Από τη μία η Λέσβος βραβεύεται, από την άλλη απειλείται. Έρχεται ο Πάπας, αλλά φεύγουν οι τουρίστες. Μας εξανθρωπίζουν, αλλά «μας ισλαμοποιούν» αυτοί οι ξένοι που ’ρχονται. Ψάχνουν «οι ΜΚΟ» κατάλυμα -και οι «Φροντεξιανοί» μαζί- στη Μυτιλήνη και στον Μόλυβο ψάχνουν τα τσάρτερ με το κιάλι.

Πας το πρωί της Κυριακής να πιεις καφέ στην προκυμαία, ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες, πας το βράδυ στα Λαδάδικα, ανάμεσα σε νεολαίους και «φουσκωτούς» Ευρωπαίους φύλακες που κερνούν το μαγαζί αβέρτα μπύρες. Η πολυπολιτισμικότητα είναι γεγονός, και η παραπληροφόρηση, πλάι με τη μισανθρωπιά, όμως. Δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά αρχίζουμε να οικειοποιούμαστε και να θεωρούμε λογικές προτάσεις όπως «αν ήθελαν ας έμεναν να πολεμήσουν», «ας πεινάσουν στην πατρίδα τους, σαν κι εμάς», «ας επιλέξουν πώς θα πεθάνουν». Ή με άλλα λόγια «ας φάνε παντεσπάνι». Ο διχασμός στα καφενεία και στα πληκτρολόγια γίνεται δεδομένος, όπως και το ότι κάτι αλλάζει.

Οι «αλληλέγγυοι» και οι «υποκινητές»

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αλληλέγγυοι σε αρκετά δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών αναγράφονται με εισαγωγικά («αλληλέγγυοι»). Κι αυτό με έναν τρόπο με τον οποίο γίνεται σύγχυση μεταξύ της πολιτικής έννοιας της αλληλεγγύης, της έννοιας του εθελοντή αλλά και του εργαζόμενου σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Από την άλλη, οι επιχειρηματικοί φορείς και ο Δήμος κάνουν λόγο για υποκίνηση των διαδηλώσεων σε βάρος του τουρισμού μας. Ακούγεται πολύ «δυνατό» ειδησεογραφικά και ελκύει αναγνώστες μια τέτοια έγκληση, όταν όμως δεν εξηγείται σαφώς και δεν αναδεικνύει το όφελος στο οποίο προσβλέπει κάποιος «σέρνοντας» ανθρώπους σε κινητοποιήσεις, τότε μένει μόνο λάσπη. Είναι οι Ευρωπαίοι αλληλέγγυοι που «κάνουν τις διακοπές τους με τους πρόσφυγες» που θέλουν η Λέσβος να μην έχει τουρισμό, γιατί; Για να προτιμούν οι τουρίστες τη δική τους χώρα;

Είναι αλήθεια μεγάλος κόπος να σκεφτούμε ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έχουν το δικαίωμα να διεκδικούν; Ή πρέπει να είναι απλώς «κακόμοιροι» και «δυστυχείς» για να βολεύουν την εικόνα του απαθούς και άβουλου όντος που τους προσδίδεται; Το να μην αντέχουν τις συνθήκες διαβίωσης στον καταυλισμό της Μόριας και να ζητούν να απεγκλωβιστούν από τη Λέσβο είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας;

Θα σταματήσουν τα ναυάγια;

Είναι κατανοητή η αντίληψη ότι «πρέπει να υπάρχουν βάρβαροι» για να βρίσκουμε τι μας φταίει απλά και απλοϊκά. Να πάμε όμως τη σκέψη μας και λίγο παραπέρα. Αν δεν ξανακάνει κανείς διαμαρτυρία, θα σταματήσουν οι τραγωδίες των ναυαγίων; Οι νεκροί που μετατρέπουν το Αιγαίο σε νεκροταφείο δεν είναι ύβρις; Η απάντηση «καταλαβαίνουμε τον πόνο των άλλων, αλλά πρέπει να δούμε και την οικονομία μας» μπορεί να φαντάζει κυνική, αλλά είναι υπαρκτή. Αν λοιπόν δεν ευθύνεται η γεωπολιτική θέση της Λέσβου, η συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης - Τουρκίας, ακόμα παραπέρα το «άνοιγμα» των συνόρων που κήρυξε η Γερμανίδα καγκελάριος προ δύο ετών και πιο πέρα ακόμα οι πόλεμοι και η πείνα στις χώρες από όπου μας έρχονται πρόσφυγες και μετανάστες, αλλά και πιο κοντά η στάση της κυβέρνησης, οι γραφειοκρατικές τραγικές αδυναμίες και ελλείψεις, ποιοι φταίνε;

Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι αλληλέγγυοι, οι εθελοντές και οι μετανάστες -και δη αφρικανικής καταγωγής! Μπορεί αυτή η στοχοποίηση να βρίσκει ευήκοα ώτα, δεν λύνει όμως κανένα πρόβλημα. Η Συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας μείωσε τις ροές, αλλά δημιούργησε νέους δρόμους και νέα ναυάγια. Το «μακριά από μας κι όπου θέλουν ας είναι» στην περίπτωση της Λέσβου, που αποτελεί πέρασμα εδώ και μισό εκατομμύρια χρόνια (!) -οι ανασκαφές της κ. Γαλανίδου στα Ροδαφνίδια του Λισβορίου αυτό αποκαλύπτουν- δεν μπορεί να ευσταθεί.

Τι έγιναν τα αντισταθμιστικά;

Παράλληλα, το να σταματά η συζήτηση για τα αντισταθμιστικά, οι ντόπιοι παράγοντες να μην πιέζουν τους Ευρωπαίους αξιωματούχους -που βρίσκονται σε σταθερή βάση στη Λέσβο ελέγχοντας την κατάσταση- για να ενισχυθεί η τοπική ανάπτυξη και να μη γίνονται άλλες κινήσεις με δεδομένη τη γεωπολιτική μας θέση είναι απλώς ένας τρόπος για να ρίχνουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Οι Λέσβιοι, από όποια πρόθεση κι αν έχει ο καθένας ξεχωριστά, δεν μπορούν άλλο την κατάσταση που επικρατεί με το προσφυγικό. Ας σκεφτούμε, όμως. Ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε να γίνουμε;