Μια ιστορία αγάπης αναζωπυρώνεται στη Λέσβο με φόντο τους 7.303 πρόσφυγες που ζουν στο νησί μας, και την δεύτερη φάση στο προσφυγικό, όπως έχει προκαλέσει ο γεωγραφικός εγκλωβισμός μεταναστών και προσφύγων , απόρροια της κοινής δήλωσης ΕΕ- Τουρκίας.

Την Πέμπτη 19 Οκτωβρίου στο λιμάνι της Μυτιλήνης ο 30χρονος Mohamed Alhelb από τη Συρία είδε για πρώτη φορά τη γυναίκα του και το παιδί του, ενάμιση χρόνο μετά. Ήταν Άνοιξη του 2016 όταν τον φυλάκισε ο ISIS και η οικογένειά του έχασε κάθε επαφή μαζί του. «Δεν ήξερα πού πήγε, τον περίμενα για να φύγουμε στην Ευρώπη. Ο γιος μας δεν περπατούσε ακόμα, χάσαμε τα ίχνη του, αλλά εγώ προσευχόμουν και κρατούσα την ελπίδα του» λέει στο AFP η Nahil, παλαιστίνια πρόσφυγας από τη Συρία. Συναντήσαμε την οικογένεια, πιο ευτυχή από ποτέ, όπως ανέφερε κάθε μέλος της, στη μαρίνα Μυτιλήνης.

Οι δυο τους γνωρίστηκαν το 2013 στην Ιορδανία, κι ενώ εκείνος δούλευε ράφτης: «Πήγα σχολείο μόνο μέχρι την Α γυμνασίου, μετά το παράτησα για να βοηθήσω τους γονείς μου. Το 2012 πήγα στην Ιορδανία» Το ζευγάρι έφυγε από το Ahman της Ιορδανίας και πέρασε στην Τουρκία τον Ιανουάριο του 2016 με σκοπό να συνεχίσει προς την Ευρώπη. Μετέβησαν στη Συρία εκτάκτως για να βρουν τη μητέρα του Mohamed που είχε χάσει το σπίτι της από τους βομβαρδισμούς, ήδη ο πατέρας του είχε πεθάνει στο Χαλέπι το 2011. Επέστρεψαν στην Τουρκία, αλλά για να συνεχίσουν το ταξίδι τους, ο Mohamed έπρεπε να επιστρέψει στη Συρία για να διευθετήσει και να πάρει όλα τα έγγραφα και τα πιστοποιητικά της οικογένειας. Έτσι επιχείρησε ξανά να περάσει στη Συρία, αλλά στα σύνορα τον αιχμαλώτισε ο ISIS και έμεινε στη φυλακή για έξι μήνες στην περιοχή Al Bab κοντά στο Aleppo. Ο γιος του, Abduraman ήταν μόλις ενός έτους.

Συναντήσαμε την οικογένεια, πιο ευτυχή από ποτέ, όπως ανέφερε κάθε μέλος της, στη μαρίνα Μυτιλήνης

Στη φυλακή των τζιχαντιστών

«Μόλις με συνέλαβαν μου έκλεισαν τα μάτια. Φοβήθηκα ότι δεν θα ξαναδώ τον Abdur (σ.σ. το γιο του). Μας πήγαν κάτω από τη γη σε ένα πολύ μικρό χώρο. Όταν μου έβγαλαν το μαντήλι ήμουν στο απόλυτο σκοτάδι. Ο χώρος ήταν τόσο μικρός που δεν μπορούσα να σηκωθώ όρθιος. Άκουγα συνέχεια φωνές ανθρώπων που τους βασάνιζαν. Κι εμένα με χτυπούσαν και με έβριζαν που δεν εντάχθηκα στον ISIS και λιποτάκτησα. Φυσικά ήταν μάταιο να τους εξηγήσω το ό,τιδήποτε. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με όλα αυτά, δεν ήμουν σε κάποιο κόμμα, έβλεπα μόνο τη Συρία να καταστρέφεται κι αυτό με λυπούσε πολύ. Προσπαθώ να μη θυμάμαι τα βασανιστήρια, και συνέχεια μου 'ρχεται στο μυαλό ότι προσπαθούσα να μαζεύω τα πόδια μου σ' αυτό το σκοτεινό υπόγειο για να χωρέσω. Ούτε όρθιος ούτε ξαπλωμένος χωρούσα»

Τον Αύγουστο του 2016 η Τουρκία απώθησε τους τζιχαντιστές του ISIS από την περιοχή Al-Bab. «Οι περισσότεροι είχαν πάθει επιληψία και οι στρατιώτες του ISIS νόμιζαν ότι ήμασταν νεκροί. Μας μετέφεραν σε έναν ομαδικό τάφο. Θυμάμαι να σηκώνομαι και να βλέπω γύρω γύρω τείχη. Από εκεί κατόρθωσα να ξεφύγω» 

Προσπάθησε αμέσως να βρει τη γυναίκα του και το παιδί του: «Δεν ήξερα πώς είναι τι κάνουν. Εφτά φορές προσπάθησα να μπω στην Τουρκία και δεν τα κατάφερα. Την όγδοη μπήκα. Πήγα στους συγγενείς που τους είχα αφήσει, αλλά δεν τους βρήκα, είχαν φύγει. Έμαθα από μακρινά μου ξαδέρφια ότι ήταν μαζί με τον πατέρα της».

Εν τω μεταξύ, στη Μόρια…

Ο γιος και η γυναίκα του βρίσκονταν στην περιοχή Μερσίν. Ο πατέρας της Nahil ήταν ναυτικός. Το Νοέμβριο του 2016 πήρε την κόρη του και τον εγγονό του και έφτασαν στη Λέσβο. «Φοβόμουν πολύ για το ταξίδι. Είχα πει στον μπαμπά μου αν πάθει κάτι η βάρκα να σώσει το παιδί, κι εγώ ας πεθάνω δεν με νοιάζει. Θυμάμαι ακόμα πόσο κρύο έκανε» λέει η 26χρονη Nahil που μαζί με τον γιο και τον πατέρα της έμειναν δυόμιση μήνες στο Κέντρο Πρώτης Υποδοχής της Μόριας στη Λέσβο. «Μετά που είχε πολύ κρύο και έχασαν άνθρωποι τη ζωή τους, μας μετέφεραν σε ένα ξενοδοχείο στη Θερμή», εξηγεί. Πλέον μένει σε ένα από σπίτια της ΑΜΚΕ «Ηλιακτίδα».

«Μόλις πριν από τρεις μήνες έμαθα ότι ζει ο άντρας μου. Κάποιοι συγγενείς έδωσαν το τηλέφωνό μου. Δεν πίστευα ότι άκουγα τη φωνή του. Όλους αυτούς τους μήνες προσευχόμουν, ο μικρός δεν ήθελε να φάει, ήταν πολύ στενοχωρημένος και είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι θα ξεχάσει τον πατέρα του», αναφέρει.

Η επανένωση

Κι εμείς ρωτάμε τον 2,5 χρόνων Abduraman "Είσαι χαρούμενος που είσαι μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά;" Και σκάει στα γέλια…

Ο Mohamed μόλις έμαθε ότι η οικογένειά του βρίσκεται στη Λέσβο έσπευσε να φτάσει: «Προσπάθησα να φτάσω στη Λέσβο τρεις φορές, δεν τα κατάφερνα, απωθούσε τη βάρκα μας η Τουρκική Ακτοφυλακή». Τελικά έφτασε στη Σάμο: «Επί 57 ημέρες επικοινωνούσαμε με τις Αρχές και την περασμένη Πέμπτη ήρθα με το πλοίο. Με περίμεναν στο λιμάνι. Ο γιος μου περπατούσε! Δεν έχασα ποτέ την ελπίδα μου, αλλά δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους μου. Βρέθηκα από μια σκοτεινή τρύπα σκλαβωμένος, ελεύθερος σε ένα μέρος με φως και ανεξαρτησία». Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες ήταν εκείνη που συνέδραμε για την οικογενειακή επανένωση.

Το αίτημα της οικογένειας για άσυλο έχει γίνει δεκτό και θα αναχωρήσει το επομενο διάστημα για Αθήνα: «Είναι ο θείος μου εκεί, θα προσπαθήσω να βρω δουλειά. Σημασία έχει ότι ζω».

Και ο μικρός Abduraman; «Από τότε που είδε τον μπαμπά του γελάει, τρέχει θέλει να παίζει μαζί του είναι χαρούμενος». 

«Είναι εμφανής η διαφορά του παιδιού, σαν να είναι άλλο!» σχολιάζει η Κοινωνική Λειτουργός της Ηλιακτίδας, Γκέλλη Αποστολοπούλου. 

Κι εμείς ρωτάμε τον 2,5 χρονών Abduraman «Είσαι χαρούμενος που είσαι μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά;» Και σκάει στα γέλια…

*Η συνέντευξη δόθηκε αποκλειστικά στην Ανθή Παζιάνου για το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων/ Φωτό: A. Pazianou/AFP