Για χιλιάδες χρόνια οι εξουσιαστές έχουν πνίξει με πολλαπλούς τρόπους, όλες τις γενιές των εξουσιαζομένων. Και να οι εξεγέρσεις και να τα νέα δεσμά… Με νέες μεθόδους βίας και εξαπάτησης (όπως οι εκλογές). Σήμερα όλοι γνωρίζουμε τις τεράστιες δυνατότητες του σκεπτόμενου ανθρώπου που έχει συγκεντρώσει ανυπολόγιστο αριθμό γνώσης και πρακτικής εμπειρίας, στα δισεκατομμύρια εγκεφαλικούς νευρώνες, που μπορούν να ενεργοποιηθούν, όχι για το συμφέρον μιας μικρής ομάδας κεφαλαιούχων και αρχιαπατεώνων όλου του φάσματος εξαπάτησης, αλλά για το καλό όλης της ανθρωπότητας, όλου του πλανήτη μας. Κεφάλαιο και κυβερνήσεις κάθε άλλο παρά μπορούν να εγγυηθούν με τις αποφάσεις τους, την αντιστροφή των αρνητικών εξελίξεων που δημιούργησαν τα τελευταία χρόνια στο περιβάλλον. Η εποχή μας έχει πολύπλοκα, σύνθετα και πολλές φορές δυσεπίλυτα προβλήματα, που ξεκινούν από καθημερι­νά προβλήματα επιβίωσης των ανθρώπων, μέχρι θέματα επιβίωσης του πλανή­τη. Και αυτό που έξυπνα πλασάρουν, είναι ότι όλα αυτά λύνονται με μικρές «έξυπνες» φρασούλες, όπως «μη παρέμβαση στη φύση», όπου η απλοϊκότητα καταργεί στοχασμό, προβληματισμό, φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη. Πέταξα λοιπόν με βδελυγμία όλες τις θεωρίες των Λαμάρκ, Δαρβίνου και Μιτσούριν για το ότι «η προσπάθεια της πεταλούδας να περάσει απ’ τη στενή τρυπίτσα του κουκουλιού ήταν απαραίτητη... για να μπορέσει να πετάξει» είναι αποτέ­λεσμα μιας εξέλιξης εκατομμυρίων ετών, ένα σύνολο άλλοτε τυχαίων και άλλοτε νομοτελειακών μεταλλάξεων και θεώρησα ότι απλά την ανάγκαζε ο… θεός να το κάνει αυτό και γλύτωσα από χιλιάδες προβλημα­τισμούς και ερωτήματα, που μου γεννού­σαν ήδη οι θεωρίες αυτές…
Τέρμα οι προβληματισμοί! Τέρμα οι δρά­σεις! Για ό,τι συμβαίνει ή δε συμβαίνει θα μπορούμε να λέμε ότι ο θεός μάς επιτρέ­πει, μας αναγκάζει, μας βοηθά ή θα τα ρί­χνουμε όλα πάνω του και... ησυχάσαμε… Αλλά εκεί παρεμβαίνει η αντίφαση: Ενώ η… «θεϊκή παρέμβαση» μ’ απαλλάσσει από τό­σες δυσκολίες και προβλήματα, όταν ζή­τησα από το θεό σοφία, ο θεός μού έδω­σε προβλήματα να λύσω. Παρ’ όλο που καθημερινά διαπιστώνω ότι υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που δε συνάντησαν δυσκολίες στη ζωή τους, και όταν στιγμιαία συναντούσαν τις επίλυαν με το φουσκωμένο πορτοφόλι των γονιών τους όταν ήταν παιδιά, και το δικό τους τώρα που μεγάλωσαν... αλλά μπορεί ο θεός να μην τους αγαπά αυτούς…
Όταν ζήτησα από το θεό δίκαιη ειρήνη στους λαούς, ο θεός μού έδωσε τον Μπους, τον Ομπάμα…
Ζήτησα τροφή για τα παιδιά μου και ο θεός μού έδωσε τα «Ε», τα συντηρητικά και τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς!
Ζήτησα καθαρό τόπο και αειφόρο ανά­πτυξη, και ο θεός μου έδωσε τους βιομηχάνους και τις τσιμινιέρες τους.
Διαπίστωσα ακόμη, ότι ο καλός θεός επιτρέπει:
- το 80% του παγκόσμιου πλούτου να κατέχεται από το 15% των κατοίκων των πιο πλούσιων χωρών του κόσμου.
- στους Αμερικανούς να ξοδεύουν ετή­σια τόσα χρήματα για παγωτά, όσα χρειά­ζονται οι 10 φτωχότερες χώρες του κό­σμου για να έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
- στους Αμερικανούς να ξοδεύουν το 25% της παγκόσμιας ενέργειας, ενώ απο­τελούν το 7% του παγκόσμιου πληθυ­σμού.
Τότε φώναξα: «Άνευ Αθηνάς χείρα κίνει» και σκέφτηκα ότι είναι καιρός για μία οικολογική εξέγερση έξω από κρατικές και θε­ϊκές εξουσίες…
Με μία περισσότερο προσεγμένη «ματιά» στην καθημερινότητα παρατηρούμε, ότι ο άνθρωπος παρεμβαίνει συνέχεια στη φύ­ση. Από την αφαίρεση ενός φρούτου από ένα δέντρο, από το σκάψιμο ενός λάκκου γύρω από ένα δένδρο, από το κόψιμο των αγριόχορτων, από την κατασκευή μιας φωλιάς πουλιού ή από τη διασπορά σβώλων αργίλου με σπόρους, μέχρι και το μεγάλο φράγμα στον Κίτρινο Ποταμό, εί­ναι παρεμβάσεις του ανθρώπου στη φύ­ση…
Δηλαδή η παρέμβαση του ανθρώπου στη φύση είναι υποχρεωτική! Αυτονόητο θα πει κανείς, αλλά μήπως δε ζούμε σε μία εποχή όπου σε κάθε βήμα σου πρέπει ν’ αποδεικνύεις ή να επιση­μαίνεις το αυτονόητο; Επομένως το ερώτημα δεν είναι αν ο άν­θρωπος πρέπει να παρεμβαίνει ή όχι στη φύση, αλλά ποιες είναι εκείνες οι συνθή­κες που θα επιτρέπουν στον άνθρωπο να παρεμβαίνει σωστά στη φύση. Μέσα από τον οικολογικό λάκκο των λεόντων, νομίζω ότι η απάντηση είναι: εκείνες οι κοινωνικές συνθήκες που θα επιτρέψουν στους αν­θρώπους να συνδυάσουν τη γνώση με την οικολογική ευαισθησία. Ο ένας παράγο­ντας χωρίς τον άλλο δεν αρκεί. Είναι πι­θανό μάλιστα να οδηγήσει σε «καταστρο­φή»…
…ο Δανιήλ.