Από τις 18 Νοεμβρίου μέχρι και 8 Δεκεμβρίου 2019 η Καίτη Μεσσηνέζη παρουσίασε στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών «Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία», την έκθεση ζωγραφικής με θέμα: «Εικαστικές αναζητήσεις στη Λέσβο» με τη συμπλήρωση 42 χρόνων γόνιμης δημιουργίας, 37 ατομικών εκθέσεων και 45 ομαδικών σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Η Καίτη Μεσσηνέζη γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά της χρόνια στη Λέσβο και σε ηλικία 12 ετών παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής με αλληλογραφία και τελείωσε με έπαινο τη σχολή ABC με δάσκαλο τον Φάνη Γαλανό. Αποφοιτώντας από το Γυμνάσιο Μυτιλήνης μετακόμισε στην Αθήνα, όπου σπούδασε σχέδιο και χρώμα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και Γραφικές Τέχνες στις Σχολές Δοξιάδη. Δασκάλους είχε τους: Π. Σαραφιανό, Ι. Μόραλη, Α. Τάσσο, Π. Γράβαλο, Η. Δεκουλάκο και τον Αμερικανό ζωγράφο J. Schoener κοντά στον οποίο τελειοποίησε τις γνώσεις της στην ακουαρέλα. Σε ειδικά τμήματα του Μουσείου Μπενάκη διδάχτηκε παραδοσιακή αγιογραφία και κόσμημα με την Ανθή Βαλσαμάκη ενώ κοντά σε παραδοσιακούς Λέσβιους μαστόρους έμαθε την τέχνη του βοτσαλωτού.

Υπηρετεί με δημιουργική ευαισθησία την αγαπημένη της γενέτειρα στην Αθήνα ως επιτυχημένη πρόεδρος εδώ και δέκα χρόνια του φιλόμουσου και δραστήριου Πολιτιστικού Συλλόγου «Λεσβιακή Παροικία» και παράλληλα ως αναγνωρισμένη καλλιτέχνης φιλοτεχνεί ποικίλα έργα που εμπνέεται από βιώματα ζωής, ανθρώπινου μόχθου και περιβάλλοντος της Λέσβου, αποτυπώνοντας θαυμάσια τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες στη ζωγραφική, ακουαρέλα, λάδι, τέμπερα, μικτή τεχνική, αγιογραφίες, βοτσαλωτά δαπέδου, εικονογραφώντας διηγήματα, μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, παιδικά βιβλία ενώ έχει εκδώσει δύο βιβλία, τις «Προσωπικές στιγμές» με έργα και υπέροχους στίχους βιωματικών καταστάσεων και τη «Συνομιλία με την πέτρα» με θέμα τη ζωγραφική στην πέτρα και τον τρόπο κατασκευής του βοτσαλωτού δαπέδου.

Στις 18-11-2019, στα εγκαίνια της έκθεσης, η κριτικός και ιστορικός τέχνης του Πανεπιστημίου Αθηνών Αθηνά Σχινά παρουσίασε τη ζωγράφο Καίτη Μεσσηνέζη και έγραψε στο έντυπο της έκθεσης μεταξύ άλλων: «Ο θεατής των έργων της προσεγγίζει έναν καλλιτέχνη ώριμο και συνειδητοποιημένο που ωστόσο δεν ξέχασε να ονειρεύεται, έχοντας σε όλη του τη ζωή αναλωθεί στην ιχνηλασία κρυμμένων θησαυρών που του έχει φανερώσει η προσήλωσή του στη φύση και στον άνθρωπο, στις περιπέτειες και στις χαρές, στον πόνο και στην αγαλλίαση, στον μόχθο και στην ακατάβλητη ελπίδα που δεν γνωρίζει σύνορα και στεγανά. Η Καίτη Μεσσηνέζη, με χίλιους δυο τρόπους μας προσφέρει το απόσταγμα της ψυχής της, κάνοντάς μας κοινωνούς στα ταξίδια της ερημιάς και της ουτοπίας, της συμπυκνωμένης σιωπής και της υπέρβασης των αντιθέσεων, καθώς “περπατούμε όλοι στο σκοτάδι”, (όπως αναφέρει στο λεύκωμά της “Προσωπικές στιγμές”), προτρέποντάς μας εκείνη μέσα απ’ τα έργα της, να “ανάψουμε ο καθένας κάποτε το δικό του φως”».

Κατά την περιήγησή μου στην έκθεση της καταξιωμένης ζωγράφου Καίτης Μεσσηνέζη, στις ζεστές αίθουσες του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών, διακρίνοντας και αντιγράφοντας αυστηρά τους εντός εισαγωγικών ποιητικούς τίτλους των θαυμάσιων ευαίσθητων έργων της, απολαμβάνοντας τις εικονιζόμενες γαλήνιες «χρωματικές εναλλαγές στο λεσβιακό τοπίο», τις σαγηνευτικές «ανοιξιάτικες πινελιές» και τη ονειροπόλα «θύμηση από λουλούδια», άρχισα από το Μέσσον της Λέσβου «εκεί που οι κάμποι ανταμώνουν τη θάλασσα», προχώρησα ανατολικά βυθισμένος «στη δροσιά των λιόδεντρων» ατενίζοντας γλυκά «το νησάκι του κόλπου Γέρας», στη συνέχεια κατευθύνθηκα βόρεια στο λιμανάκι της Θερμής, εστιάζοντας στα θαλασσινά «των ανθρώπων τα βάσανα» και από εκεί μια πυρωμένη «βραδιά του Αυγούστου», στάθηκα στα ριζωμένα στους βράχους «κρεμαστά καφενεία Μολύβου», και πλέοντας πάνω στα πολύχρωμα «ακύμαντα νερά», κατέφυγα δυτικά «αγναντεύοντας τη θάλασσα του Αιγαίου», τον οίνοπα πόντον του Ομήρου, και «αντικρίζοντας το Σίγρι», γοητεύθηκα από «της Λέσβου τα αρώματα», άκουσα τα ευωδιαστά «κρίνα της θάλασσας» και εντυπωσιασμένος από «το χαμήλωμα του ήλιου», εκστασιασμένος από το ανεπανάληπτο «χαμόγελο του ουρανού» ένιωσα «μια περηφάνια» που γεννήθηκα Λέσβιος!

Αγαπητή κυρία Μεσσηνέζη, παραφράζοντας μερικούς στίχους από το λεύκωμά σου «Προσωπικές στιγμές», εκφράζω το «Ευχαριστώ για τ’ ασήμαντα, τ’ απλά», που ζωγράφισες καταφέρνοντας «να γεμίσεις την καρδιά» μας μ’ αυτά, και θαρρώ πως πολλά σημαντικά πέτυχες!