Η αλήθεια λογικά πρέπει να είναι κάπου στη μέση. Όποια άποψη και να έχει κανείς απέναντι στην Ελλάδα «της Ευρώπης». Δε μιλάμε για UEFA Champions League εξάλλου όπου θέλουμε όλοι να είμαστε μέσα, αλλά για ΕΕ, ενιαίο νόμισμα, ESM, δάνεια, μεταρρυθμίσεις και άλλα τέτοια περίπλοκα: Οι Ευρωπαίοι που μας τα κανονίζουν (ή όχι) όλα, δεν μπορεί να θέλουν το καλό μας στα σίγουρα, αλλά δεν μπορείς να πεις και με βεβαιότητα ότι θέλουν και τον αφανισμό μας.

Μετά από αυτές τις γενικότητες τώρα, ας μπούμε λίγο στο πιο ειδικό, σε εκείνο που αφορά στο εκάστοτε «ευρωπαϊκό αφήγημα» που αναγάγεται κατά το δοκούν από τον καθένα σε «ευαγγέλιο» και παίζει αναλόγως στον Τύπο. Για να σύρεται για πάντα το προαναφερθέν ερώτημα για το τι ρόλο παίζουν οι Ευρωπαίοι, που μας απασχολεί ατυχώς μόνο την τελευταία οκταετία. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ ας πούμε, κάποιες φορές αυτά που λέει για την Ελλάδα είναι πρωτοσέλιδο στον Τύπο αφού θεωρείται ότι έχει βαρύνουσα σημασία ο λόγος του «προέδρου της Κομισιόν» και άλλοτε είναι ένας «μεθύστακας». Υπάρχουν όμως και εξαιρετικές περιπτώσεις όπου μία δήλωση του προέδρου της Κομισιόν, ή άλλου από το «Διευθυντήριο» για τη μνημονιακή ή μεταμνημονιακή (;) πορεία της χώρας, δεν παίζει ούτε… μονόστηλο. Ενώ είναι χαρακτηριστικό της επιλεκτικής ευαισθησίας του πολιτικού μας κόσμου και του Τύπου του, στην αναγνώριση της σημασίας των εξηγήσεων ή αναλύσεων ευρωπαίων αξιωματούχων για την πορεία της υπό επιτροπείας χώρας μας, το ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου κανείς δεν σπεύδει να διαψεύσει ή να επιβεβαιώσει συγκεχυμένες πληροφορίες από τις Βρυξέλλες. Όπως συνέβη με την περίπτωση του μειωμένου ΦΠΑ, όπου οι Γερμανοί αρχικά μέσω διαρροών και στη συνέχεια, με κάθε επισημότητα, μέσω του επικεφαλής του ESM, αμφισβήτησε την οποιανδήποτε συμφωνία των θεσμών ή της Γερμανίας (εδώ κάπου έχουμε μπερδευτεί) για την εφαρμοσθείσα πάντως παράταση του ειδικού ΦΠΑ στα νησιά.

Την ίδια περίπου περίοδο τώρα που μας απασχολούσε η Σύνοδος της ΕΕ για το προσφυγικό και ανακοινώνονταν η παράταση του μειωμένου ΦΠΑ στα πέντε νησιά, η ελληνική βουλή φρόντιζε να καταδείξει για να καταλάβει και ο τελευταίος… ρομαντικός, πως η χώρα είναι και θα είναι για πολλά χρόνια σε αυστηρή Επιτροπεία. Ανεξαρτήτως αφηγήματος περί «καθαρής» ή μη, εξόδου από τα μνημόνια. Ήταν τότε που ο Ευρωπαίος Επίτροπος Πιέρ Μοσχοβισί, εγκαλούνταν από τη ΝΔ για το ότι πάει να επιτρέψει ουσιαστικά στην κυβέρνηση να μην «κόψει τις συντάξεις»! Όπως και εγκαλούνταν για… φιλοκυβερνητική στάση, αφού φέρονταν να υποστηρίζει με θέρμη το ότι η Ελλάδα βγαίνει από τα μνημόνια. Η ελληνική βουλή, θύμισε τότε τις πρώτες κοινοβουλευτικές περιόδους του ελληνικού κράτους, με την ύπαρξη του ρωσικού, του γαλλικού και του αγγλικού κόμματος, χωρίς καμία περιστροφή και μπέρδευε ακόμα περισσότερο ως προς το -μην το ξεχνάμε- ερώτημα, αν είναι φίλοι μας οι ξένοι.

Ο «φιλοκυβερνητικός» Μοσχοβισί όμως, τις τελευταίες ημέρες, φαίνεται πως άλλαξε ρότα. Είτε γιατί προβληματίστηκε από τις αιτιάσεις της ΝΔ που του ζητούσε «καθαρούς όρους για όλα τα πολιτικά κόμματα», για να ξέρει -όπως είχε πει από του βήματος ο βουλευτής Κωστής Χατζηδάκης- (το κάθε κόμμα) το πως θα προχωρήσει, μαζί με τη χώρα, με βάση τις διεθνείς της δεσμεύσεις (sic), είτε γιατί μπορεί να τον έπιασε μια κρίση ειλικρίνειας. Και του ήρθε να δηλώσει σε γερμανικό μέσο, ότι αν δεν γινόταν εκλογές το 2015, η χώρα θα είχε βγει από τότε από τα μνημόνια. Τι το ήθελε και αυτός να θυμίσει την εποχή της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού για το κυβερνών κόμμα, όταν εκείνο ακόμα αμφιταλαντευόταν επί της αρχής για το αν είναι καλοί ή κακοί οι Μοσχοβισήδες…

Και φτάνουμε στο σήμερα. Όπου υπάρχουν κάποιοι που αναμένουν την 21η Αυγούστου για να δουν αν πράγματι θα φύγουμε τελικά από τα μνημόνια, όπως κάποιοι μπορεί να περίμεναν τον σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ το 1981. Και στις 22 Αυγούστου, τα «ψαχτήρια» της google, θα αναζητούν μετά μανίας πάλι, μία δήλωση, μια εκτίμηση, ένα ψέλλισμα κάποιου ακόμα ευρωπαίου αξιωματούχου για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα για να συνεχιστεί έτσι η ατέρμονη συζήτηση για το ρόλο και την «αλήθεια» της Ευρώπης για την κατάστασή μας. Γιατί είναι σαφές, πως την αλήθεια μας, θα την ψάχνουμε πάντα κάπου αλλού, χωρίς ποτέ να κάνουμε τον κόπο να την αναζητήσουμε στα μέρη μας. Θα ζούμε πάντα τον μύθο του «λεφτά υπάρχουν», σε όλες τις παραλλαγές του, προστρέχοντας κάθε τρεις και λίγο στον κάθε Ευρωπαίο για να διαιτητεύσει την κουβέντα που δεν θα ανοίξουμε πραγματικά ποτέ.