Γιώτα Πάντου: Αρχαιόπολη. Βόλος - Πήλιο μικρές ιστορίες εμπνευσμένες από την αρχαιότητα. Εκδόσεις Κονδύλι, Πήλιο 2020, σελ. 91 

Ο Βόλος δεν είναι ένα συνηθισμένο λιμάνι. Είναι ένα λιμάνι που είδε να έρχονται και να φεύγουν ήρωες, θεοί, βασιλιάδες, έμποροι, μάγισσες. Ούτε το Πήλιο είναι απλά ένα όμορφο βουνό. Είναι ένα βουνό φορτωμένο ιστορίες. Αυτές τις ιστορίες ζωντανεύουν οι μικροί ήρωες στην «Αρχαιόπολη: Βόλος-Πήλιο. Μικρές ιστορίες εμπνευσμένες από την αρχαιότητα». 
Με ποιον τρόπο θα σφραγίσει η Αρπίνα τη συμφωνία φιλίας του Λίνου με τον Πελασγό; Ποιος έκλεψε τις πορφύρες που μάζευαν όλο το πρωινό η Λέσχα και η Ιθαία; Γιατί ο ουρανός γέμισε ξαφνικά μαύρο καπνό και πού να βρίσκονται τώρα η Τάρασα και ο Λύκιος; Θα γυρίσει νικητής ο Τιμοσθένης από τους Παναθηναϊκούς αγώνες και γιατί φοβάται τον Κύκνο; Θα γίνει τελικά ο γάμος της Ηπιόνης ή προτιμά να κρατήσει τα παιδικά της παιχνίδια; Θα αρέσει στον μικρό Βορέα η καινούρια πόλη στην οποία με εντολή του βασιλιά αναγκάζεται να μετακομίσει η οικογένειά του και τι θα απογίνουν οι «παλιοί» θεοί; Γιατί την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού μια ομάδα αγοριών φορώντας βαριά δέρματα ζώων αποφασίζει να ανέβει στην κορυφή του Πηλίου για να επισκεφτεί τον ναό του Δία Ακραίου; Βρήκε ποτέ κανείς τον θησαυρό που έκρυψε ο Θεότιμος λίγες ώρες προτού ο στόλος του Μιθριδάτη επιτεθεί στην πόλη; Τι είναι, τέλος πάντων, αυτή η πέτρα με τα χαραγμένα αφτιά και τι έδωσε η φαρμακίδα μάγισσα στον παππού του Αιόλου λίγο πριν φύγει για το Ασκληπιείο; Ποιοι είναι αυτοί οι άγνωστοι που μπήκαν στην ταβέρνα της Αριστώς και γιατί ο άντρας της ο Αυρήλιος κάνει «ντελίβερι» με το γαϊδουράκι του; 
Δέκα αυτοτελείς ιστορίες που διαδραματίζονται από τα νεολιθικά μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια στον Βόλο και το Πήλιο και έχουν ως ήρωες κυρίως παιδιά. Στο Παράρτημα επεξηγούνται σύντομα και με απλό τρόπο κάποια από τα αρχαιολογικά στοιχεία της κάθε ιστορίας. 

Η συγγραφέας γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο. Σπούδασε Αρχαιολογία στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε ως αρχαιολόγος για αρκετά χρόνια. Η αγάπη της για τα ταξίδια, την έρευνα και τη συγγραφή την οδήγησε στην Αμερική, όπου απέκτησε μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο σπουδών στην Αρχαιολογία της Μεσογείου. Τα τελευταία χρόνια, επέστρεψε στο λιμάνι των Αργοναυτών, όπου ζει πια μόνιμα, ταξιδεύει και εργάζεται ως ξεναγός, εκπονώντας μάλιστα ειδικά προγράμματα ξενάγησης για παιδιά. Κάποιες από τις ιστορίες που διηγείται στις ξεναγήσεις της, ήθελαν να ταξιδέψουν μακρύτερα. Τις μετέφερε λοιπόν στο χαρτί για να συνεχίσουν το ταξίδι τους… 

Γιώργος Σκαμπαρδώνης: Casa Μπιάφρα (μυθιστόρημα), Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, σελ. 373 

«Άκουγα από δω κι από κει, επί τριάντα χρόνια, για την Casa Μπιάφρα, το πρώτο κοινόβιο της Σαλονίκης. Πηγαινοερχότανε μέσα μου η ιδέα. Με έτρωγε, αλλά δεν έβρισκα τους πρωταγωνιστές να μου μιλήσουν για το τι συνέβη. Πριν κάνα δυο χρόνια μέσω ενός τρίτου βρήκα τον εβδομηντάρη, πια, ιδιοκτήτη του κοινοβίου και από αυτόν παλιούς οικότροφους. Προέκυψαν πολλές συνεντεύξεις, σύνθετα, παράλληλα ψαξίματα, και μετά: η αγωνία μου να ενταχθούν όλα, οργανικά, δυναμικά, σε μια μεγαλύτερη ιστορία. Κάποια στιγμή μου έγινε η αποκάλυψη: έκανα τη σύνδεση με τα Καραγάτσια, τη διπλανή συνοικία, και με την Esso, οπότε και με τα Ιουλιανά του ’65. Και τον Ψυχρό Πόλεμο. Είδα ξαφνικά όλο το τοπίο. Τη μεγάλη εικόνα. Πήρα φωτιά. Μπήκα στον ίλιγγο. Κι άρχισα το σκάψιμο. Παραληρούσα. Πρώτη φορά δεν πήγα, φέτος, διακοπές πουθενά, αλλά φχαριστήθηκα άπειρα ξενύχτια μοναχός». 

Τα παραπάνω είναι από συνέντευξη του πολύ γνωστού και βραβευμένου πεζογράφου Γιώργος Σκαμπαρδώνη στον Στέφανο Τσιτσόπουλο και στην athensvoice.gr. 

«Ο Σκαμπαρδώνης στήνει το μυθιστόρημά του πάνω στα «Ιουλιάνα» του 1965. Η ταραγμένη αυτή περίοδος της ελληνικής ιστορίας είναι πάντα επίκαιρη. Δυστυχώς. Η πολιτική αγυρτεία, ο αμοραλισμός και η εξουσιολαγνεία φυτεύουν τον σπόρο της υπονόμευσης, της προβοκάτσιας, του διχασμού, της ανατροπής, της βίας. Μαζί και η φτώχεια που πιέζει και παρασύρει, καθοδηγεί και δημιουργεί γυάλινα όνειρα, εύθραυστα. Στις φτωχογειτονιές, μες τις λάσπες και τα παραπήγματα, φτωχοδιάβολοι ψάχνουν κάθε μέρα τρόπο να επιβιώσουν και να μπορέσουν αναπνεύσουν λίγο καλύτερα. Ο Σκαμπαρδώνης ενώνει όσα δεν φαίνονται και προκλητικά, υποκριτικά, αγνοούνται. Η σύνδεση πολιτικής, φτώχειας, εκμετάλλευσης, παρανομίας, είναι καθοριστική. Το «Casa Μπιάφρα» διαθέτει εξαιρετική πλοκή, δουλεμένους χαρακτήρες, ζωντάνια και μια αφήγηση που σαρώνει. Καταιγιστικός ρυθμός, κινηματογραφικός, ενώ ο τρόπος αξιοποίησης γεγονότων, τόπων, ονομάτων ανεβάζουν το κύρος του έργου. Το «Casa Μπιάφρα» είναι συναρπαστικό!» έγραψε ανάμεσα στα άλλα ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος παρουσιάζοντας το βιβλίο στο www.toperiodiko.gr.