Τελικά υπάρχουν πολλοί Λέσβιοι που διψούν να συζητήσουν για κοινωνικά ζητήματα, αλλά και προβλήματα που τις περισσότερες φορές κρύβονται καλά μέσα σ’ ένα σπίτι. Απόδειξη, οι άκρως επιτυχημένες προβολές με τις συζητήσεις που ακολούθησαν στο θεατράκι των «Αστέγων», πρωτοβουλία της ομάδας, με αναφορά στην έμφυλη βία, υπό τον τίτλο «Ποιοι και γιατί θέλουν να φάει τη σφαλιάρα της», που γέμισαν την αίθουσα και τα δύο προηγούμενα Σάββατα.

Η πρώτη ταινία, η συγκλονιστική «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, που διακρίθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1960, με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας του 1956, καθώς και με το βραβείο ερμηνείας, για τη Μελίνα Μερκούρη, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών του 1955. Ήταν επιπλέον η ελληνική υποβολή για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας του 1956. Η ταινία αποτελεί ένα ηχηρό κατηγορητήριο σε βάρος της πατριαρχίας, με την πρωταγωνίστρια να εκπροσωπεί ένα γυναικείο πρότυπο που ήταν αναμφίβολα ξένο προς την ελληνική κοινωνία της εποχής, αλλά και μια διαχρονική ηρωίδα τραγωδίας. Η Στέλλα εξέφραζε τις επιθυμίες πολλών γυναικών, λίγες από τις οποίες ωστόσο τολμούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Ειδικότερα, προσωποποιεί τη σύγκρουση των παραδοσιακών αξιών, του ηθικού κώδικα και της τιμής με το ερωτικό πάθος που τελικά δεν διασώζεται σε αυτά τα πλαίσια. Μετά την προβολή, οι παρευρισκόμενοι συζήτησαν την έννοια του εγκλήματος πάθους, αλλά και τα δικαιώματα της γυναίκας, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον τους να ανταλλάξουν απόψεις.

Με τον «ξενώνα γυναικών»

Η δεύτερη ταινία, η γαλλική «Partir» σε σκηνοθεσία της Κατρίν Κορσινί. Η Σουζάν, παντρεμένη μ’ έναν χειρουργό και μητέρα δύο παιδιών, τα φτιάχνει μ’ έναν Καταλανό εργάτη ο οποίος δουλεύει προσωρινά στο σπίτι τους. Όταν το εξομολογηθεί στον άντρα της, εκείνος θα αντιδράσει βίαια και η Σουζάν θα αποφασίσει να τον εγκαταλείψει. Από την ταινία δεν περνά μόνο η έμφυλη αντίθεση, αλλά και η ταξική. Ποιο είναι το κόστος της εγκατάλειψης της συζυγικής στέγης για μία γυναίκα.

Στην περίπτωση της κακοποίησής της είναι δυσβάσταχτο. Προς τιμήν τους, αν και Σάββατο βράδυ, τρία στελέχη του Ξενώνα Γυναικών- Θυμάτων Βίας του Δήμου Λέσβου παρευρέθηκαν στην προβολή και παρουσίασαν την πραγματικότητα που βιώνουν πολλές γυναίκες στη Λέσβο. Όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά, αρκετές γυναίκες ζητούν τη συνδρομή του Συμβουλευτικού Κέντρου Γυναικών του Δήμου και στη συνέχεια μπορούν άμεσα εφόσον κινδυνεύουν να μεταφερθούν με το παιδί τους στον ξενώνα και να φιλοξενηθούν. Φυσικά υπάρχουν παραδείγματα και από τις δύο πλευρές. Τόσο εκείνες που προχωρούν αλλά υποκύπτουν και επιστρέφουν στο καθεστώς βίας, όσο και εκείνες που προχωρούν, βρίσκουν δουλειά, νοικιάζουν σπίτι και φτιάχνουν μια νέα ζωή, μακριά από τη βία.