Ο πολιτισμός σε τούτο εδώ το μετερίζι της πατρίδας μας (τη Λέσβο), από τα αρχαία χρόνια έχει να επιδείξει αξιοζήλευτες περγαμηνές. Η καλλιτεχνική δημιουργία σε όλο της το εύρος είναι πηγή που δεν εννοεί να στερέψει. Όσο και αν προσπαθούν από παλιά οι ιθύνοντες να απαξιώσουν και να μηδενίσουν αυτή την Ιερή γη πάντα έξω θα πέφτουν.

Πολύ εύστοχα και σε ανύποπτο χρόνο, ο Στρατής Αναστασέλλης σ’ ένα ποίημά του στο βιβλίο «ΑΝΑΣΤΑ Ο ΛΑΟΣ» γράφει:

«Αιγαίου τ’ άρμυρά νιράς/ είν’ αίμα ‘πι τν Ιλλάδα/

έδιου κατούρσι γη Σαμφώ/τσ’ ακόμ’ βαστά η σπιρτάδα».

Εδώ, ο πνευματικός κόσμος παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατήσει τα «Ιερά και τα Όσια», περνώντας μέσα από συμπληγάδες.

Το φαινόμενο της «Λεσβιακής Άνοιξης» είναι η διαρκής φλόγα που δεν εννοεί να σβήσει. Καλλιτεχνικές, πνευματικές και κοινωνικές εκδηλώσεις έχουν συνεχή δράση παρ’ όλα τα προβλήματα που μας φόρτωσαν ενσυνείδητα.

Μέσα σ’ αυτό το θολό τοπίο η συμπατριώτισσά μας κ. Βλαζία Φαϊδά, μετά την επιτυχημένη εδώ και χρόνια παρουσία της στο στίβο της ποίησης, τώρα δοκιμάζεται και στο χώρο του διηγήματος με το νεοκδοθέν βιβλίο της.

Η γλώσσα των αφηγημάτων καθαρή, απλή και κατανοητή. Έντονο είναι το λεσβιακό στοιχείο με τοποθεσίες, ανθρώπους, ήθη και έθιμα των περασμένων χρόνων.

Ένα εύοσμο λεσβιακό άρωμα είναι διάχυτο σε ολόκληρη τη ροή του βιβλίου.

Σε μια τοποθέτησή του ο λογοτέχνης Δημήτρης Νικορέτζος, γράφει για την άξια πνευματική δημιουργό: «…Έχοντας το χάρισμα της τερπνής αφήγησης -με περιγραφική ικανότητα αλλά και οξεία παρατηρητικότητα- με εξαιρετικό και ανεπιτήδευτο χειρισμό της λογοτεχνικής γλώσσας, μας καθιστά κοινωνούς -πέραν των άλλων- τρόπων, συνηθειών, ηθών, εθίμων, δοξασιών κ.λπ., της ιδιαίτερης πατρίδας της, και υπό την έννοιαν αυτή, τα δύο πεζογραφήματα της, έχουν, εξόν απ’ το λογοτεχνικό και λαογραφικό ενδιαφέρον, επάλληλο και του γλωσσικού, με τον πλούτο των ιδιωνυμικών όρων που χρησιμοποιεί, τοπικής εκφοράς και διαλέκτου, που επεξηγεί σε ενημερωτικό Λεξιλόγιο…».

«Από την άποψη της καλολογίας των εκφραστικών της τρόπων, η Βλαζία Φαϊδά δεν μένει προσκολλημένη στη ξηρή περιγραφή των όσων διηγείται. Γράφει με τρόπο λυρικό, με συναισθηματικές παρακαμπτήριους χωρίς διαβητικές υπερβολές, με ωραίες, εδώ και εκεί περιγραφές».

Η κα. Φαϊδά γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Έχει ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό και έχει ταξιδέψει πολύ στον κόσμο. Από μικρή είχε κλίση στην ποίηση και τη λογοτεχνία. Έχει ασχοληθεί με τις τέχνες και τα γράμματα πολλά χρόνια συμμετέχοντας σε ανθολογίες ποίησης, στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά κ.α. Έχει διακριθεί με πολλά βραβεία.

Το βιβλίο της «Φρυκτωρία» τιμήθηκε με βραβείο του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός».

Πολλοί εξέχοντες πνευματικοί άνθρωποι έχουν γράψει επαινετικές για το έργο της κριτικές. Επίσης ο Κύπριος μουσικοσυνθέτης Χρίστος Μάρκου έχει μελοποιήσει ποιήματά της.

Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές με τίτλους «Λάψαρνα», «Λάψαρνα ΙΙ», «Κάβο-Νιρβάνα», «Τα Δεύτερα» με ποίηση της δεκαετίας του ‘80 και τη «Φρυκτώρια».