Ο κ. Γιώργος Τυρίκος Εργάς (Γ.Τ.Ε.) - («Εμπρός», 7/3/09) - αντιπαραθέτει τους άθεους επιστήμονες Richard Dawkins και Paul Davies. Δεν έχω διαβάσει το δεύτερο, αλλά έχω διαβάσει τον Dawkins στο αγγλικό πρωτότυπο και στην εξαιρετική ελληνική μετάφραση που έχει γίνει, με πραγματική αγαλλίαση! Επιτέλους, ιδού ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει την τρομερά επικίνδυνη ανάκαμψη του σκοταδισμού στις αρχές του 21ου αιώνα, λέγοντας «τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη»!
Ο Γ.Τ.Ε., όμως, διαφωνεί με τη δική μου άποψη ριζικά (περιέργως χωρίς να παίρνει θέση υπέρ ή κατά του αθεϊσμού). Μεταξύ άλλων μάς λέει ότι «(ο Dawkins) σε μερικά σημεία θυμίζει επιστημονικό φονταμενταλιστή». Παραδέχεται ότι ο όρος «επιστημονικός φονταμενταλισμός» δεν είναι δόκιμος, αλλά δε μάς λέει ότι πρόκειται για οξύμωρο κενό περιεχομένου. Ο Γ.Τ.Ε. πρέπει να γνωρίζει από τις πανεπιστημιακές του σπουδές ότι οι έννοιες «επιστήμη» και «φονταμενταλισμός - δόγμα - αλήθεια της αποκάλυψης…» αλληλοαναιρούνται. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι όλα εκείνα τα περί «επιστήμης που θέλει να γίνει θρησκεία», «Αντί-Βίβλου» κ.λπ. του Γ.Τ.Ε. καταρρέουν.
Ούτε μια φορά ο Γ.Τ.Ε. δεν αναφέρεται συγκεκριμένα σε μια λανθασμένη παραπομπή του Dawkins σ’ αυτό το εβραίικο παραμύθι (και μαλακό πορνό) που λέγεται Παλαιά Διαθήκη. Παίρνοντας ένα από τα πιο… βλάσφημα (θα έλεγε ο φονταμενταλιστής μονοθεϊστής) παραδείγματα από το βιβλίο του Dawkins, ας μας πει ο Γ.Τ.Ε. πού πέφτει έξω ο συγγραφέας τού «Η Περί Θεού Αυταπάτη»:
«[…] Ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι, προφανώς, ο πιο αντιπαθητικός χαρακτήρας όλης της πεζογραφίας: φθονερός, και μάλιστα περήφανος για αυτό. Ένα μικροπρεπές άδικο και μνησίκακο πλάσμα, με την εμμονή να ελέγχει τα πάντα. Ένας εκδικητικός, αιμοδιψής εκκαθαριστής εθνοτήτων. Ένας μισογύνης, ομοφοβικός, ρατσιστής, βρεφοκτόνος, γενοκτόνος, τεκνοκτόνος, ανήθικος, μεγαλομανής, σαδομαζοχιστής, ιδιότροπος και μοχθηρός τύραννος.»
Και ολίγα περί μίσους: Συμμερίζομαι απόλυτα το μίσος του Dawkins για τις θρησκείες, ιδιαίτερα τις μονοθεϊστικές. Το δικό μου μίσος πηγάζει από το φόβο που μου προκαλεί η επανάκαμψη του σκοταδισμού στις μέρες μας. Ήταν οι Αμερικανοί φονταμενταλιστές που εξέλεξαν τον ηλίθιο Μπους και τη συμμορία του για δεύτερη τετραετία στις ΗΠΑ. Ήταν η Χριστοδουλική φάση στην Ελλάδα που αποβλάκωσε τη νεολαία (life style και άγιος ο θεός) κ.λπ..
Για να περιοριστώ σε ένα θέμα που για μένα, παρ’ όλα μου τα γεράματα, παραμένει κυρίαρχο: το μονοθεϊστικό ιερατείο ήταν αυτό που στέρησε την ερωτική απόλαυση από εκατομμύρια ανθρώπους. Υποβίβασε τη γυναίκα από ερωτικό σύντροφο σ’ ένα κομμάτι κρέας για πούλημα και ιδιοκτησία, από την πόρνη που κάνει πεζοδρόμιο μέχρι τη μυξοπαρθένα που παντρεύεται τον πλούσιο.
Τελειώνω με λίγους στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη ως απάντηση στα βελάσματα όλων των «αμνών», όλων των «ποιμνίων», που δε ζητούν ποτέ από τα άπληστα για εξουσία και υλικά αγαθά ιερατεία τους εμπειρικές αποδείξεις, για όλα αυτά τα παραμύθια με τα οποία τους ξεπλένουν τον εγκέφαλο:

«Στο παιδί μου /
Στο παιδί μου δεν άρεσαν τα παραμύθια /
Και του μιλούσανε για Δράκους και για πιστό σκυλί /
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο /
Μα στο παιδί δεν άρεσαν τα παραμύθια. /
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ /
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι /
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω /
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας /
Α, φτάνει πια. Πρέπει να πούμε την αλήθεια στα παιδιά»