Κώστας Βαλέτας

Η εύθυμη χήρα του Κιαμήλμπεη (Διηγήματα)

Εκδόσεις Αιολικά Γράμματα

Αθήνα 2018, σελ. 78

Νέο βιβλίο πεζογραφίας από τον πολυγραφότατο και βραβευμένο πεζογράφο, μεταφραστή και δοκιμιογράφο, διευθυντή και εκδότη του ιστορικού περιοδικού «Αιολικά Γράμματα», Κώστα Βαλέτα.

Στο νέο βιβλίο στεγάζονται δεκαπέντε διηγήματα με τους παρακάτω τίτλους: Το Μαυράκι δεν μπαίνει στο χορό, Η εύθυμη χήρα του Κιαμήλμπεη, Η δολοφονία του Πάνου Κολοκοτρώνη, Ο φιλήδονος Ιμπραήμ πασάς, Ο προδότης Δουράκης, Απολλυνάρια, Η δολοφονία του Παλάσκα, Αλέξης Νούτσος, Ο τσαγκάρης που συμβούλεψε τους Γερμανούς πώς να κερδίσουνε τον πόλεμο, Τα άπλυτα της οικογένειας, Εντουάρντο Ντε Κάντια, Ο τελευταίος ζωγράφος της Μεγάλης Ελλάδας, Η ταπείνωση του Κανάρη, Η δολοφονία του Αντώνη Οικονόμου, Η δολοφονία του Καποδίστρια, Ποιος σκότωσε τον προδότη Νενέκο;

Ως μικρό δείγμα γραφής παραθέτω το πρώτο διήγημα:

«Κοσαριά παιδιά ηλικίας οχτώ ως έντεκα χρονών παίζανε μπάλα σ’ ένα καταπράσινο πάρκο. Ξάφνου ένα παιδί άνοιξε το ραδιοφωνάκι του. Μια πλούσια μελωδική μουσική πλημμύρισε το χώρο. Τα παιδιά άφησαν τη μπάλα και ρίχτηκαν να χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής.

Σ’ ένα παγκάκι καθόταν σιωπηλό κι αγέλαστο ένα μαυράκι. Δεν μιλούσε στα άλλα παιδιά και κανένα δεν του μιλούσε.

Ένα ξανθό κοριτσάκι πλησίασε, κάθισε δίπλα στο μαυράκι και του χα­μογελούσε. Το μαυράκι αδιαφόρησε για το χαμόγελο της και δεν γύρισε να την κοιτάξει.

Γιατί Μαυράκι κάθεσαι μοναχό σου στο παγκάκι;

Δε με λεν Μαυράκι, με λένε Όλυμπο.

Γιατί Μαυράκι δεν χορεύεις μαζί μας;

Με λένε Όλυμπο σου είπα.

Η νόστιμη κυρία με τα πράσινα μάτια είχε μεγάλο άνοιγμα στο στήθος προβάλλοντας τα λαχταριστά βυζιά της. Ήταν εικοσιπέντε χρονών, μέτρια στο ανάστημα, με λεπτές γάμπες, όμορφο δέρμα, μακριά μαύρα μαλλιά. Μόλις είδε την οχτάχρονη κόρη της να κρατάει το μαυράκι από το χέρι και να του ζητάει με επιμονή να χορέψουν θύμωσε πολύ.

Άρπαξε το κορίτσι από τα μαλλιά και το χαστούκισε! Ευτυχώς εκείνο α­πέφυγε τον μπάτσο κι έβαλε τις φωνές!

- Σου είπα να μη μιλάς με ξένα παιδιά!

Ένας νεαρός διέκοψε τη δυσάρεστη σκηνή χαμογελώντας στη νόστιμη κυρία.

Το κορίτσι δεν έχασε την ευκαιρία, έτρεξε στο παγκάκι που καθόταν το μαυράκι.

Μαυράκι έλα να χορέψουμε!

Θα σε δείρει η μαμά σου, και σου είπα, με λένε Όλυμπο.

Όλυμπε έλα να χορέψουμε!

Το μαυράκι μπήκε στο χορό κρατώντας το κοριτσάκι απ’ το χέρι. Όλοι έμειναν κατάπληχτοι. Το Μαυράκι δεν χόρευε, δεν χοροπηδούσε όπως τα άλλα παιδιά. Το Μαυράκι πετούσε.

- Μπράβο Μαυράκι φώναζαν τα άλλα παιδιά.

- Μπράβο Όλυμπε! Είπε το κοριτσάκι.

Το Μαυράκι δεν χόρευε, είχε το χορό μέσα του. Το ρυθμό στο είναι του! Το Μαυράκι πετούσε. Ζούσε τον χορό, ήταν ο ίδιος ο χορός, ήταν η μουσική που συγκλόνιζε το κορμί του».