Άφησε την Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου την τελευταία του πνοή, μετά από μακρά ασθένεια, ο γιατρός Νίκος Θεολόγου. Καταγόμενος από την Αγία Παρασκευή, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια πριν φύγει να σπουδάσει για την Αθήνα, ο Νίκος έζησε για αρκετές δεκαετίες στην Άνδρο, όπου ανέπτυξε πλούσια δράση στη τοπική Αυτοδιοίκηση του νησιού, ενώ διατέλεσε γιατρός στο Κέντρο Υγείας.

Στο χωριό, τον πρώτο καιρό της νιότης μας, δεν έτυχε να γνωρίσω από κοντά το Νίκο. Ή μάλλον, τον ήξερα από μακριά ως μια κλασσική φυσιογνωμία, που τα καλοκαίρια γύριζε πάνω σε μια βέσπα και μοίραζε το «Ριζοσπάστη». Τον ήξερα όμως καλά από τα ακούσματα των δεξιών στους καφενέδες και από τις «συμβουλές» που φρόντιζαν να μου δίνουν ως μικρότερο. «Τον βλέπεις;», μου έλεγαν, «αιώνιος φοιτητής, δεν θα πάρει ποτέ πτυχίο γιατί τον έχει το κόμμα -το ΚΚΕ εννοούσαν- να κάνει προπαγάνδα. Κοίτα μη μπλεχτείς κι εσύ και πάθεις τα ίδια. Κοίτα εσύ τις σπουδές σου, κι άσε τα κόμματα». Έτσι λοιπόν είχε εντυπωθεί στο παιδικό μου μυαλό ο Νίκος Θεολόγου. Ως παράδειγμα προς αποφυγήν!

Πέρασαν τα χρόνια, μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε και τον ξανασυνάντησα καταξιωμένο γιατρό πια, σε μια από τις καλοκαιρινές του επισκέψεις στη γενέτειρα του, την Αγία Παρασκευή. Τότε γνώρισα από κοντά έναν άνθρωπο γλυκό, που του άρεσε να μας διηγείται τις όμορφες ιστορίες των φοιτητικών του χρόνων τη δεκαετία του ’70, για τη δράση του στη Λεσβιακή Ένωση Σπουδαστών και τις θεατρικές παραστάσεις που έδινε η Ένωση τα καλοκαίρια στο νησί. Μας έλεγε και γελούσε με εκείνο το πλατύ του χαμόγελο, πως μετά από μια παράσταση στα Λουτρά, τα παιδιά είχαν πάρει με τις πέτρες τον Αποστόλη, που υποδυόταν τον κακό γαιοκτήμονα Αλή Ρέτζο και γελάγαμε με τις ώρες. Ή τότε που είχε αναλάβει από την ΚΝΕ, την ευθύνη για τα κορίτσια της οργάνωσης να μη λοξοδρομήσουν και ερωτευτούν κάποιο Ρηγά, ή ΠΑΣΟΚο. Κι όταν ο φίλος μας ο Παναγιώτης, που ήταν στη Νεολαία του ΠΑΣΟΚ τότε, είχε πάρει από κοντά μια Κνίτισσα και την είχε ερωτευτεί, τσουπ φάντης μπαστούνι εμφανίστηκε μπροστά τους ο Νίκος με τη βέσπα του: «Βρε, βρε κάποιοι νομίζουν πως ήλθαμε για άλλες δουλειές εδώ…» είπε και επανέφερε το κορίτσι στο «σωστό» δρόμο.

Τον ξανασυνάντησα στις αρχές του 2001 σε ένα συνέδριο στην Ικαρία. Στο συνέδριο είχε προηγηθεί η ομιλία του Υπουργού Υγείας, που είπε πως για να έλθει ελικόπτερο για αερομεταφορά ασθενούς στα νησιά, θα έπρεπε να έχει προηγηθεί κάποιο ναυάγιο. Άστραψε και βρόντηξε ο Νίκος: «Ωραία κ. Υπουργέ», είπε, «την επόμενη φορά για να έλθει στην Άνδρο το ελικόπτερο για να πάρει ασθενή που έχει ανάγκη αερομεταφοράς, θα τον πετάξουμε πρώτα στη θάλασσα για να δικαιολογηθεί η μετακίνηση».

Αυτός λοιπόν ήταν ο Νίκος Θεολόγου. Ένας άνθρωπος γλυκός, με πάθος και αγάπη για τον συνάνθρωπό, με μεγάλη προσφορά στον τόπο και ως γιατρός και ως άνθρωπος της Αυτοδιοίκησης. Τα τέσσερα παιδιά του, δεν τα γνωρίζω. Πιστεύω όμως, πως θα πρέπει να είναι υπερήφανα για το πατέρα τους και την ηθική κληρονομιά που τους αφήνει…

Δημήτρης Μάντζαρης