Ήμουν εκεί στις 15 Φεβρουαρίου του 1991 όταν μια μπουλντόζα της Νομαρχίας ξερίζωσε τον πάσσαλο και τον φόρτωσε σε καμιόνι με προορισμό τη χωματερή. Εκεί στη βάση του πασσάλου υπήρχε ακόμα το σκουριασμένο βαρέλι μέσα στο οποίο κοιμόταν σαν σκύλος για εφτά χρόνια ο Βασίλης Παρωρίτης. Δεν κοιμόταν μέσα στο βαρέλι επειδή το ήθελε. Τον είχαν δεμένο στον πάσαλο.
Ο Παρωρίτης ήρθε από τη Βόρεια Ελλάδα στο Κουφονήσι για να κρυφτεί. Αυτή ήταν η εντολή του Κόμματος, εκείνος δεν ήθελε να αποσυρθεί, το Κόμμα δεν ήθελε αντιρρήσεις, ο Παρωρίτης ήταν πολύτιμος και τα χωριά στην Ήπειρο εκείνον τον καιρό πολύ επικίνδυνα εξ αιτίας του αντάρτικου. Ο Παρωρίτης δεν ήταν πολεμιστής, ήταν πολιτικός και τελικά δέχτηκε να τον φυγαδέψουν εκεί που πίστευαν πως θα ήταν ασφαλής.
Έκαναν βέβαια λάθος. Στο πλοίο που μετέφερε τον Παρωρίτη, κρυφά και μαζί με άλλους πέντε, είχε επιβιβαστεί ο Νίκος Αρμαστός, αξιωματικός της Ασφάλειας, πολύ γνωστός για την αποτελεσματικότητα των μεθόδων του. Ο Αρμαστός έχει αποκτήσει ιδιαίτερη φήμη για τον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα με τους αδελφούς Σπάρταλη, δυο βοσκούς που αθέτησαν κάποια συμφωνία και πήραν τα βουνά. Ο Αρμαστός τούς κυνήγησε, τους έπιασε και τους κρέμασε στην αυλή του πατρικού τους σπιτιού μπροστά στις οικογένειές τους. Τις επόμενες εβδομάδες, οι γιοι και των δυο βοσκών βρέθηκαν δολοφονημένοι στα κρεβάτια τους. Μέσα σε ένα μήνα κάθε άντρας συγγενής της οικογένειας Σπάρταλη είχε εξαφανιστεί, σύνολο 12 άτομα. Ο Νίκος Αρμαστός φοβόταν την εκδίκηση και φρόντισε να μην μείνει κανείς ζωντανός για να εκδικηθεί. Κάπως έτσι είχε καταφέρει να εξελιχθεί στον άνθρωπο που αναλάμβανε όλες εκείνες τις υποθέσεις για τις οποίες η ηγεσία της Δεξιάς αποφάσιζε, αλλά δεν ήθελε από εκεί και πέρα να γνωρίζει τίποτα για το πώς οργανώθηκαν και εκτελέστηκαν.
Ο Παρωρίτης, ο Αρμαστός και η συνοδεία του ξεμπάρκαραν στο λιμάνι με διαφορά λίγων λεπτών. Πρώτος βγήκε ανυποψίαστος ο Παρωρίτης και συνάντησε τον τοπικό έφορο του Κόμματος, ο οποίος τον οδήγησε σπίτι του για να περάσουν τη νύχτα. Ο Αρμαστός πήρε το δρόμο για τη Μονή της Αγίας Μαρίνας όπου τον περίμενε ο ηγούμενος Σωφρόνιος. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Σωφρόνιος είπε πολλές φορές πως είχε συμβουλέψει τον Αρμαστό να χτυπήσει τον Παρωρίτη το πρώτο βράδυ και ενώ κοιμόταν στο σπίτι του εφόρου. Ο Αρμαστός όμως διαφώνησε, λέγοντας πως του φαίνεται καλύτερο να περιμένει. Στην πραγματικότητα, υπολόγισε ο Σοφρώνιος, ο Αρμαστός ήθελε μαζί με τον Παρωρίτη να ξετρυπώσει όλους τους αριστερούς που κρύβονταν στα βουνά του νησιού.
Μέχρι σε αυτό το σημείο μπορούν να μας πάνε οι μαρτυρίες των ανθρώπων που γνώρισαν τον Αρμαστό και ζούσαν ακόμα όταν με κόπο έφτιαχνα ξανά, κομμάτι-κομμάτι, την παράξενη αυτή ιστορία. Από εκεί και πέρα κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά που συνέβησαν μέσα στο μυαλό του Αρμαστού. Ίσως να λάσκαρε και η τελευταία αυτή βίδα, αυτό το μικρό πράγμα που είχε μείνει και κρατούσε τον Αρμαστό σε κάποιο σημείο που μπορεί να ονομαστεί, παρ’ όλα τα εγκλήματά του, ανθρώπινο. Ίσως πάλι να μην πρόκειται για τρέλα ή διαστροφή. Το αν θα ονομαστούμε αργότερα «τρελοί» και «διεστραμμένοι» είναι θέμα κρίσης των άλλων. Όλων αυτών δηλαδή που ξεχνούν πως την ώρα της πιο μεγάλης αμαρτίας οι περισσότεροι παραμένουμε τρομακτικά λογικοί και ανθρώπινοι.
Πρώτα-πρώτα ο Αρμαστός έδιωξε τη συνοδεία του. Φαινόταν να μην μπορεί να τους ανεχτεί ούτε λεπτό παραπάνω. Έλεγε πως ήταν αδύνατον να περιμένει το επόμενο καράβι για Πειραιά που περνούσε σε μια βδομάδα. Ρώτησε ποιο καράβι φεύγει πρώτο από το νησί για οπουδήποτε, τους φόρτωσε κακήν κακώς σε ένα μικρό πλεούμενο με προορισμό τη Ρόδο.
(Συνεχίζεται στο επόμενο φύλλο του «Ε-Σαββατοκύριακο»)