Μπορεί οι μεγάλες πόλεις να έχουν κάτι που σε καταβροχθίζει, έχουν όμως και κάτι άλλα μικρά, πολύ απλά - και πολλές φορές απαρατήρητα - που τους δίνουν μια άλλη χάρη. Κι αν έχεις τον τρόπο και τη ματιά να τα δεις… σου αλλάζουν τη διάθεση. Περπατάς στους δρόμους, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, κι αν χάνεις μερικά φιλικά χαμόγελα, βρίσκεις άλλα… Κι είναι σαν κάτι σελίδες από τετράδιο που γυρίζουν, επικαλύπτοντας η μία την άλλη, αφήνοντας μια άδεια λευκή, την από πάνω… να τη γράψεις εσύ.
Πριν λίγες μέρες, καθώς διέσχιζα το Σύνταγμα, με τον ήλιο να λάμπει, τόσο γλυκός που, ως συνήθως, έτσι είναι σε τούτη την πόλη, με τη Βουλή απέναντι επιβλητική και τους συνήθεις Γιαπωνέζους τουρίστες στον Άγνωστο Στρατιώτη να φωτογραφίζουν τους ευζώνους, ένα σμήνος από περιστέρια σηκώθηκε και προσγειώθηκε λίγα μέτρα πιο πέρα στα πόδια ενός ζητιάνου. Εκείνος, που καθόταν στα σκαλιά, ψιλοτρώγοντας, από μια χάρτινη σακούλα, «πανευτυχής» (έτσι τουλάχιστον έδειχνε) έπαιρνε λίγα ψίχουλα απ’ τα δικά του και μ’ ένα χαμόγελο σαν του ήλιου τα σκόρπιζε στα πουλιά. Το πρώτο ωραίο! Στη λευκή σελίδα…
Καθώς πήρα να κατεβαίνω την Πανεπιστημίου, τον πιο όμορφο δρόμο της πρωτεύουσας, φτάνοντας στον πεζόδρομο της Κοραή, μια υπέροχη μουσική που γέμιζε τον αέρα φτάνει σαν κύμα στ’ αυτιά μου… και μ’ αγκαλιάζει. Εκεί στην άκρη, μια «μπάντα του δρόμου» έπαιζε νοσταλγικές λατινοαμερικάνικες μελωδίες. Έχουν τον τρόπο, με το ταλέντο τους αυτοί οι μουσικοί, να αναδεικνύουν το ξεχωριστό και να το εξακοντίζουν στο τέλειο. Έτσι είναι η καλλιτεχνική ψυχή, πάντα βρίσκει τρόπους να ξεχωρίσει.
Στρίβοντας όμως στη Σταδίου μια βουή σκέπασε τις γλυκές μελωδίες. Μια πορεία εκατοντάδων ανθρώπων ανέβαινε - ευτυχώς εν… ειρήνη - με σημαίες, πανό και συνθήματα. Κάθε λογής άνθρωποι διαδήλωναν, με το γνωστό παλμό, που τους ενώνει η κοινή απόφαση να διεκδικήσουν και να αγωνιστούν με μια φωνή για το ίδιο δίκαιο, τον ίδιο σκοπό, το ίδιο δικαίωμα στο όνειρο. Τα ΜΑΤ δίπλα τους έτσι για να κρατάνε την τάξη. Από το πλήθος του κόσμου, που ανυπόμονο περιμένει στη στάση των λεωφορείων, μιας κι έχει διακοπεί η κυκλοφορία, κανένας δε δείχνει ενδιαφέρον, δε γυρίζει καν το κεφάλι. Απάθεια μέχρι αναισθησίας. Έχουν γίνει συνήθεια πλέον κάτι τέτοια. Ενώ στα περίπτερα οι κρεμασμένες εφημερίδες με τα πολύχρωμα πρωτοσέλιδα ανεμίζουν στο αεράκι και «μιλούν» για συναινέσεις, εκλογές και ντέρμπυ…
Από στενούς παράδρομους, που δε θυμάμαι καν τα ονόματά τους, «έκοψα» δρόμο και «χώθηκα» στην κάτω μεριά της οδού Αθηνάς. Αυτή είναι η άλλη, η «μη προνομιούχος» πλευρά της Αθήνας, αυτή της κοινωνίας του «περιθωρίου». Το άκρον αντίθετο της επάνω μεριάς. Άσχημες και γκρίζες πολυκατοικίες, με ξεθωριασμένες τέντες και πλαστικές καρέκλες στα μπαλκόνια και κεραίες, πολλές κεραίες στις ταράτσες να ακουμπάνε, θαρρείς, σ’ έναν παράξενο, γκρίζο κι αυτό, ουρανό. Όλα εκεί γύρω έχουν το χρώμα του γκρίζου. Ακόμα και οι μπουγάδες στα μπαλκόνια. Ρούχα ξεχασμένα που ανεμίζουν στο καυσαέριο σα να ζητούν να πετάξουν στην ελευθερία, γίνονται, στα μάτια μου, γκρίζα κι αυτά. Κάτι απροσδιόριστο, σα λύπη που βαραίνει, συνθέτουν το ψηφιδωτό της περιοχής… Όλα δεν μπορεί να είναι όμορφα…
Να όμως που σ’ ένα ξέφωτο, ένα ερειπωμένο σπίτι, δίχως σκεπή, ούτε πόρτα, στέκει μόνο και ξεχασμένο, με κλειστά τα παντζούρια, σπασμένες γρίλιες, με ξεφτισμένους τοίχους γεμάτους σκισμένες διαφημιστικές αφίσες και… λίγα μπάζα ένα γύρω. Κι ανάμεσα στα μπάζα, χορτάρι καταπράσινο και μια μόνη παπαρούνα δηλώνει παρούσα στην επερχόμενη Άνοιξη θέλοντας ν’ αφήσει δίχως παράπονο τούτο το ξεχασμένο μικρό ξέφωτο. Να δώσει λίγο χρώμα στο άχρωμο του τσιμέντου που έχει κατακλύσει τα πάντα. Ασήμαντο θα μου πείτε, κι όμως τόσο σημαντικό γιατί είναι από τα πολύ μικρά κι ελάχιστα που υπάρχουν για να μας δείχνουν, εν τέλει, πως έχει κάτι τέτοια - πολλές φορές απαρατήρητα - που την κάνουν να γίνεται λίγο πιο όμορφη, πιο ανθρώπινη τούτη η πόλη.