Το Μονομελές Εφετείο Αθηνών εξέδωσε απόφαση, με την οποία αναγνωρίστηκε ότι, σύμβαση εργασίας εργαζόμενης που είχε παραχωρηθεί από μία εταιρεία προκειμένου να εργαστεί σε άλλη στο πλαίσιο μεταξύ τους σύμβασης έργου ήταν στην πραγματικότητα σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου με την δεύτερη εταιρεία, δηλαδή αυτή που εμφανιζόταν ως εργοδότης στη σύμβαση έργου.

Η εργαζόμενη προσλήφθηκε από ανώνυμη εταιρεία (που δεν ενεργούσε ως Εταιρία Προσωρινής Απασχόλησης και στο εξής θα αναφέρεται ως άμεση εργοδότης) και αμέσως μετά την πρόσληψή της παραχωρήθηκε για να εργαστεί αποκλειστικά σε άλλη ανώνυμη εταιρεία (στο εξής έμμεση εργοδότης), δυνάμει «σύμβασης έργου» ανάμεσα στην πρώτη εταιρεία και τη δεύτερη, προσέφερε δε στον έμμεσο εργοδότη τις υπηρεσίες της μέχρι την απόλυσή της από αυτήν.

Όταν σταμάτησε να εργάζεται υπέβαλε αγωγή κατά της έμμεσου εργοδότη με την οποία ζητούσε να αναγνωριστεί ότι αυτή ήταν ο πραγματικός εργοδότης της, καθώς προσέφερε σε αυτήν αποκλειστικά τις υπηρεσίες της και κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες της, και ότι συνδεόταν μαζί της με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.

Επιπλέον, ζητούσε με τη αγωγή της τις διαφορές των αποδοχών που προέκυψαν λόγω του χαμηλότερου μισθού που ελάμβανε από την πρώτη εταιρεία και στο μισθό που θα έπρεπε να λαμβάνει από την έμμεση εργοδότη στην οποία είχε παραχωρηθεί, αν γινόταν δεκτό ότι, αυτή ήταν η πραγματική εργοδότης της. Ωστόσο, δεν δικαιώθηκε στην δίκη που άνοιξε ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείο.

Στη συνέχεια άσκησε έφεση, ενώ υπήρξαν πρόσθετες παρεμβάσεις υπέρ της στο Εφετείο, μεταξύ άλλων, από την ΟΑΣΕ και τη ΓΣΕΕ. Η άμεση εργοδότης άσκησε πρόσθετη παρέμβαση υπέρ της έμμεσης.

To Μονομελές Εφετείο Αθηνών δέχτηκε ότι, η αγωγή είναι νόμιμη. Αποδέχτηκε ότι η εργαζόμενη προσλήφθηκε από την άμεση εταιρεία με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου, που κατόπιν τριών διαδοχικών ανανεώσεων μετετράπη σε αορίστου χρόνου. 

Έκρινε ότι τη «δάνεισε» αποκλειστικά στην έμμεση εργοδότη «όπου εργάστηκε υπό τη διεύθυνση και επίβλεψη των αρμοδίων υπαλλήλων της, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες, μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό», μέχρι που απολύθηκε.

Τελικώς, το Εφετείο αποδεχόμενο την αγωγή αναγνώρισε ότι, η σύμβαση εργασίας της εργαζόμενης με την άμεση εργοδότη μετατράπηκε σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου με την έμμεση εργοδότη και υποχρέωσε την τελευταία να καταβάλει στην εργαζόμενη αποζημίωση νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής.

Συνοψίζοντας, στην προκειμένη περίπτωση, η άμεση εργοδότης λειτούργησε εν τοις πράγμασι -παρανόμως- ως Εταιρεία Προσωρινής Απασχόλησης (ν.4254/2014), καθόσον προσέλαβε την ενάγουσα και άλλους εργαζόμενους για να τους διαθέσει εν συνεχεία στην εναγόμενη-έμμεση εργοδότρια. Σαφώς δεν επρόκειτο για σύμβαση έργου μεταξύ των δύο εταιρειών, αλλά για «δανεισμό» εργαζομένων, οι οποίοι τοποθετήθηκαν στην εναγομένη για να απασχοληθούν προσωρινά σε αυτήν, υποκείμενοι στο διευθυντικό δικαίωμά της, με αντίστοιχα καθήκοντα και ίδιες συνθήκες εργασίας με το τακτικό προσωπικό της, από το οποίο δεν συνέτρεχε λόγος διαφοροποίησης και άρα έπρεπε κατά τις διατάξεις του προαναφερόμενου νόμου -περί της εργασίας μέσω επιχειρήσεων προσωρινής απασχόλησης- να εφαρμόζονται και σε αυτούς τους «δανεικούς» εργαζομένους οι εφαρμοζόμενοι στους συναδέλφους τους, μόνιμους υπαλλήλους, βασικοί όροι εργασίας μεταξύ των οποίων και αυτοί που αφορούν στο ύψος των αποδοχών.

Οι σκέψεις της ανωτέρω απόφασης μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμες και στις περιπτώσεις εργαζομένων που απασχολήθηκαν επί χρόνια από Ο.Τ.Α. ή Συνδέσμους Ο.Τ.Α., που συνήπταν προγραμματικές συμβάσεις παροχής υπηρεσιών ή έργου με Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις. Στο πλαίσιο αυτών των συμβάσεων, οι Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις παραχωρούσαν -στην ουσία δάνειζαν- προσωπικό στους Ο.Τ.Α. προκειμένου να καλύψουν ανάγκες τους σε διάφορες τομείς, καθότι δεν μπορούσαν να απασχολήσουν προσωπικό με άλλο τρόπο. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις ιδρύονταν επί τούτου, ώστε να καλύψουν τέτοιες ανάγκες. Οι εργαζόμενοι με αυτό τον τρόπο στους Ο.Τ.Α. υπόκειντο στο διευθυντικό δικαίωμά τους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις απασχολήθηκαν από τον Ο.Τ.Α. επί πολλά χρόνια. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για δανεισμό εργαζομένων από επιχείρηση που δεν ήταν κατά νόμο Εταιρεία Προσωρινής Απασχόλησης Προσωπικού υπό το μανδύα συμβάσεων υπηρεσιών ή έργου. Η ως άνω απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών παρέχει χρήσιμες σκέψεις ώστε να διεκδικήσουν και αυτοί οι εργαζόμενοι την αναγνώριση των εργασιακών σχέσεών τους ως συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου με τον Ο.Τ.Α.