Σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας θα παρασυρθούν όσοι επιλέξουν να δουν την παράσταση «Νίνα2», σήμερα Πέμπτη στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης στις 9 το βράδυ, στο πλαίσιο του Χειμερινού Φεστιβάλ του Δήμου Λέσβου «Μπάμπης Αλατζάς». Ποια είναι αυτή η Νίνα2; Αντιμέτωπη με τον καθρέφτη, αγωνίζεται να συμφιλιωθεί με το παρελθόν και να αποδεχτεί το παρόν, διαδικασία κάθε άλλο παρά εύκολη. Όσο για τη Νίνα1, αποτελεί πλέον μακρινό όνειρο, μαζί με τόσα άλλα…

Σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, η Κάτια Σπερελάκη ερμηνεύει την ηρωίδα που ανακαλεί σχέσεις και πρόσωπα που ορίζουν τη σημερινή ταυτότητα της και δίνει όλες τις πληροφορίες μιας σύγχρονης ψυχανάλυσης του εγώ, μέσα από την αγάπη της για το θέατρο και την υποκριτική. Για την παράσταση μιλά σήμερα στο «Ε».

Συνέντευξη στην ΑΝΘΗ ΠΑΖΙΑΝΟΥ

Κυρία Σπερελάκη, μιλήστε μας λίγο για την παράσταση.

«Η παράσταση είναι ο εσωτερικός μονόλογος μιας γυναίκας που κάποτε πίστευε πως τα έχει όλα και μια ωραία πρωία, όταν την βλέπουμε πάνω στη σκηνή, ανακαλύπτει ότι δεν έχει τίποτα. Ή μάλλον τίποτα πια δεν μπορεί να θεωρεί δεδομένο. Θα έλεγα ότι είναι μια σκληρή αλλά και χιουμοριστική αναμέτρηση με την αλήθεια και με την πραγματικότητα».

Πώς ξεκινά η υπόθεση;

«Μια άνεργη ηθοποιός ετοιμάζεται για μια οντισιόν, που ελπίζει να της καλύψει τις οικονομικές της ανάγκες, αλλά σε καμιά περίπτωση το υπαρξιακό της κενό. Αντιμέτωπη με τον καθρέφτη και με τον εαυτό της, προσπαθεί να καταλάβει πώς άφησε τη ζωή να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια της. Η αναδρομή στο παρελθόν και η αναμέτρησή του με το παρόν είναι οδυνηρή, αλλά και λυτρωτική».

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το έργο;

«Αφορμή για τη συγγραφή του έργου ήταν η ανάγκη μου να βρω ένα ρόλο με τον οποίο να αναμετρηθώ πάνω στη σκηνή, αλλά νομίζω ότι η βαθύτερη αιτία ήταν η επιθυμία μου να μιλήσω για πράγματα που αφορούν κάθε άνθρωπο, όπως οι σχέσεις με τους γύρω μας, οι προσδοκίες για τη ζωή, η διάψευση των ονείρων και ο τρόπος που, παρ’ όλ’ αυτά, πρέπει να βρεις τρόπο να προχωρήσεις».

Το προσωπικό σας στοίχημα;

«Αν ο θεατής εισπράξει την απελπισία, τον έρωτα για τη ζωή, τα αδιέξοδα, τις ελπίδες αλλά και το χιούμορ της ηρωίδας μου, θα είμαι πανευτυχής!».

Με βιώματα που άπτονται στο σήμερα…

«Φυσικά και υπάρχει αναφορά στο σήμερα. Η Νίνα είναι μια γυναίκα της εποχής μας και την επηρεάζουν όλα όσα συμβαίνουν. Είναι άνεργη σε αναζήτηση δουλειάς, αυτή που κάποτε ήταν εργοδότης. Χρωστάει φως, νερό, τηλέφωνο και δεν ξέρει πώς θα τα πληρώσει. Και είναι σε μια ηλικία που είναι υποχρεωμένη να κάνει απολογισμό και να αποδεχτεί αυτό που της επιφυλάσσει το μέλλον».

Σε ποια κατηγορία κατατάσσετε την παράσταση;

«Όπως δηλοί και ο τίτλος, η “Νίνα2” είναι μια άλλη Νίνα, που υπονοεί τη συγγένειά της με τη Νίνα στο “Γλάρο” του Τσέχωφ, και με πολλές άλλες θεατρικές ηρωίδες που φέρνει στη σκηνή, άρα περιλαμβάνει πολύ και γοητευτικό θέατρο εν θεάτρω. Είναι επίσης η ανατομία μιας ζωής και ο υπαρξιακός απολογισμός μιας γυναίκας, σε όποιο “είδος” και να ανήκουν αυτά».

Το δυνατό της σημείο;

«Θα ήθελα να πιστεύω πως το δυνατό σημείο της παράστασης είναι η αμεσότητά της και η ανάγκη που δημιουργείται στο θεατή να ακούσει την ιστορία αυτής της γυναίκας, αλλά αυτό μένει να αποδειχτεί πάνω στη σκηνή».

Βρήκατε εμπόδια;

«Κυρίως με δυσκόλεψε η διαδικασία της συγγραφής και να βάλω σε μια σειρά όλα αυτά που μου έρχονταν στο μυαλό ώστε να γίνουν θέατρο και όχι παράθεση σκέψεων πάνω στο χαρτί. Στο επίπεδο της προετοιμασίας της παράστασης, έπρεπε να ξεπεράσω την ανασφάλεια της απόλυτης μοναξιάς πάνω στη σκηνή, η οποία όμως αποδείχτηκε διεγερτική, γιατί πολλαπλασιάζει την επικοινωνία με το κοινό.

Όταν είσαι μόνη πάνω στη σκηνή, μπαίνεις όταν αρχίζει και βγαίνεις όταν τελειώνει το έργο. Έχω συνεχώς το άγχος μην πάθω σεντόνι, και τελικά μια φορά το έπαθα. Αφού προσπάθησα όσο μπορούσα να το περάσω για παύση, αναγκάστηκα να ζητήσω τη βοήθεια του ηλεκτρολόγου. Μια του λέξη ήταν ευτυχώς αρκετή γα να με επαναφέρει».

Με ποιο κριτήριο να έρθουν σήμερα οι θεατές;

«Νομίζω ότι το μοναδικό κριτήριο που πρέπει να έχει ο θεατής, είναι να δει καλό θέατρο, και εμείς φιλοδοξούμε να του το προσφέρουμε».