Πριν δυο μέρες, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, βγαίνω από το μπάνιο κι ακούω την Καίτη να καταφάσκει στο ακουστικό του ασύρματου. «Με ποιον μιλάς;», ρωτάω. «Χτυπούσε κι ήθελα να το προλάβω», απαντά. «Δεν έκανα καλά; Θα δούμε ποιος ήταν από την αναγνώριση.» «Δεν έχω.»

Ασφαλώς και θα συναντηθούν! Είναι η επιμονή που δημιουργεί αυτό το συναίσθημα της βεβαιότητας για το αίσιο αποτέλεσμα. Χρειάζεται ωστόσο το ανεκπλήρωτο, για να καλλιεργήσει το ρομαντικό και συνάμα τραγικό χαρακτήρα που έχουν όλοι οι μεγάλοι έρωτες.
Μπήκε ο Αύγουστος, δροσερός, αεράτος, καλοκαιρινός, με την απειλή του χειμώνα κάτω από κύματα ζέστης κι αλμύρας, με την ανάγκη της δροσιάς και την ελπίδα καλύτερων ημερών. Πόσο άσχημα μπορούν να πάνε τα πράγματα σε έναν τόσο όμορφο κόσμο; Το σκοτάδι μάς τύλιξε για δυο - τρεις μέρες: απροειδοποίητα σαν τη μοίρα. Τη μοίρα του αδύναμου μπροστά στο αναπόφευκτο. Με μοναδικό φως αυτό των αστεριών που πέφτανε βροχή, αναζητήσαμε απόδραση από τον πολιτισμό της καθημερινής μας επανάληψης στα ακίνητα νερά του Καβακιού. Το νερό της θάλασσας σαν καθαρτήριο, γύμνωνε τις ψυχές μας, αποκαλύπτοντας τις ανάγκες μας ως το κόκαλο. Στα σκοτεινά οι μεγάλες αλήθειες εκκολάπτονται σαν τις επαναστάσεις, ανθίζουν σαν τα μυστήρια και ξαναζούν σαν όλα εκείνα που θελήσαμε πολύ, αλλά η ζωή μάς τα αρνήθηκε: ίσα - ίσα για να συντηρείται μια υποψία τραγικότητας κι ανεκπλήρωτου ανάμεσα στις φιλοδοξίες και στους υψηλούς στόχους, για να ποθούμε κάτι περισσότερο από τις κοινωνικές επιταγές που τυλίγονται σα μια κόκκινη γραβάτα στο λαιμό και φυλακίζουν τα λόγια μας.

Βγήκαμε από τη θάλασσα αργά τη νύχτα. Στην παραλία, ψυχή ζώσα! Ερημιά! Εμείς, οι σκέψεις μας, τα αστέρια που πέφτουν. Πέσαμε με το πρόσωπο στην άμμο. Έκαιγε, με ταχύτητα μεσημβρινού καύσωνα. Οι πέτρες ακόμη ζεστές, φύλαγαν κάτι από την ένταση που κουβαλούσε καθένας μας μέσα του. Από την ορμή μιας επανάστασης που κάποτε θα γίνει, γιατί απλώς έτσι είναι γραμμένο. Κάθε φορά που ο θόρυβος της ζωής κοπάζει, δυναμώνει η ένταση των πραγματικών μας αναγκών. Εκεί μέσα στην αγκαλιά της φύσης, καθαροί από υποχρεώσεις, πλάσαμε μέσα μας τη συνταγή της προσωπικής μας ευτυχίας, από χυμούς του κορμιού, αναμνήσεις, συγκινήσεις και συναισθήματα καλά κρυμμένα από το φως του ήλιου και την περιέργεια των συνανθρώπων μας. Γιατί ό,τι γεννιέται, όταν κρυφτεί, δεν πεθαίνει. Ακόμη κι αν κρατά συχνά - πυκνά την ανάσα του, για να μην αποκαλυφθεί.
Για να ενωθούν οι δυο ερωτευμένοι βράχοι, χρειάζεται να κυλήσουν ο ένας προς τον άλλον. Δηλαδή χρειάζεται είτε ένας σεισμός, είτε να αποκτήσουν ψυχή. Μπορεί και τα δυο ταυτόχρονα. Τα πιο ισχυρά φυσικά φαινόμενα τα προκαλούν ανέκαθεν όσοι τολμούν, οι γενναίοι της ηδονής που λέει κι ο ποιητής. Όσοι ακλόνητοι σα βράχοι παραμένουν πιστοί στις προσωπικές τους επιταγές. Όσοι ζουν με όνειρα. Όσοι αγαπούν κι αγαπιούνται. Γι’ αυτό γεννιούνται οι άνθρωποι: για να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Για να τολμήσουν! Για να συνειδητοποιήσουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο: τα δυο αυτά πρόσωπα δε συναντήθηκαν τυχαία. Αλλιώς δε θα παρέμεναν το ένα απέναντι στο άλλο, αιώνες τώρα περιμένοντας.
Σαν τους δυο ερωτευμένους βράχους είναι κι οι ανθρώπινες καρδιές. Μόνο που δεν είναι αιώνιες, ούτε ισχυρές, σε αντίθεση με τα μεγάλα πάθη και τις επιθυμίες. Οι βράχοι έχουν ιστορία αιώνων. Οι άνθρωποι μιας μόλις ζωής. Πόσα να προλάβουν να χωρέσουν; Θα προλάβουν άραγε οι μεγάλες προσδοκίες να γίνουν εμπειρίες; Πόσοι μεταλαμβάνουν τα άγια πάθη τους, παίρνοντας ως αντίδωρο μικρές στιγμές προσωπικής ευτυχίας; Μένει ένας ολόκληρος μήνας για να μάθουμε. Σας εύχομαι να τον απολαύσετε…