

Πλησίασα και είδα ξεκάθαρα κάτι το πολύ ευχάριστο. Ένα σκίρτημα ανθρωπιάς. Ο ρέκτης Στέλιος Ε. Παπάς στο Δίκτυο Δημοτικών - Τοπικών Κοινοτήτων Λέσβου έκανε ανακοίνωση για «Το χωριό του Όλοι Μαζί». Ένα ξεκίνημα στην πρωτεύουσά μας, της επανεύρεσης του εαυτού μας. Επί λέξει ανέφερε: «Την Τετάρτη 17-10-12 στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού και Περιφερειακού Συμβουλίου έγινε σύσκεψη πολιτών που συμμετέχουν σε συλλόγους, Μ.Κ.Ο., κινήματα και εθελοντικές ομάδες που ασχολούνται ή ενδιαφέρονται με την Κοινωνική Αλληλεγγύη και τον Εθελοντισμό». Ένα ξεκίνημα πολλών μαζί. Εικοσιπέντε και, φορείς. Διαβάζοντας τους σκοπούς της δημιουργίας αυτού του Συντονιστικού Δικτύου Αλληλεγγύης, πρέπει να παραδεχτώ πως ενθουσιάστηκα και έγραψα δυο συγχαρητήρια λόγια καταλήγοντας: «Επικροτώ, Συμφωνώ και Επαυξάνω. Παρακαλώ να με θεωρείτε μέλος της νέας αυτής προσπάθειάς σας.»

Μιλώντας με το φίλο μου και εκδότη της εφημερίδας που έχω την τιμή να με φιλοξενεί, Μανόλη Μανώλα, μου πρότεινε στην αρθρογραφία μου στο «Ε» - όπου κατά καιρούς δημοσιεύω - να δώσω «επώνυμο». Το σκέφτηκα και κατέληξα στο «Αιολίας λόγος». Τούτο δε γιατί σ’ αυτή θα κατατίθενται αυτά που θα μπορούσε να πει η αιολική γη που μας γέννησε, η μάνα μας γη, η Αιολία, αν είχε λαλιά. Θα αφουγκράζομαι την αγωνία της, τη χαρά της, τον πόνο της, τη χαμηλοφωνή της, τα ψελλίσματά της, και θα τα καταθέτω στη στήλη μου, κάνοντάς τα κραυγή ή διθύραμβο. Ελπίζω να μην υπάρξω ασυνεπής ή όχι ικανός να ανταποκριθώ σ’ αυτό που αναλαμβάνω.

Στην προσέγγιση λοιπόν τούτη, κάνω την παρθενική εμφάνιση του «Αιολίας Λόγου», ξεκινώντας με την κατάθεση και περιγραφή χαράς της. Τα άσχημα, τα δύσθυμα, τα λυπηρά, εξάλλου, ατυχώς περισσεύουν στις μέρες μας. Τα ευχάριστα, τα χαρούμενα είναι «είδος εν ανεπαρκεία, είδος προς εξαφάνιση», όπως λέγεται αλλαχού. Έτσι θα προβάλω διθυραμβικά το ευχάριστο νέο για « Το Χωριό του Όλοι Μαζί».

Αυτό το «όλοι μαζί» δεν είναι σχήμα λόγου. Ιστορικά για τον τόπο μας είναι δεδομένο, Δεδομένο μέχρι τις δεκαετίες ’60, ’70 που υφίστατο, όταν η ζωή μας ήταν πιο απλή, η αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη ήταν χαρακτηριστικό της και η διαβίωσής μας, χωρίς το άγχος της απληστίας. Σε δημοτικό επίπεδο δε θα ξεχάσω το θεσμό που έφερε το όνομα «προσωπική εργασία». Κατ’ αυτόν, κάθε χρονιά κάθε ενήλικος δημότης παρείχε εργασία δύο ημερών (αμισθί) στο χωριού του. Έτσι, πηγές καλλιεργούνταν, βρύσες ευπρεπίζονταν, σοκάκια ίσωναν, μπατάκια στρώνονταν ντουσιμέ, χείμαρροι ξεμπαζώνονταν κ.ά.. Οι εύποροι αν ήθελαν κατέβαλλαν σε χρήμα το ισότιμο δύο ημερών εργασίας.

Σε ατομική ή οικογενειακή βάση, το φαινόμενο ήταν δεδομένο και φερόταν με το όνομα «δανικαριές». Έτσι οι γείτονες, οι συγγενείς, οι φίλοι μαζευόντουσαν και πήγαιναν και τρυγούσαν το αμπέλι του Χαράλαμπου. Άλλοτε πήγαιναν και βοηθούσαν στο πάτημα των σταφυλιών του Παναγιώτη. Άλλοτε για το μάζεμα των ελιών του Κώστα, για το όργωμα των χωραφιών άλλου, για το θέρισμα κ.ά.. Το ίδιο γινόταν και στα νυχτέρια όταν οι γειτόνισσες έξαναν το μαλλί για τα χράμια της Μυρσινούλας που ετοίμαζε την προίκα της. Και άλλα πολλά τέτοια. Είναι αντιληπτό ότι αυτό γινόταν στα πλαίσια της οικογενειακής οικονομίας, που χρήμα δεν υπήρχε ή μάλλον κυκλοφορούσε λιγοστό. Τούτος ως εθιμικός θεσμός υπήρχε από πολύ παλιά ίσως από το Βυζάντιο, και οπωσδήποτε επί Τουρκοκρατίας, και ονομαζόταν «γιαρντούμ».

Και μετά; Και μετά όταν η ζωή μας άλλαξε από τη μεταπολίτευση και ύστερα, που άρχισε κι ο Νεοέλληνας να γεύεται τους καρπούς της ατυχώς ψευδεπίγραφης Ανάπτυξης, όλα τα παλιά ισοπεδώθηκαν. Και αυτά τα αρχέγονα στοιχεία αλληλεγγύης εξαφανίσθηκαν. Η αχαλίνωτη πλεονεξία μας για το οτιδήποτε, για το χρήμα, για την επίδειξη, το σεξ, το γυαλιστερό αυτοκίνητο, το Ρόλεξ ρολόι, το Nautica καπέλο, την Γκι λα Ρος ζώνη, το …, τη …, τα…, μας οδήγησαν στα δόκανα του ευδαιμονισμού και ατυχώς μάς έβαλαν βαθιά στις σκοτεινές σπηλιές του καταναλωτισμού που τελικά μάς οδήγησαν στον άκρατο ατομικισμό. Έτσι όταν ήρθε ο όλεθρος που βιώνουμε, «καταληφθήκαμε εξ απήνης».

Έτσι, σκιρτήματα ανθρωπιάς όπως «Το Χωριό του Όλοι Μαζί», που βασίζονται στο «εμείς» (ατυχώς το είχαμε ξεχάσει) και όχι το καταραμένο «εγώ», είναι καλοδεχούμενα. Στη βάση δε ότι ο Στ. Παπάς απαντώντας μου στο σχόλιο-δήλωσή μου ως μέλους της προσπάθειας αυτής, μου έγραψε μεταξύ άλλων κατά πώς αναφέρεται στη ιστοσελίδα του Παγγεραγωτικού Συλλόγου, «αναμφίβολα, είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι άρχισαν ν’ αγκαλιάζουν αυτή την αξιέπαινη προσπάθεια συμπολίτες μας, όπως εσείς, με την αναγνωσιμότητα που έχετε, τις πολλές ικανότητες, την τεράστια εμπειρία και την αναμφισβήτητη μαχητικότητα!», με παροτρύνει έτι περαιτέρω να γράψω και να επαινέσω όλους εκείνους που είχαν τη σύλληψη της ιδέας αυτής, κατά πώς κάνω με το παρόν. Εύχομαι ευόδωση της προσπάθειας.

Τέλος, ελπίζω το ΕΜΕΙΣ να είναι ο οδηγός μας. Προς Θεού, όχι το «εγώ». Αλλιώς καλύτερα να σταματήσουμε.