Τελικά όλοι είχαμε αυταπάτες. Μ’ αυτές μεγαλώσαμε, μ’ αυτές τροφοδοτήσαμε τις εξεγέρσεις της νεότητάς μας, μ’ αυτές διεξήλθαμε τη ζωή μας, λόγω αυτών πέφτουμε σε βαριά κατάθλιψη, πλησιάζοντας τα ογδόντα χρόνια της ζωής μας. Γιατί βάσει αυτών ελπίσαμε.

Για να φτάσουμε σήμερα να αντιλαμβανόμαστε τι έφταιξε και γιατί δεν μπορέσαμε να μετατρέψουμε το όνειρο, σε πραγματικότητα, σε δράση, σε ζωή.

Κι αυτό γιατί δεν κατανοήσαμε ή μας «εμπόδισαν» να κατανοήσουμε, πως οι ανατροπές και οι ριζικές αλλαγές σε κοινωνίες δομημένες αιώνες ολόκληρους στη λογική του «έτσι τα βρήκαμε, έτσι τα κρατάμε», δεν γίνονται χωρίς σεισμικές δονήσεις και μάλιστα ιδιαίτερα ισχυρές, δηλαδή δεν γίνονται χωρίς επαναστάσεις.

Την εποχή των «Λαμπράκηδων» και του «114», ονειρευτήκαμε και σχεδιάσαμε μια παιδεία ελεύθερη, ακηδεμόνευτη, μια παιδεία για όλους χωρίς φραγμούς ταξικών και οικονομικών ανισοτήτων, μια δημοκρατία που θα μπορούσε να χωρέσει όλους.

Με του «Λαμπράκηδες» σε διαρκή πολιτιστικό οργασμό και με τη συνδρομή μεγάλων ονομάτων της τέχνης και των γραμμάτων του ελληνικού πανθέου, επιδιώξαμε την συμμετοχή ολόκληρης της νεολαίας στα αγαθά της γνώσης, της πολιτιστικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας, της δουλειάς, αποδεχόμενοι την ισοτιμία της γυναίκας στο όλο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας. Ανατρέχοντας, κατά κάποιο τρόπο στις αρχές του νεοελληνικού διαφωτισμού, που ελάχιστους προικισμένους Έλληνες επηρέασε.

Ο Γαλλικός Μάης του 1968, μας βρήκε κάτω από την δικτατορία των ηλίθιων συνταγματαρχών, γεγονός που μας έκανε να ενστερνισθούμε και να αναζωογονήσουμε τις βασικές αρχές του, μετά την πτώση της Χούντας το 1974 παρ’ όλο, που στο μεταξύ στο Παρίσι είχαν ουσιαστικά εκπνεύσει. Αμφισβητήσαμε τότε το κατεστημένο, επιδιώκοντας την αλλαγή των κοινωνικών αξιών. Την απαλλαγή μας από τα ασφυκτικά δεσμά της εκκλησίας, την αντίληψη του πατριωτισμού απαλλαγμένου από τα τοξικά στοιχεία του εθνικισμού, την αποδοχή της κρατικής εξουσίας ως συμμαχικής προς τον πολίτη δύναμης και όχι καταπίεσης.

Όλες αυτές οι νέες για μας αντιλήψεις, γιγάντωσαν το ΠΑΣΟΚ, που ως κίνημα τα υποσχέθηκε όλ’ αυτά, υποκύπτοντας πολύ γρήγορα στις ασφυκτικές και αφόρητες πιέσεις των συντηρητικών δυνάμεων, στις οποίες πρωταγωνιστούσε η εκκλησία. Ο πολιτικός γάμος νομοθετήθηκε ως προαιρετικός, η πολιτική κηδεία και η αποτέφρωση των νεκρών, έμειναν στα χαρτιά, ο ακηδεμόνευτος συνδικαλισμός περιφέρεται πάντα ως άπιαστο όνειρο, ο εκσυγχρονισμός (των αντιλήψεων) της δικαιοσύνης, ακόμα αναζητείται.

Από το 1981, μέχρι και το 2014 νομοθετήθηκαν κάποιες εκσυγχρονιστικές θέσεις, υπό την πίεση κυρίως της Ε.Ε. και τον φόβο των μεγάλων προστίμων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.

Στον αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που όμως στηρίζεται και ίσως πιέζεται από τους ΑΝΕΛ, υπήρξαν ορισμένες σύγχρονες νομοθετικές παρεμβάσεις, όπως το σύμφωνο συμβίωσης ετερόφυλων και ομόφυλων ατόμων, αλλά αποτεφρωτήριο νεκρών ακόμα δεν είδαμε ούτε βέβαια και ευκτήριο οίκο των μουσουλμάνων, για να μην προσθέσω και το ότι η καθολική εκκλησία της Ελλάδας υπάρχει ακόμα ως ν.π. ιδιωτικού δικαίου, όπως δηλαδή η ορθόδοξη εκκλησία στην Τουρκία κι ας ομνύουμε εμείς στον οικουμενικό πατριάρχη ως αρχηγό του γένους.

Αυτό όμως που παραμένει κάστρο απολύτως φυλασσόμενο και απαραβίαστο είναι η εκκλησία. Εννοώντας βέβαια την ορθόδοξη εκκλησία. Που, κακά τα ψέματα και οι αυταπάτες, ελέγχει και ρυθμίζει τα πάντα. Ακόμα και τα της δικαιοσύνης. Για την οποία όλοι εκφράζουμε την εμπιστοσύνη μας, διατηρώντας βέβαια τις έντονες αμφιβολίες μας.

Δέχθηκα από αρκετούς αναγνώστες του πρόσφατου βιβλίου μου ΕΦΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ, παρατηρήσεις έως και παράπονα, γιατί αναφερόμενος στους δικαστές, την πλειοψηφία τους βεβαίως, τους αποδίδω τον χαρακτηρισμό των φιλοχουντικών. Και απλώς απαριθμώ. Ο πρώτος πρωθυπουργός της Χούντας και αρκετοί υπουργοί ήταν δικαστικοί. Στην διάρκειά της, πολλοί δικαστικοί ενδύθηκαν την στολή του στρατοδίκη και εξαιρετικά πολλοί εισαγγελείς αποδέχθηκαν πρόθυμα την συνεργασία με τις αρχές της δικτατορίας. Δικαστές ήταν αυτοί που καταδίκασαν τις εφημερίδες που τόλμησαν να δημοσιεύσουν την αντιδικτατορική δήλωση του Κ. Καραμανλή από το Παρίσι και ελάχιστοι δικαστές, αυστηρά επιλεγμένοι δίκασαν και καταδίκασαν τους πρωταίτιους της δικτατορίας, αλλά και δικαστές, του Αρείου Πάγου μάλιστα, ήταν αυτοί που γνωμάτευσαν ότι το πραξικόπημα του 1967 ήταν στιγμιαίο αδίκημα, με όλες τις εξ αυτού συνέπειες. Και δικαστές επίσης εκείνοι που με διάφορες φτηνές, πλην νομότυπες σκέψεις, αθώωσαν την πλειοψηφία των χουντικών βασανιστών. Και μόνο 31 δικαστές μπόρεσε να διώξει η Χούντα, ως δημοκρατικούς.

Με όλη αυτή την προϊστορία και με μερικούς να απορούν γιατί μόνο οι Πολυζωίδης και Τερτσέτης, έχουν μείνει στην δικαστική ιστορία, οι πολλοί επιμένουν να διαμαρτύρονται μη μπορώντας να εξηγήσουν γιατί ένας πρωτοδίκης αθώωσε τον μητροπολίτη Αμβρόσιο για το άκρως ρατσιστικό υβριστικό του παραλήρημα εναντίον των ομοφυλοφίλων, γιατί το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματική την υπουργική απόφαση του Ν.Φίλη, που διαφοροποιούσε την διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία, γιατί έριξε στο καλάθι των αχρήστων το νόμο Παππά για τους τηλεοπτικούς σταθμούς, γιατί επί δεκάδες χρόνια δεν επέτρεπε να αναγνωρίζονται οι γάμοι και οι βαπτίσεις των Χιλιαστών, γιατί, γιατί. Και βεβαίως γιατί σ’ όλες τις δικαστικές έδρες, πάνω από το κεφάλι του δικαστή, βρίσκεται ο «υπέρτατος δικαστής» ο Ιησούς Χριστός.

Μέσα στις αυταπάτες μας και στην αθεράπευτη, αλλά και έωλη αισιοδοξία μας δεν έχουμε συνειδητοποιήσει κι ας το παπαγαλίζουμε απλώς, ότι η Δικαιοσύνη είναι μια από τις τρεις συνταγματικά καθιερωμένες κρατικές εξουσίες. Πάνω από τις οποίες, συνταγματικά επίσης καθιερωμένη, είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία και όλο το Σύνταγμά μας, είναι χτισμένο πάνω στις ευλογίες της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, που ελέγχει τα πάντα.

Ας καταλάβουμε λοιπόν, όλοι εμείς που πιστεύουμε πως είμαστε αριστεροί, εξακολουθώντας να ζούμε με τις αυταπάτες μας, πως όσο επιβιώνουν αυτά τα «θεμέλια» της κρατικής μας υπόστασης, κράτος σύγχρονο εναρμονισμένο με τις αρχές του Διαφωτισμού, στις οποίες εν πολλοίς στηρίζεται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν πρόκειται να αξιωθούμε.

Γι’ αυτό εξ άλλου και ο Αλέξης Τσίπρας, δεδηλωμένος άθεος, φροντίζει να επισκέπτεται, όταν του δοθεί ευκαιρία, την Παναγία της Τήνου(1), την Παναγία του Άξιον Εστί στο Πρωτάτο, μπορεί και την Παναγία Σουμελά στο μέλλον.

1.- Ο μητροπολίτης Σύρου, Τήνου κ.λπ. Δωρόθεος ήταν ο εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου και ομιλητής, στο κατά βάση, αντικυβερνητικό συλλαλητήριο της Αθήνας, για το Μακεδονικό.