Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Θεόδωρος Σ. Μεσσηνέζης
Ποιήματα
Αθήνα 2011, σελ. 85
Εβδομήντα οκτώ ποιήματά του γραμμένα σε μια ολόκληρη ζωή, απ’ το 1942 έως το 2011, συγκέντρωσε σε μια έκδοση ο συμπατριώτης μας Θεόδωρος Σ. Μεσσηνέζης. Ο τίτλος της συλλογής, «Ελεύθεροι Στοχασμοί», και όπως εξηγεί ο ίδιος στον πρόλογο: «Γράφω πάντα στο ίδιο το παλιό μου στιλ το λυρικό, με μέτρο, ομοιοκαταληξίες κ.τ.λ.. Γράφοντας ένα ποίημα είναι σα να εξυμνείς το έργο του Θεού. Αυτό που βλέπω και θαυμάζω ή αυτό που σκέφτομαι θέλω να το μετατρέψω σε έμμετρο λόγο και να το παρουσιάσω σε κάποιον που διαβάζοντάς το θα καταλάβει αμέσως τι του λέγω. Όχι τι θα ήθελα να του πω! Το ποίημα δε χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου να είναι ένας γρίφος, ένα αίνιγμα. Η απλότητα στην έκφραση είναι ομορφιά και η ομορφιά είναι αυτή που χαρίζει ευφροσύνη στην ψυχή.»
Το ποιήματα είναι γραμμένα στη Μυτιλήνη, την Αθήνα και τη Μήθυμνα, τα περισσότερα τη διετία 2009 - 2010 και λίγα τη δεκαετία τού ’40, όταν ο Θεόδωρος Μεσσηνέζης άρχισε να εκφράζεται ποιητικά. Να μερικοί τίτλοι, ενδεικτικοί και της θεματολογίας του: Αχ αυτά τα νιάτα, Το απέραντο γαλάζιο, Αιγαίο θάλασσά μου, Αγάπη, Φιλί, Σε θυμάμαι, Καλοκαιρινό όνειρο, Η Παναγιά η Γοργόνα, Το λιμανάκι κ.ά..
Να δυο μικρά δείγματα γραφής. Το πρώτο έχει τίτλο «Πονώ» και έχει γραφεί το 1949: «Οι πεταλούδες ξέγνοιαστες γυρίζουν / στ’ άνθη της Άνοιξης, και τα πουλιά / χαρούμενα στα δέντρα φτερουγίζουν / κι ακούγετ’ η γλυκιά του η λαλιά // Τα λουλούδια σκορπούν τα μυρωμένα / σ’ όλη τη πλάση θεία ευωδιά. / Στο χορτάρι παίζουν ευτυχισμένα, / μαζί μ’ αρνάκια τα μικρά παιδιά. // Της Άνοιξης το χάδι σκορπισμένο / βρίσκεται σ’ όλα, κάμπους και βουνά / στα χείλη μου είν’ μόνο μαραμένο / το γέλιο, κι η καρδούλα μου πονά. / Πονώ, γιατί σαν ρώτησα μωρό μου / μια μαργαρίτα, λούλουδο αγνό, / μου είπε πως δεν μ’ αγαπάς χρυσό μου! / Έτσι, εν’ όλα χαίρονται, εγώ πονώ.»
Το δεύτερο ποίημα έχει τίτλο «Ελπίδα» και έχει γραφεί το 2009: «Είναι γλυκιά, πολύ γλυκιά, μεθυστική, / Όλοι μαζί, παιδιά, νέοι, όπως και γέροι / Μέσ’ τη καρδιά μας τη κρατάμε σφαλιστή, / Κάτι καλό προσμένοντας για να μας φέρει. // Είναι αυτή που στη ζωή δίνει φτερά, / Που συνεχώς κάθε στιγμή μας εμψυχώνει, / Ονείρατα συχνά μας πλάθει μαγικά / και της ζωής τις ομορφιές μας φανερώνει. // Θα ‘ναι κατάρα αν μια μέρα δυστυχώς / Έτσι απρόσμενα απ’ την καρδιά μας φύγει. / Λες και του ήλιου χάνουμε το άγιο φως / Και της αμφιβολίας το σκοτάδι μας τυλίγει. // Ας είναι πάντα της καρδιάς μας συντροφιά! / Θα ‘ναι για μας μια ζωοδότρα ηλιαχτίδα, / Κουράγιο για να δίνει στη φτωχή καρδιά… / Είν’ ένα δώρο του Θεού μας Η ΕΛΠΙΔΑ!».
Ποιήματα
Αθήνα 2011, σελ. 85
Εβδομήντα οκτώ ποιήματά του γραμμένα σε μια ολόκληρη ζωή, απ’ το 1942 έως το 2011, συγκέντρωσε σε μια έκδοση ο συμπατριώτης μας Θεόδωρος Σ. Μεσσηνέζης. Ο τίτλος της συλλογής, «Ελεύθεροι Στοχασμοί», και όπως εξηγεί ο ίδιος στον πρόλογο: «Γράφω πάντα στο ίδιο το παλιό μου στιλ το λυρικό, με μέτρο, ομοιοκαταληξίες κ.τ.λ.. Γράφοντας ένα ποίημα είναι σα να εξυμνείς το έργο του Θεού. Αυτό που βλέπω και θαυμάζω ή αυτό που σκέφτομαι θέλω να το μετατρέψω σε έμμετρο λόγο και να το παρουσιάσω σε κάποιον που διαβάζοντάς το θα καταλάβει αμέσως τι του λέγω. Όχι τι θα ήθελα να του πω! Το ποίημα δε χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου να είναι ένας γρίφος, ένα αίνιγμα. Η απλότητα στην έκφραση είναι ομορφιά και η ομορφιά είναι αυτή που χαρίζει ευφροσύνη στην ψυχή.»
Το ποιήματα είναι γραμμένα στη Μυτιλήνη, την Αθήνα και τη Μήθυμνα, τα περισσότερα τη διετία 2009 - 2010 και λίγα τη δεκαετία τού ’40, όταν ο Θεόδωρος Μεσσηνέζης άρχισε να εκφράζεται ποιητικά. Να μερικοί τίτλοι, ενδεικτικοί και της θεματολογίας του: Αχ αυτά τα νιάτα, Το απέραντο γαλάζιο, Αιγαίο θάλασσά μου, Αγάπη, Φιλί, Σε θυμάμαι, Καλοκαιρινό όνειρο, Η Παναγιά η Γοργόνα, Το λιμανάκι κ.ά..
Να δυο μικρά δείγματα γραφής. Το πρώτο έχει τίτλο «Πονώ» και έχει γραφεί το 1949: «Οι πεταλούδες ξέγνοιαστες γυρίζουν / στ’ άνθη της Άνοιξης, και τα πουλιά / χαρούμενα στα δέντρα φτερουγίζουν / κι ακούγετ’ η γλυκιά του η λαλιά // Τα λουλούδια σκορπούν τα μυρωμένα / σ’ όλη τη πλάση θεία ευωδιά. / Στο χορτάρι παίζουν ευτυχισμένα, / μαζί μ’ αρνάκια τα μικρά παιδιά. // Της Άνοιξης το χάδι σκορπισμένο / βρίσκεται σ’ όλα, κάμπους και βουνά / στα χείλη μου είν’ μόνο μαραμένο / το γέλιο, κι η καρδούλα μου πονά. / Πονώ, γιατί σαν ρώτησα μωρό μου / μια μαργαρίτα, λούλουδο αγνό, / μου είπε πως δεν μ’ αγαπάς χρυσό μου! / Έτσι, εν’ όλα χαίρονται, εγώ πονώ.»
Το δεύτερο ποίημα έχει τίτλο «Ελπίδα» και έχει γραφεί το 2009: «Είναι γλυκιά, πολύ γλυκιά, μεθυστική, / Όλοι μαζί, παιδιά, νέοι, όπως και γέροι / Μέσ’ τη καρδιά μας τη κρατάμε σφαλιστή, / Κάτι καλό προσμένοντας για να μας φέρει. // Είναι αυτή που στη ζωή δίνει φτερά, / Που συνεχώς κάθε στιγμή μας εμψυχώνει, / Ονείρατα συχνά μας πλάθει μαγικά / και της ζωής τις ομορφιές μας φανερώνει. // Θα ‘ναι κατάρα αν μια μέρα δυστυχώς / Έτσι απρόσμενα απ’ την καρδιά μας φύγει. / Λες και του ήλιου χάνουμε το άγιο φως / Και της αμφιβολίας το σκοτάδι μας τυλίγει. // Ας είναι πάντα της καρδιάς μας συντροφιά! / Θα ‘ναι για μας μια ζωοδότρα ηλιαχτίδα, / Κουράγιο για να δίνει στη φτωχή καρδιά… / Είν’ ένα δώρο του Θεού μας Η ΕΛΠΙΔΑ!».