Λέσβος και Μυτιληναίων Αιγιαλός

Δεκαπενθήμερες επισημάνσεις

Στο έβδομο κείμενο για το μυθιστόρημα «Δάφνις και Χλόη» του Λόγγου, στο οποίο περιγράφεται η Μυτιληναία Πύρρα, αναφέρομαι στο πλήρες όνομα του ποιητή: «Αύλος Πομπήιος Λόγγος Διονυσόδωρος» όπως προκύπτει από τη διεθνή βιβλιογραφία και εκθέτω μερικές απόψεις ερευνητών για τρεις σχετικές με το θέμα επιγραφές της Λέσβου.

Η πρώτη επιγραφή: IG XII, 2 88 αναγράφει το όνομα «Γν. Πομπήιος Λόγγος».

Το 1922, ο Γερμανός κλασσικός φιλόλογος Conrad Cichorius γράφει: «Έναν Πομπήιο Λόγγο βρήκαμε ως Σύμβουλο υπό τον Κλαύδιο το έτος 49 μ.Χ.. Δεν αποκλείεται να βρίσκεται ένας κατιόν απόγονος, του Γναίου Πομπήιου Λόγγου, στη λίστα μας. Ναι ήταν μάλιστα δυνατόν, η οικογένεια να υπήρξε ακόμα μεγαλύτερη. Θα ήθελα δηλαδή να θυμίσω επίσης το Λόγγο, το συγγραφέα του σωζόμενου ποιμενικού ρομάντζου, ο οποίος, όπως καθολικά αναγνωρίζεται, παντού στο μυθιστόρημά του που διαδραματίζεται στη Λέσβο, φέρνει στο φως πολύ ακριβή γνώση των συνθηκών στο νησί που πρέπει να προέρχονται αναγκαία από αυτήν τη γνώση.» («Historisches, Epigraphisches, Literaturgeschichtliches aus vier Jahrhunderten Roms», Leipzig, Berlin 1922, σ. 323).

Το 1967, ο καθηγητής Κλασσικών Σπουδών τού Ιλινόις Ben Edwin Perry υποστήριξε: «Ο ρομαντικός σοφιστής Λόγγος θα πρέπει να έζησε στο νησί της Λέσβου στο δεύτερο μισό του 2ου μ.Χ. αιώνα / και το επώνυμο Λόγγος ανήκε στη διακεκριμένη οικογένεια της Μυτιλήνης της νήσου Λέσβου, που πήρε το ευγενές όνομα Πομπήιος, από τον προστάτη της Γναίο Πομπήιο το Μέγα, όπως μαρτυρούν μερικές επιγραφές.» («The ancient romances: a literary-historical account of their origins», 1967. Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας, σ. 351).

Το 1968, ο Σεραφείμ Χαριτωνίδης αναφέρει: «Γν. Πομπήιος Λόγγος, πιθανώς μέλος της οικογενείας του Γν. Πομπηίου Θεοφάνους». (Ο Θεοφάνης, έμπιστος του Μέγα Γναίου Πομπήιου, πέτυχε το 62 π.Χ. την αυτονομία της Μυτιλήνης) («Αι επιγραφαί της Λέσβου», σ. 17)

Η δεύτερη επιγραφή: ΜΜ 161 (Μουσείου Μυτιλήνης) στον κυλινδρικό βωμό της εικόνας του κειμένου γράφει: «Γ(άιος) Πό(πλιος) Υάκινθος Κλ(αυδία) Χλόη» και κατά Χαριτωνίδη (σ. 32): «Αμφότερα τα ονόματα, σπάνια οπωσδήποτε διά θνητούς, πρώτην φοράν απαντώσιν επί λεσβιακών επιγραφών (καίτοι το όνομα Χλόη εχρησιμοποιήθη ως λέσβιον υπό του Λόγγου)».

Η τρίτη επιγραφή: IG XII, 2 249{1} που βρέθηκε στη Θερμή καταγράφει: «α βόλλα και ο δάμος Αύλον Πομπήϊον Λόγγον Διονυσόδωρον, παίδα Αύλου Πομπηΐου Ερμολάου, τον ίρεα και αρχίερα και αγωνοθέταν και παναγυριάρχαν τας Θερμιάκας παναγύριος».

Το 1915, η καθηγήτρια της Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου «Johns Hopkins» των ΗΠΑ Emily Shields γράφει: «Για πολλούς αιώνες υπήρχαν μεταξύ των βοσκών του νησιού παρόμοιες λατρείες και σχέσεις με τις Νύμφες και τον Πάνα όπως τις περιγράφει ο Λόγγος. / Ο Κarl Tumpel (στο άρθρο Lesbiaka στο περιοδικό «Philologus», τεύχος 48 του 1889, σ. 99 - 130), βλέπει στο ποίημα του Λόγγου, στο χαρακτήρα του Διονυσοφάνους έναν καθαρό Διόνυσο. Επίσης ο ίδιος υποστηρίζει ότι ο ποιητής Λόγγος αναφέρεται σε μια επιγραφή ως αρχιερεύς της Μυτιλήνης. «Αύλος ...ος Λόγγος Διονυσόδωρος παις Αυρηλίου Ερμολάου». («The Cults of Lesbos» Ουϊσκόνσιν ΗΠΑ, 1917, σ.σ. 67, 62 και 63).

Το 1998, ο Γερμανός συγγραφέας Otto Schönberger αναφέρει ότι «τώρα έχουμε πολλαπλή μαρτυρία για την οικογένεια του Πομπήιου Λόγγου στη Λέσβο» και αναφέροντας την πρώτη και την τρίτη από τις παραπάνω επιγραφές, υποστηρίζει ότι «ίσως ο απόγονος του ποιητή Λόγγου, να είναι ο Σύμβουλος υπό τον Κλαύδιο του 49 μ. Χ. («Longos Hirtengeschichten von Daphnis und Chloe», Ντύσελντορφ Γερμανίας, Εισαγωγή, σ. 199).

Από τα παραπάνω καταγράφω έξι μέλη της οικογένειας του Λέσβιου ποιητή Λόγγου:
A) 62 π.Χ. Γναίος Πομπήιος Θεοφάνης. B) 49 μ.Χ. Γναίος Πομπήιος Λόγγος. Γ) 150 μ.Χ. Αύλος Πομπήιος (ή Αυρήλιος) Ερμόλαος. Δ) 200 μ.Χ. Αύλος Πομπήιος Λόγγος Διονυσόδωρος και Ε-Στ) 250 μ.Χ. Κλαυδία Χλόη σύζυγος Γάιου Πόπλιου Υάκινθου.

Η συνέχεια στις επόμενες επισημάνσεις.