Παραδοσιακά το επίπεδο της νοημοσύνης του παιδιού και του ενήλικα εξαρτιόταν από την ακαδημαϊκή, τη σχολική του πρόοδο - πόσο καλός μαθητής ήταν στο σχολείο. Πρόσφατα, διαπιστώσαμε ότι η συναισθηματική νοημοσύνη είναι το κλειδί για την ευτυχία στη ζωή.

Ο Gardner, στο Πανεπιστήμιο Harvard, εξηγεί ότι «η κατανόηση του κάθε ένα ανθρώπου, παιδιού και ενήλικα, τα κίνητρά του και ο τρόπος συνεργασίας συναποτελούν τη συναισθηματική νοημοσύνη». Βέβαια, πρώτα από όλα, οφείλει ο καθένας να αντιληφθεί τον ίδιο του τον εαυτό, τις ικανότητές του, τα συναισθήματά του για να μπορέσει να επικοινωνήσει με τους άλλους. Παράδειγμα, ξέρουμε γιατρούς, τραπεζικούς, μορφωμένους και οικογενειάρχες, που όμως κάθονται συνέχεια μόνοι τους, χωρίς παρέα και φίλους!

Ειδικότερα, τα παιδιά ζώντας σε κοινωνία με αρκετούς ικανούς και εκπαιδευμένους συμμαθητές, οφείλουν να αναπτύξουν και άλλη ικανότητα, ώστε αργότερα να επιτύχουν επαγγελματικά - να εκφράζουν τις γνώσεις από τα βιβλία αφού «μετρήσουν» τους άλλους παράγοντες από τον κοινωνικό περίγυρο. Δηλαδή, ένας άριστος εννιάχρονος μαθητής με αυτογνωσία, όταν του αναθέσει η δασκάλα να ζωγραφίσει - κάτι στο οποίο δεν είναι καλός -, αντιπροτείνει να γράψει ένα κείμενο με θέμα «Το Σχολείο», για να προκαλέσει τη δασκάλα και να υποχρεωθεί να δεχτεί την αντιπρόταση του μαθητή.

Αυτός ο μαθητής, στα δύο του χρόνια πρέπει να είχε διδαχθεί τη διαχείριση των συναισθημάτων του. Στη συνέχεια, θα είχε κάνει εφαρμογή της γνώσης αυτής πρώτα στην οικογένειά του και μετά στον παιδικό σταθμό. Στο δημοτικό, το έξυπνο παιδί έχει πλέον την ικανότητα να βρίσκει τρόπους να διευθετεί ορθά τα περισσότερα προβλήματα με τους συμμαθητές του. Στο παράδειγμά μας, ο μαθητής στα εννιά του χρόνια έχει μάθει τεχνικές για να ελέγχει τα αρνητικά συναισθήματα, το θυμό, το άγχος, την κακοκεφιά, και να απαντά στα ερεθίσματα με κοινωνικά αποδεκτό τρόπο. Η ήρεμη μουσική, η θάλασσα, η άσκηση, το παιχνίδι, η θετική συζήτηση «συμμετέχουν» στην υιοθέτηση ευοίωνου τρόπου ζωής των νέων από την προεφηβία και απομακρύνουν τους αυτοκαταστροφικούς μηχανισμούς, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ.

Γενικά μιλώντας, η πρόσκαιρη αλλά και μετέπειτα επιτυχία και ευτυχία του παιδιού είναι το κίνητρο για θετική σκέψη. Χρειάζονται εκπαίδευση τα παιδιά για να αναγνωρίζουν τις αρνητικές σκέψεις και για να τις απορρίπτουν (αμφιβολία). Η περίοδος του καλοκαιριού και η σχετική ξεγνοιασιά ενδείκνυνται για θετικές σκέψεις, π.χ. αυτοπεποίθηση, σχεδιασμό διακοπών, εκπαίδευση για αισιοδοξία (επιτυχία στις εξετάσεις).

Τέλος, την ίδια περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών, οφείλουμε να ενισχύσουμε την κοινωνικοποίηση του παιδιού, την επιτυχημένη συναναστροφή, συνεργασία ή και αντιπαράθεση, ανταγωνισμό με άλλα παιδιά, γνωστά και άγνωστα, που όμως συνυπάρχουν στον ίδιο, περίπου, χώρο (ξενοδοχείο, χωριό, κατασκήνωση). Η κοινωνική επιδεξιότητα που θα αποκτήσει το παιδί, είναι και ουσιαστικότατο μέσο παρουσίασης της ευφυΐας και είναι ο θεμέλιος λίθος για την καθιέρωσή του ως ενήλικα, μέλους του κοινωνικού συνόλου.

Οι διάφοροι παράγοντες που συναποτελούν τη συναισθηματική νοημοσύνη, σε όσους μαθητές καλλιεργήθηκαν, κατάφεραν και να επιδείξουν την εξυπνάδα τους και να αγαπήσουν την εκπαίδευση. Ακριβώς αυτοί οι μαθητές είναι οι ευχαριστημένοι και οι επιτυχημένοι στη ζωή τους. Και καταλήγουμε στο συμπέρασμα και το μεγάλο ερωτηματικό: ποιος γονιός δε θα θελήσει να καλλιεργήσει τη συναισθηματική νοημοσύνη του παιδιού του;

 ΥΓ. Κάτω από το άρθρο όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της εφημερίδας, υπάρχει χώρος για mails, σχόλια κ.τ.λ.. Χαίρομαι για αυτά που στέλνετε, άλλα προσωπικά και άλλα στη δημοσιότητα. Σε όλες τις απορίες σας, προσπαθούμε να στέλνουμε απαντήσεις.