«Καλούμαστε να χειριστούμε τον χρόνο κατά βούληση. Είμαστε καταδικασμένοι-ελεύθεροι να επιλέξουμε πώς θα διανύσουμε τις μέρες της ζωής μας», έγραφε η Βιργινία Κρητικού-Ζούρου την περασμένη εβδομάδα στο άρθρο της «Το ασύμβατο του χρόνου» («Εμπρός» 19/1/2011). Διαβάζοντάς το, στο νου μου κόλλησαν οι φράσεις: «να χειριστούμε το χρόνο κατά βούληση» και «να επιλέξουμε πως…»· θέλησα λοιπόν τη λέξη «χρόνος» να την αλλάξω με τη λέξη «ζωή». Κι αυτό γιατί θυμήθηκα ένα φίλο απ’ τα παλιά, από εκείνα τα όμορφα χρόνια, τον Χούλιο, που η αισιοδοξία του δεν είχε όρια! Ο Χούλιο, ο Αλφρέδο - ένας εντελώς αντίθετος χαρακτήρας - κι εγώ, ήμασταν μια «τριάδα» που το αποκούμπι μας ήτανε η φιλία.
Παρ’ ότι ο Αλφρέδο είχε μια τεράστια καρδιά, ύστερα απ’ το «χαστούκι» που έφαγε, ζαλίστηκε και άλλαξε ριζικά. Ήταν να συμβεί. Δεν πήρε προφυλάξεις. Δεν έψαξε να βρει τι χάθηκε μέσα του, παρά κοίταζε τι άφησε πίσω του. Κάπως τα φέρνει η ζωή, κάπως τα φτιάχνουμε κι εμείς, μια μέρα, στα καλά καθούμενα, έδωσε ένα πήδημα κι έπεσε μέσα στη θλίψη. Κι επειδή τρόμαξε μήπως και καταδικαστεί σε ισόβια λύπη, κράτησε για απόθεμα και για προσωπική του χρήση ένα κρυφό χαμόγελο, και… κάτι λίγα γραμμάρια αισιοδοξίας. Ήθελε μ’ αυτά, όπως έλεγε, να ξεγελά, πότε τον εαυτό του και πότε τους άλλους. Τι να σου κάνουν λίγα γραμμάρια αισιοδοξίας κι ένα κρυφό χαμόγελο…
Αντίθετα με τον Αλφρέδο, ο Χούλιο ήταν ένας τύπος πρόσχαρος, χαρούμενος, χωρατατζής, και άκρως αισιόδοξος. Θυμάμαι, όταν τον ρωτούσες: «Πως είσαι;», απαντούσε: «Καλύτερα δεν γίνεται»! Η ίδια απάντηση πάντα, δίχως να ξέρεις αν το ‘λεγε στα σοβαρά ή έκανε πλάκα. Και μόνο γι’ αυτή την έμφυτη αισιοδοξία και την καλή διάθεση, ποτέ δεν του έλειπαν οι φίλοι. Όταν ήμασταν και οι τρεις μαζί, ο Χούλιο, με θεωρίες, λίγο - πολύ γνωστές, έδινε μαθήματα αισιοδοξίας στον Αλφρέδο προσπαθώντας να του φτιάξει το κέφι και να τον κάνει να βλέπει τη θετική πλευρά και τη χαρά της ζωής.
«Πολύ ωραία τα λες, μωρέ αδερφέ, όμως αυτά είναι λίγο δύσκολο να εφαρμοστούν… Πώς είναι δυνατόν να είσαι συνεχώς έτσι, τόσο αισιόδοξος;», του λέγαμε κι οι δύο αμφισβητώντας τα επιχειρήματά του. Τότε εκείνος, έπαιρνε φόρα, βολευόταν στην πολυθρόνα και άρχιζε το μάθημα: «Όλα στη ζωή, παιδιά, είναι θέμα επιλογής. Εσύ - και μόνο εσύ - είσαι αυτός που μπορεί να διαλέξει πώς θα ζήσει τη ζωή του. Να σας πω κάτι: κάθε πρωί που ξυπνάω, κάνω μια ερώτηση στον εαυτό μου: Χούλιο, σήμερα έχεις δύο επιλογές. Διάλεξε, θέλεις να είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση; Φυσικά, διαλέγω την καλή. Κι όταν μου τυχαίνει κάτι κακό, διαλέγω μεταξύ τού να είμαι θύμα ή του να μου γίνει μάθημα. Και… βέβαια, επιλέγω το δεύτερο. Κι ακόμα, για δυο πράγματα στη ζωή μου δεν στενοχωριέμαι. Γι’ αυτά που διορθώνονται και γι’ αυτά που δεν διορθώνονται, κι αυτό δεν το λέω εγώ… κάποιος σοφός το είπε.» Έτσι τέλειωνε το «τροπάριο», ενώ εμείς κοιταζόμασταν με απορία… για να συμφωνήσουμε τελικά πως ο φίλος μας δεν είχε άδικο…
Ακόμα και μέσα στις υπερβολές κρύβονται μεγάλες αλήθειες. Μάθαμε (λέω τώρα) πως έτσι θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας. Όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Είναι δική μας επιλογή το πώς θα ζήσουμε. Τα χρόνια είναι αμέτρητα, μα η ζωή είναι λίγη. Η διάθεση είναι το ψυχολογικό καύσιμο που μας βοηθάει να ξεπερνάμε τα δύσκολα. Φεύγοντας, αγκάλιαζα τον Αλφρέδο και του ψιθύριζα στ’ αυτί: «Τ’ ακούσαμε, τα μάθαμε, τα λέμε… τα εφαρμόζουμε όμως; Εδώ σε θέλω.»