Καταγγέλλοντας την αντιπολίτευση, αλλά και τρικλοποδιές «συμπολεμιστών», και δηλώνοντας γενικά αηδιασμένος από τον τρόπο άσκησης της πολιτικής σε τοπικό επίπεδο, ο πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Καλλονής, Θανάσης Ελευθερίου, παραιτείται από τη θέση του. Παραίτηση που είχε ήδη προαναγγείλει, όπως έγραψε το «Ε», το βράδυ της προηγούμενης Πέμπτης, όταν και δεν του δόθηκε ο λόγος στο Δημοτικό Συμβούλιο να καταθέσει παρατήρηση για το θέμα της κυκλοφοριακής μελέτης της Καλλονής, ενώ είχε κλείσει η συζήτηση και ολοκληρωθεί και με τη δική του συμμετοχή η ψηφοφορία.

Όμως απ’ ό,τι προκύπτει και απ’ το κείμενο της παραίτησής του, το επεισόδιο αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στη συσσωρευμένη απογοήτευση που του προκαλούσε η θεσμική και οικονομική αδυναμία να λύσει τα προβλήματα των συμπολιτών του. Ή αλλιώς, άλλα σχέδια είχε αναλαμβάνοντας καθήκοντα ο νεαρός πρόεδρος και εντελώς διαφορετικά απ’ τις προθέσεις του ήταν εκείνα που μπορούσε να εκπληρώσει.

«Δεν αξίζει…»
«Μετά την τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου και τα όσα έγιναν, αποφάσισα ότι όχι μόνο δεν αξίζει, αλλά δε θέλω να έχω καμμία σχέση πλέον με ό,τι έχει να κάνει με τα κοινά αυτού του τόπου», σημειώνει στην έγγραφη παραίτησή του που απευθύνει στο δήμαρχο Δημήτρη Βουνάτσο και τον αντιδήμαρχο Καλλονής, Δημήτρη Ζαφειρίου.

Ο κ. Ελευθερίου αναφέρει στη συνέχεια πως η ψυχολογική πίεση που ασκείται κάθε μέρα σε όλους τους προέδρους που είναι οι άμεσοι δέκτες των παραπόνων και της οργής του κόσμου, είναι δυστυχώς αφόρητη.

«Από ό,τι βλέπω, κανένας μέσα στο σώμα του Δημοτικού Συμβουλίου πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δείχνει να έχει καταλάβει τι γίνεται. Πολύ μεγάλο μέρος ευθύνης σε αυτό έχει η αντιπολίτευση (πλην εξαιρέσεων) και φαίνεται από τον τρόπο που ασκείται - και αυτό έχει τραγικές συνέπειες για τη λειτουργία του Δήμου -, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η δημοτική αρχή δεν έχει και αυτή τις ευθύνες της», τονίζει ο κ. Ελευθερίου, δηλώνοντας πως στη ζωή του έμαθε να αγωνίζεται και πάντα του άρεσαν τα δύσκολα, για αυτό άλλωστε όπως λέει αυτοπροτάθηκε για πρόεδρος στον τόπο του, γνωρίζοντας ότι καλείται σε έναν άνισο πόλεμο με τα προβλήματά του.

Δεν ήταν όμως τα προβλήματα που τον θέτουν εκτός μάχης, αλλά - όπως ο ίδιος περιγράφει - ο ρόλος του μετατράπηκε «σε αποστολή αυτοκτονίας, με τρικλοποδιές συμπολεμιστών (αυτό έχει να κάνει με μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης) και την ασυνεννοησία σε πολλές περιπτώσεις της παράταξής μου».

Καταλήγοντας, επισημαίνει: «Έχοντας εγώ την ευθύνη αλλά άλλος τις αρμοδιότητες, δε δέχομαι να συμμετάσχω και αποχωρώ πραγματικά αηδιασμένος με τον τρόπο τον οποίο ασκείται η πολιτική σ’ αυτό τον τόπο, σε αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές που περνάμε όλοι. Για αυτό παρακαλώ να κάνετε δεκτή την παραίτησή μου.»