«Όσο πολύπλευρα και αν είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη γειτονιά μας, στη χώρα μας, σε ευρωπαϊκό ή σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο σύνθετες και αν είναι οι απαντήσεις που απαιτούνται, πρέπει να θυμάται η κυβέρνηση ότι, ειδικά στην κρίση που περνάμε, κοινωνική συνοχή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη.»
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια. Σε αυτές τις τέσσερις γραμμές επιχειρεί να υποδείξει στην κυβέρνηση της χώρας ότι για να κατορθώσει να εξασφαλίσει ισότητα για όλους τους πολίτες της χώρας και να αποφύγει αντιδράσεις και εξεγέρσεις από κοινωνικά στρώματα τα οποία πλήττονται, θα πρέπει πρώτα να προχωρήσει στην τιμωρία όσων επί χρόνια πλούτιζαν φοροδιαφεύγοντας. Η δήλωση αυτή χαρακτηρίστηκε «αιχμηρή» από τα μέσα ενημέρωσης. Αλήθεια ή ψέματα, αιχμηρή ή όχι, πρόκειται για μία δήλωση που προκαλεί θλίψη. Τι άλλο θα μπορούσε να αισθανθεί κανείς βλέποντας τον πρώτο πολίτη της χώρας να ζητάει από την κυβέρνηση να πράξει το αυτονόητο, να τιμωρήσει δηλαδή κόσμο που κλέβει συστηματικά το κράτος και τους συμπολίτες του;
Το συγκεκριμένο μήνυμα δείχνει σε μεγάλο βαθμό το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει η χώρα. Μία χώρα της οποίας οι πολίτες συνεχίζουν να προσπαθούν να βολευτούν όπως-όπως και στη συνέχεια να χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο αρνούμενοι να κοιτάξουν το πρόβλημα κατάματα και πιστεύοντας ότι αυτό θα λυθεί ως διά μαγείας. Μιας χώρας της οποίας οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του κοινοβουλίου δεν έχουν αποφασίσει τι είναι σημαντικότερο: να ασκούν πολιτική προς όφελος της χώρας τους ή να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της συντεχνίας από την οποία προέρχονται, δηλώνοντας ότι θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο απελευθέρωσης των επαγγελμάτων. Μία χώρα της οποίας οι επιχειρηματίες και βιομήχανοι δυσανασχετούν για το υψηλό κόστος εργασίας, αλλά ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν ποια ήταν η τελευταία επένδυση που έκανε κάποιος από αυτούς στη χώρα. Μια χώρα της οποίας η κυβέρνηση δεν μπορούν καλά-καλά τα μέλη της να συνεννοηθούν μεταξύ τους για το τι δηλώσεις θα γίνουν, τι θα ισχυριστούν για τις απολύσεις, αλλά και τι επικοινωνιακή πολιτική θα ακολουθήσουν. Κι ενώ πρέπει να λάβουν άμεσα μέτρα γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, οπισθοχωρεί με την παραμικρή αντίδραση της μιας συντεχνίας που μπαίνει σε διαδικασία «διαπραγματεύσεων». Μια χώρα στην οποία ανθεί μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων που αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο οι συνδικαλιστές. Δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά χωρίζονται σε κατηγορίες. Σε ανθρώπους που δεν μπήκαν στον κόπο να αντιδράσουν όταν πέρσι τέτοια εποχή ανακοινώθηκαν πρωτοφανείς μειώσεις αποδοχών στο δημόσιο τομέα. Σε ανθρώπους που εκβιαστικά κόβουν τη χώρα στα δύο με τα φορτηγά τους. Σε ανθρώπους που ασκούν πίεση εκμεταλλευόμενοι τους απλούς πολίτες με συνεχείς απεργίες στα μέσα μεταφοράς. Σε ανθρώπους που απλά αρνούνται να μειώσουν τις δικές τους υπέρογκες αμοιβές - αν είναι, ας πούμε, κλειδούχοι του ΟΣΕ - τη στιγμή που δέχονται μειώσεις εργαζόμενοι με πολύ μικρότερα εισοδήματα από τα δικά τους.
Καλή χρονιά, το λοιπόν, και καλή δύναμη! Όπως είπε ο κ. Όλι Ρεν, «κουράγιο, Έλληνες». Κι ας προσέχατε…