Είναι απορίας άξιον το ποιος τελικά βάζει τους εκφωνητές μπροστά από ένα μικρόφωνο και τους δίνει το δικαίωμα να εκφράσουν την άποψή τους δημόσια. Μερικοί βάζουν τους συγγενείς τους, μερικοί λένε σε κάποιο γνωστό «Έλα να κάνεις μια εκπομπούλα», άλλοι παίρνουν μικρόφωνα από μόνοι τους και βγαίνουν στον αέρα μαζί με όλες τις αδυναμίες του χαρακτήρα τους και τις εμμονές τους. Τις περασμένες μέρες ακούσαμε διάφορα για το κάπνισμα και την απαγόρευσή του, μαζί και το σούπερ θεριακλήδικο: «Θα φάτε ξύλο αν καταδώσετε κάποιον που καπνίζει». Αν, λοιπόν, κάποιος είναι αρκετά δυνατός και μάγκας να σπάσει το νόμο, εκτός των άλλων θα σας δείρει σε περίπτωση που θα διαμαρτυρηθείτε. Προσοχή, λοιπόν, στους Ελληναράδες που δε σέβονται κανένα. Έχουμε μπερδέψει τους καταδότες, τη ρουφιανιά με τους σωστούς πολίτες και με το να μπορεί κανείς να διεκδικεί τα δικαιώματά του.
Η απαγόρευση του καπνίσματος ενόχλησε πολλούς, λίγοι όμως βγήκαν να μιλήσουν για τα όσα τραβούν τόσα χρόνια οι παθητικοί καπνιστές, που δεν μπορούσαν με τίποτα να διαμαρτυρηθούν για την καταστροφή της υγείας τους. Η λύση για τους μη καπνίζοντες ήταν είτε να μη συχνάζουν σε μέρη που υπάρχουν καπνιστές (δηλαδή σχεδόν παντού) είτε να μείνουν σπίτι τους. Ποιος βγήκε να μιλήσει για τα παιδιά που ρουφούσαν καπνό επί σειρά ετών; Ποιος θα μετρήσει το πόσο αυξήθηκε το ποσοστό αυτών των μικρών που θα πάθουν καρκίνο, ποιος θα πει πόσοι θα αρρωστήσουν στο μέλλον; Και όλα αυτά γιατί είμαστε θεριακλήδες και «ελεύθεροι» να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Ε, λοιπόν, στο κάτω-κάτω, προσωπικά, θα χαρώ να «μπουν στο περιθώριο» για λίγο οι καπνίζοντες, όπως τόσες δεκαετίες οι μη καπνίζοντες. Αν μη τι άλλο, σα συγγνώμη.
Και βέβαια ο νόμος της απαγόρευσης νοσεί. Γιατί ο νόμος δε στρέφεται εναντίον των κύριων υπευθύνων της καταστροφής της δημόσιας υγείας. Εναντίον δηλαδή των καπνοβιομηχανιών και εναντίον της «κουλτούρας» του καπνίσματος. Αν το κράτος θέλει πραγματικά να πατάξει το κάπνισμα και να βοηθήσει στη δημιουργία ενός σώματος πολιτών υγιέστερου, δεν μπορεί να το κάνει με φασιστικές απαγορεύσεις. Δεν μπορούμε από τη μια να ευνοούμε την καπνοβιομηχανία και από την άλλη να λέμε στο μέσο πολίτη «Μην καπνίζεις». Το ίδιο και με τα ναρκωτικά, το ίδιο και με τα φάρμακα. Η τρομερή αυτή αντίφαση θα δημιουργεί συνεχώς προβλήματα, τα οποία κανένας νόμος δε θα μπορέσει να καλύψει.
Το «κόψιμο» του καπνίσματος θα επιτευχθεί μόνο μέσα από τη συνειδητοποίηση των πολιτών για το τι συμβαίνει: κάποιοι βγάζουν εκατομμύρια σκορπώντας τον καρκίνο σε εμάς, στους φίλους και τους αγαπημένους μας. Επιβαρύνουν τη ζωή μας δίνοντάς μας λίγη ευχαρίστηση και πολύ εθισμό. Το τσιγάρο, στην ουσία του, δε διαφέρει σε τίποτα από τα ναρκωτικά. Ποιον, όμως, πρέπει να περιορίσουμε για να έχουμε αποτελέσματα; Τον πολίτη ή τον έμπορο; Η απάντηση είναι προφανής.