Tο τελευταίο χρονικό διάστημα η Τουρκία πέρα από τις καθημερινές λεκτικές απειλές τόσο από τον πρόεδρο Ερντογάν όσο και από άλλους αξιωματούχους της κυβέρνησης του, αλλά και της αντιπολίτευσης, τις παραβιάσεις στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο της Ελλάδας, τον υβριδικό πόλεμο με την αποστολή μεταναστών στα νησιά και στον Έβρο, κλιμακώνει την ένταση βομβαρδίζοντας κυριολεκτικά τον ΟΗΕ και άλλους διεθνείς φορείς με επιστολές αμφισβητώντας την κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου, ζητώντας την αποστρατικοποίηση τους ενώ επικαλείται το δικαίωμα στην αυτοάμυνα. 

Πάγια τακτική της Τουρκίας είναι μέσω αυτών των μεθόδων σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης να προσπαθεί να δει αν την «παίρνει» να υλοποιήσει τις απειλές της και αν αυτές οι ενέργειες της θα έχουν μια κάποια επιφανειακή νομιμοποίηση. 

Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας και μέχρι την αποχώρησή του από το κυβερνών κόμμα, στενού του συνεργάτη Αχμέτ Νταβούτογλου «Το Στρατηγικό Βάθος» διαπιστώνει ότι αυτή η τακτική είναι παλιά και δοκιμασμένη από το 1974 όπου μέσω αυτής «νομιμοποιήθηκε» για να εισβάλλει στην Κύπρο. Συγκεκριμένα αναφέρει ο Α. Νταβούτογλου: «Η Τουρκία για θέματα ελληνοτουρκικού ενδιαφέροντος, αλλά και ευρύτερης εξωτερικής πολιτικής, πρέπει να επιζητεί τη δυνατότητα επέμβασης εντός ενός «νομικού» πλαισίου....». 

Απόδειξη της τακτικής αυτής -η οποία έφερε τα τραγικά αποτελέσματα για την Κύπρο- είναι ότι αρχικά έπεισαν τη διεθνή κοινή γνώμη ότι υπάρχει ανάγκη διαφύλαξης της ακεραιότητας των Τουρκοκυπρίων και αφετέρου ότι η λύση της διχοτόμησης θα είναι επ' ωφελεία και των δύο λαών και θα έλυνε για πάντα το πρόβλημα της Κύπρου. Πριν την εισβολή η τότε ελληνική κυβέρνηση διακήρυττε ότι σε περίπτωση που επιτεθεί η Τουρκία στην Κύπρο θα είχε να αντιμετωπίσει την Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά όμως όταν το 1974 έγινε η εισβολή η Ελλάδα δεν την απέτρεψε και η Κύπρος ακρωτηριάστηκε. 

Θα μου πείτε γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί πολύ απλά η Τουρκία έχει δείξει διαχρονικά πως ό,τι κάνει το έχει μελετήσει πρώτα πολύ καλά, το έχει «νομιμοποιήσει» και μετά το υλοποιεί. 

Ίσως λοιπόν ήρθε η ώρα και η δική μας πλευρά να αφήσει τους γενικόλογους λεονταρισμούς, τις διακηρύξεις της πρόθεσης αποτροπής σε περίπτωση μιας επιθετικής κίνησης της Τουρκίας και με πράξεις να δείξει ότι δεν μπλοφάρει. Καλή είναι η αμυντική και αποτρεπτική στρατηγική αλλά το παρελθόν έχει δείξει ότι με την Τουρκία απέναντι σου μόνο με την αποφασιστικότητα και τον αιφνιδιασμό μπορείς να αποτρέψεις τα χειρότερα. Αν η ελληνική πλευρά σε περίπτωση γενικευμένου πολέμου αφήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και το πλεονέκτημα του πρώτου χτυπήματος στο εχθρό τότε πολύ φοβάμαι ότι θα ζήσουμε ξανά τις τραγικές στιγμές του παρελθόντος και θα υπογράψουμε μόνοι μας την καταδίκη μας. Δυστυχώς για μας ο εχθρός είναι «παλιός γνωστός». Έχουμε πικρή εμπειρία και από τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 (όπου από λάθος επιλογές των τότε κυβερνήσεων αλλά και των συμμάχων) χάθηκε για πάντα η Μικρά Ασία αλλά και από το 1974 (όπου και πάλι από λάθος επιλογή της κυβέρνησης και των συμμάχων της) χάθηκε η μισή Κύπρος. «Οι καιροί ου μενετοί», κύριοι της κυβέρνησης και σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Όλοι μαζί ενωμένοι σαν μια γροθιά για να αντιμετωπίσουμε άλλη μια απειλή συρρίκνωσης της Ελλάδας...